Morgunn - 01.12.1944, Qupperneq 39

M O R G U N N
133
an tíu um kvöldið, að við leggjum aftur upp, til þess að"
hafa næturloftið á ferðinni yfir sandinn. Við héldum áfram
í fulla þrjá tíma, þá sáum við í fjarska hæð, sem farar-
stjóri sagði, að héti Grettishæð og ætti að vera nálægt
miðjum sandi. Þegar við komum á móts við Grettishæð,
var klukkan farin að ganga þrjú að morgni og sól komin
nokkuð á loft. Þar fórum við af baki og hvíldum okkur um
stund. Þegar ég var kominn af baki, fór ég að litast um.
Horfi ég fyrst til norðurs og blöstu við mér norðurfjöll-
in, Mælifellshnúkur og fjöllin út frá honum. 1 vestri sá ég
bleiklitan fjallaklasa, svo langt, sem augað eygði út með
Húnflóa, sem var spegilsléttur. Ég horfði til baka yfir leið-
ina, sem við höfðum farið. Þar sá ég Skarðsheiði og Hafn-
arfjall í fjarska. Hvernig er þetta, hugsa ég með sjálfum
mér. Hefi ég komið hingað áður? Mér finnst ég þekkja
þetta allt! FjöIIin fyrir norðan og sunnan og blessaða veð-
urblíðuna á þessum mikla sandi. Ég velti þessu undrandi
fyrir mér, unz skyndilega lýstur ofan í mig drauminum,
sem mig dreymdi fyrir tíu árum. Nú sé ég allt, sem ég sá í
þeim draumi, segi ég við sjálfan mig, — nei, ég sé ekki allt,
mig vantar stúlkuna mína fallegu, hana sé ég ekki!
Ég gerði mér það þá þegar ljóst, að draumur minn væri
nú ráðinn að hálfu, og þó ekki nema að hálfu, en svo treysti
ég draumi mínum, að ég gerði mér von um, að ég fengi
siðar að sjá draumkonu mína og fá þannig fulla ráðning
draumsins.
Ennþá líður þrjátíu og eitt ár af ævi minni, og aldrei finn
ég draumkonuna, þótt ég hefði hana í huga sérhvert sinn,
er ég fór til Reykjavíkur, og 1926 flyt ég þangað álfarinn,
en þó ekki í neinni von um að finna draumkonu mína, ég
var loks orðinn henni alveg afhuga.
Þegar ég hafði dvalið i Reykjavík í tvo mánuði, varð mér
einhverju sinni gengið niður Hverfisgötu, og þegar ég var
kominn á móts við hús danska sendiherrans, mætti ég konu,
sem mér fannst ég þekkja, en kom því þó ekki fyrir mig,
hvar ég hafði kynnzt henni. Konan hélt auðvitað áfram