Morgunn - 01.12.1944, Blaðsíða 73

MORGUNN
167
Hann snéri sér að Florence Marryat og sagði: „Ég næ
ekki í nafnið yðar.“ „Og ég vona, að þér náið alls ekki í
það“, hugsaði hún, sem vitanlega vildi halda nafni sínu
stranglega leyndu á fundinum. Hann hélt áfram og sagði,
að líkömuð vera inni í byrginu óskaði þess, að hún kæmi
þangað. Hún lagði af stað, en mætti andaveru, sem hún
kannaðist ekki við. Þessi vera var bersýnilega eins og að
ryðja brautina fyrir einhverja aðra veru, því að eftir að
þessi vera hafði heilsað henni og hún setzt aftur, sagði
fundarstjórinn: „Hér er andi, sem segist vera kominn til
konu að nafni Florence, sem nýlega hafi komið yfir hafið.
Kannist þér við þetta?“
Florence Marryat ætlaði að fara að svara því játandi.
en þá var tjaldinu skyndilega lyft til hiiðar og dóttir henn-
ar kom hlaupandi þvert yfir gólfið og féll í faðm henni.
„Mamma!“ kallaði hún. „Sagði ég þér ekki, að ég mundi
fara með þér í ferðina og líta eftir þér? Gerði ég það ekki?“
„Ég virti hana fyrir mér“, segir móðirin. „Útlit hennar
var nákvæmlega það sama, og þegar hún kom til mín í
Englandi. Andlitsdrættir hennar og vaxtarlag alveg eins og
ég hafði áður séð það á fundunum hjá miðlunum Florence
Cook, Arthur Colman, Charles Williams og William Eglin-
ton — sama veran stóð þarna fyrir framan mig, þúsundum
milna fyrir handan Atlantshafið, og fyrir kraft konu, sem
vissi ekki einu sinni hvað ég hét. Florence sýndi það, að
hún var eins glöð og ég. Hún hélt áfram að kyssa mig og
tala við mig um, hvað hafði gerzt á skipinu, sem ég fór
með yfir hafið, og hún var bersýnilega nákunnug öllu því,
sem þar hafði gerzt, og kom mér við.“
Skyndilega sagði hún við móður sína: „Það er annar
vinur okkar hérna. Ég ætla að sækja hann“. Hún aflikam-
aðist þarna fyrir framan móður sína, eins og hún félli
hægt’ saman, eða sykki niður, en einu augnabliki síðai
birtist hún í tjaldopinu við byrgið. „Hér er vinur þinn,
mamma", sagði hún, og við hlið hennar stóð al-líkamaður
stjórnandi miðiisins Williams Eglintons, Joey var hann