Morgunn - 01.12.1944, Blaðsíða 74

168
MORGUNN
kallaður, og Florence Marryat hafði síðast séð hann heima
á Englandi. „Þarna stóðu ljóslifandi fyrir framan mig tvær
andaverur í eigin persónu,“ segir Florence Marryat, ,,og.
þetta gerðist í New-York-borg innan um svo gersamlega
ókunnugt fólk, að það vissi ekki einu sinni hvað ég hét eða
hver ég var. Ég varð ákaflega gripin af þessu.“
Getur nokkur furðað sig á þvi, að móðirin yrði gripin af
því, að látna barnið hennar sýndi henni slíka ástúð, að
ferðast með henni yfir heimshafið, til þess að bjóða hana
velkomna í framandi landi? Þetta gerðist óðara og hún
var komin í land í New-York og var enn ekki farin að
kynnast neinu fólki þar.
Um dóttur sína segir Florence Marryat: ,,Ég gæti skrif-
að margar blaðsíður um hina elskulegu og ástúðlegu fram-
komu við mig og um allt, sem hún hefir við mig sagt, sem
stundum hefir verið innilegt og stundum hátíðlegt. Það
hefir verið dásamlegt fyrir mig, að fylgjast með því,
hvernig hún hefir breytzt eftir því, sem árin liðu.“
Það var einfalt barn, sem naumast kunni að láta hugs-
anir sínar í ljós, sem birtist móðurinni fyrst, en með árun-
um breyttist hún í þroskaða konu, sem varð vitur ráðgjafi.
Florence Marryat lýkur frásögn sinni með þessum orð-
um: ,,1 kvöld er aðfangadagskvöld og ég sit við að skrifa,
og hún kemur til mín og segir: „Mamma, þú mátt ekki
gefa þig á vald dapurlegum hugsunum. Hið liðna er liðið.
Þú skalt drekkja því í því stórflóði blessunar, sem þú átt
í vændum“. Meðal þess undursamlegasta í þeirri blessun
tel ég vissuna um tilveru barnsins míns í andaheiminum.“