Morgunn - 01.12.1944, Blaðsíða 37

MORGUNM
131
„Hefi ég komið hingað áður?“
Það var haustið 1885, að mig dreymdi, að ég væri á
ferð norður í land. Þóttist ég vera kominn nokkuð langt
áleiðis og langt inn í landið. Ég þóttist nema staðar og
litast um, það var hásumar og eftir sólarhæðinni taldi ég
þetta vera að morgni um kl. 3—4.
Ég fór að reyna að átta mig á, hvar ég væri. Ég var
staddur á stórum sandi og þóttist sjá bæði suður og norð-
ur yfir landið. 1 suðri sá ég Skarðsheiði og Hafnarfjall, í
vestri Snæfellsjökul og eitthvað af Mýrafjöllum. 1 norðri
sá ég Skagastrandarfjöllin, sunnan frá Mælifellshnúk og
alla leið út á Skagatá. Ég man, hve fallegur mér fannst
Mælifellshnúkur og fagurblár að sjá í svefninum. Mér virt-
ist sólin vera nýkomin upp og bera yfir hnúkinn frá mér
að sjá. Næst varð mér litið til norðvesturs til Strandafjall-
anna. Sólin skein fagurlega á þau, og ég sá gulbleikar skrið-
urnar falla niður fjallahlíðarnar, aiit niður í sjó, sem lá
spegilsléttur, allur Húnaflói.
1 svefninum þótti mér þetta dýrleg sjón, og stóð ég þarna
hugfanginn yfir dásemdum drottins, þegar allt í einu er
komin þarna til mín ung og falleg stúlka, sem kallar til
mín, á hvað ég horfi svo mjög, að ég sjái sig ekki. Mér varð
að orði: Á dýrð og dásemdarverk drottins, sjáðu, hve dýr-
leg sjón er að sjá yfir allt Norðurland héðan af þessari
hæð. Mér þótti stúlkan fagra taka undir þetta, sem ég
sagði, og kveðja mig um leið, en ég taka kveðju hennar
og rétta henni höndina. Ég horfði á hana um stund og
virti fyrir mér fegurð hennar, og gat ég mér þess til, að
hún mundi vera á að gizka 18—19 ára. Ég spyr hana nú,
hvort hún ætli að verða mér samferða norður í land, ég
sé á leið þangað. Hún neitar því, segist vera á leið til
^eykjavíkur og geta ekki breytt því, en segir svo og leggur