19. júní - 19.06.1965, Qupperneq 20

Arn'lis Björnsdóttir sem kerlingin i „Gullna hliSinu“.
Arndís Björnsdóttir.
Ég byrjaði að leika hjá Kvenfélaginu Hringur-
inn árið 1918. Það var mjög skemmtilegt, bví að
Hringkonur voru svo vel samtaka. Þær höfðu öll
spjót úti til að safna fé til líknarstarfsemi sinnar.
Þá var skemmtanalífið i bænum ekki eins f jölbreytt
og bað er nú, svo að þessar leiksýningar voru vin-
sælar og vel sóttar.
Mörgum bótti líka forvitni að sjá á sviðinu í Iðnó
þær landshöfðingjadæturnar Elínu og Rögnu, dæt-
ur Matthiasar Jochumssonar Elínu og Halldóru,
Sigríði Björnsdóttur i Isafold, systur mínar Sigriði
og Þórdísi Björnsdætur, en Þórdís lék alltaf Don
Juan-hlutverkin í leikritunum.
Mig minnir að ég léki með þeim í þremur leik-
ritum. En aldrei á ævi minni hef ég orðið eins
hissa og þegar Haraldur A. Sigurðsson kom til min
og bað mig að leika með Leikfélagi Reykjavikur
1925. Ég þvertók fyrir það i fyrstu, treysti mér
alls ekki til þess. En þegar ég sagði við Indriða
ÚTGÁFUSTJÖRN 19. JÍJNl SENDI
FIMM LEIKKONUM NOKKRAR
SPURNINGAR VARÐANDI
LEIKFERIL ÞEIRRA
Waage: Þetta get ég ekki, var svarið alltaf hið
sama: „Hvers vegna ekki?‘: “ — Hann opnaði augu
mín fyrir þvi hvers virði leiklistin er fyrir lifið —
fyrir alla, sem geta og vilja njóta túlkunar hennar.
Indriði þreyttist aldrei á að leiðbeina okkur við-
vaningunum, sem sumir hafa um langan aldur
verið með vinsælustu leikurum borgarinnar, hvetja
okkur, telja í okkur kjark, sannfæra okkur um að
það væri enginn hégómi, sem við værum að fást
við, heldur mikilvægt starf, sjálfum okkur og öðr-
um til góðs og ánægju. Hann gafst ekki upp fyrr
en hann hafði náð fram bví bezta, sem hver og
einn gat í té látið.
Að mínu áliti var Indriði Waage aldrei met-
inn að verðleikum sem leikstjóri, og ég stend i
mikilli þakkarskuld við hann fyrir allt, sem hann
kenndi mér.
Mörg hlutverkin eru mér kær, en allra vænst
þykir mér bó um kerlinguna í „Gullna hliðinu".
Ég er búin að leika hana, að ég held 187 sinnum,
og næstum því i hvert einasta skipli fannst mér ég
finna eitthvað nýtt í hennar einfalda lifi, í dugn-
aði hennar og bjargfastri trú. Slika reynslu er að-
eins hægt að fá i góðum skáldskap. Ógleymanlegar
eru mér móttökurnar, sem „Gullna hliðið" fékk i
Finnlandi.
Fyrst les ég auðvitað hlutverkin mörgum sinn-
um. Þá vaknar í huga mér löngun, sem ég á erfitt
með að lýsa. Svo koma litirnir, og áður en lengra
er haldið, verð ég að gera mér grein íyrir því
18
1 9. JÚNÍ