19. júní - 19.06.1981, Blaðsíða 6

,Já, því að það get ég ekki gert
nema að mjög takmörkuðu leyti.
Ég er miklu fremur í hlutverki
sálusorgarans. En hitt vil ég þó
taka fram, að öll erindi, sem
hingað berast, Iæt ég ganga áfram
til viðkomandi ráðuneyta, stofn-
ana eða embætta eftir því sem við á
hverju sinni, og þess er þá jafn-
framt getið, að ég hafi rætt við
fólkið, sem í hlut á.“
íslenskt frelsi
— Varla fer hjá því, að forseta-
starfið hafi haft mikil áhrif á lifn-
aðarhætti ykkar mæðgna, þótt
ekki sé fylgst með þjóðhöfðingj-
anum hér á sama hátt og tiðkast
víða erlendis?
„Dóttur mína vernda ég eins og
ég mögulega get. Hún gerir sér
ennþá ekki grein fyrir því, að móðir
hennar gegnir svo stóru embætti.
Hún lítur á forsetastarfið eins og
hverja aðra vinnu móður sinnar.
Stundum hringir hún í mig „í
vinnuna“ eins og hún kallar það,
þegar ég er á skrifstofunni hér í
stjórnarráðshúsinu. En auðvitað
hefur forsetastarfið haft nokkur
áhrif. Hún þurfti til dæmis að
skipta um skóla, þegar við fluttum
suður á Bessastaði.
En hér ríkir dásamlegt frelsi. Það
eru mikil sérréttindi að vera Is-
lendingur. Hér getur forsetinn
gengið inn í hvaða verslun sem er
— eða hlaupið um í Skerjafirðin-
um, ef hann vill, eins og hver annar
þegn i þessu landi, án þess að gert
sé veður út af því eins og sjálfsagt
yrði gert annars staðar. Víða er það
reyndar svo, að þjóðhöfðingjar
geta alls ekki leyft sér slíkan munað
— geta ekki hreyft sig, án þess að
hafa um sig varðmenn í bak og
fyrir.
Hitt er svo annað mál, að auð-
vitað er mér sýnd meiri athygli en
áður en ég varð forseti. Ég verð þess
vör, að flestir, ef ekki allir þekkja
mig í sjón, en því fylgja alls engin
óþægindi — ég finn hlýjan hug í
minn garð, hvar sem ég kem. Það
sem kannski er skemmtilegast er
4
hversu garntekin börn verða af
þessu öllu. Þegar þau sjá mig koma
akandi í embættisbílnum, og þau
eru í bílnum á undan eða eftir eða
aka fram úr, veifa þau alltaf til
mín. Og ég veifa á móti og þau
halda áfram að veifa. Þeim þykir
gaman að því, að forsetinn tekur
eftir því að þau eru til — og það
gerir forsetinn svo sannarlega.
Annars varð engin stökkbreyt-
ing á lífi mínu, þótt ég yrði forseti,
önnur en sú, að ég fluttist út fyrir
bæinn, eftir að hafa búið rétt við
miðbæinn alla tíð. En ég held
íbúðinni á Aragötunni. Þar á ég
afdrep með bókunum mínum.“
— Kjör þitt til forseta vakti
auðvitað miklu meiri athygli en
ella vegna þess að þú ert kona. En
hefur kynferðið skipt einhverju
máli — orðið þér til hagræðis eða
trafala?
„Það hefur engu breytt held ég.
Forsetastarfið er eins og hver önnur
vinna, sem maður gegnir eftir
bestu getu, hvort sem maður er
karl eða kona.“
Viðameira en ég hélt
— Er forsetastarfið líkt því sem
þú gerðir þér í hugarlund, þegar
þú ákvaðst að gefa kost á þér til
starfsins?
„Nei, það er miklu, miklu viða-
meira. Ég gerði mér enga grein
fyrir því, hversu feikilegt starf
þetta er, og ég held, að mönnum sé
það almennt ekki ljóst. Þegar ég
var hjá Leikfélagi Reykjavíkur,
hélt ég, að aldrei mundi ég í fram-
tíðinni hafa meira að gera en ég
hafði þá stundum — við vorum svo
fáliðuð. En þetta fyrsta ár mitt i
forsetaembættinu hef ég sannar-
lega fengið að kynnast því, hvað
annir eru. Svo til hver mínúta er
ásetin. En ég nýt þess, að með mér
vinnur gott fólk. Hér er forsetarit-
ari í hálfu starfi og einkaritari í
fullu starfi. Annað starfslið er ekki
á forsetaskrifstofunni.“
— Hvað er það einkum í for-
setastarfinu sem þér finnst þú ekki
hafa gert þér grein fyrir, fyrr en nú
að fenginni reynslu?
„Sumt af því stafar auðvitað
beinlínis af því, að þetta hefur
vakið svo mikla athygli út um
heim.
Mig hafði til dæmis ekki órað
fyrir þessum gífurlega pósti sem
hingað berst. Bréfin eru bæði mörg
og margvísleg — menn skrifa per-
Anne Sabouret gerði 40 mín. sjónvarpskvikmynd f ágúst sl. um fsland og lorsetann, og urðu
Frakkar mjög gagnteknir af henni. Hér ræða þær saman Vigdís og Anne.