19. júní - 19.06.1981, Blaðsíða 45

Allt er orðið ennþá
skemmtilegra en áður
Rætt við Ingu Valborgu Einarsdóttur, röntgentækni
/
„Þannig var, að ég var að athuga
með námsmöguleika fyrir dóttur
mína í Röntgentækniskóla Islands,
er mér flaug skyndilega í hug að
fara þangað sjálf. Nú vinnum við
mæðgurnar hlið við hlið á Rönt-
gendeild Borgarspítalans og dótt-
irin ávarpar mig Inga Valborg. Af
hverju? Nú það er auðvitað alveg
ómögulegt að kalla: „Mam—ma“ í
vinnunni innan um ókunnugt fólk
og sjúklinga.“
Það eru 7 ár síðan Inga Valborg
Einarsdóttir hóf nám í röntgen-
tækni, og þá voru liðin 25 ár frá því
að hún lauk stúdentsprófi. Raunar
hafði hún ekki setið auðum hönd-
um þennan aldarfjórðung, því að
hún hafði alið sjö börn og stjórnað
umsvigamiklu heimili. Nú eru að-
eins tvö börn eftir í heimahúsum,
en mikil umferð af gestum og
gangandi, eins og jafnan hefur
verið í kringum Ingu Valborgu. En
hún bara hlær, þegar hún er spurð,
hvort þetta sé ekki eða hafi ekki
verið erfitt. — „Við hjónin höfum
alltaf litið þannig á, að námið og
síðan vinnan ætti að vera mér til
anægju, og þannig hefur það svo
sannarlega verið. Kannski hefði
þetta horft öðruvísi við, hefði ég
neyðzt til þess að fara út á vinnu-
merkaðinn af fjárhagsástæðum,“
segir hún.
— Hafðir þú engan áhuga á
framhaldsnámi, eftir að þú laukzt
stúdentsprófi?
,JÚ, Jú, blessuð vertu. Ég held
meira að segja, að ég hafi einhvern
tíma látið innrita mig í lækna-
deild. En ég giftist fljótlega og fór
að eiga börn og þá hvarflaði aldrei
að mér , að ég gæti farið að læra
eða vinna úti. Aldarandinn var
þannig. Giftar konur áttu að vera
heima og hugsa um börnin, að ég
tali nú ekki um, þegar þau voru
svona mörg. Mér leiddist aldrei
heima. Eg hef alltaf getað skapað
mér verkefni, og svo var ég heldur
ekki rígbundin við heimilið og ein-
angruð, heldur hafði ég talsvert
frjálsræði og gat sinnt áhugamál-
um, t. d. hestamennsku. Eftir því
sem árin liðu læddist þó stöku
sinnum að mér sú hugsun, að lífið
yrði tilgangslítið, þegar öll þessi
börn væru komin upp. En aðstaða
giftra kvenna var smám saman að
breytast. Þær fóru að streyma út á
vinnumarkaðinn og inn í skólana.
Fyrsta tilhneiging mín í þessa átt
var þátttaka í námsskeiði fyrir
leiðsögumenn. Það var þó ein-
göngu upplyfting fyrir mig en alls
ekki af því að mig langaði til að
starfa að ferðamálum. En svo lenti
ég þarna inni í Röntgentækniskól-
anum nánast fyrir tilviljun.“
— Hvernig tók fjölskyldan
þessari nýbreytni?
„Maðurinn minn var frá upp-
hafi mjög jákvæður gagnvart þessu
og lét það eiginlega verða sitt fyrsta
verk að kaupa uppþvottavél.
Börnin litu misjöfnum augum á
þetta tiltæki í fyrstu og sumum
fannst það svolítið asnalegt að
mamma væri komin í skóla. En
það breyttist fljótt. Ástæðan var
ekki sízt sú, að ég var á 50% kaupi
allan námstímann og krakkarnir
fengu að njóta góðs af því. Þau
voru 5 heima, þegar ég byrjaði og
stundum hefur hvarflað að mér, að
það hafi verið misráðið hjá mér að
fara í svona strangt nám á meðan
þau voru á unglingsárunum. Þó
efast ég um, að þau hefðu orðið
miklu betri, ef ég hefði verið heima
allan daginn,“ segir hún og hlær.
— En hvernig fannst þér að
hefja nám eftir svona langt hlé?
„Mér líkaði það mjög vel. Að
vísu gekk mér verr að láta bóklegar
greinar festast í mér en þegar ég
var í menntaskóla. Hins vegar
fannst mér miklu meira vit í
vinnubrögðunum hjá mér en áður
og mér gekk betur að greina á milli
aðalatriða og aukaatriða. Verst
gekk mér með stærðfræði og eðlis-
fræði, en þetta tókst nú samt stór-
slysalaust. Námið tók tvö og hálft
ár, og við verklega hlutann kom
mér að góðu gagni, að ég var ekki
algerlega óvön sjúkrastofnunum.
Faðir minn var læknir og ég hafði
alla tíð haft mikinn áhuga á
læknisfræði.“
— En hvernig var það fyrir
fullorðna konu að setjast á skóla-
bekk innan um eintómt u gt fólk?
„Eitthvað hef ég líklega verið
vandræðaleg fyrstu tvo dagana eða
svo, en það fór fljótlega af, því að
elskulegri hóp skólasystkina og
vina var ekki hægt að hugsa sér.
Þau tóku mig strax sem jafningja
og ég varð aldrei vör við það kyn-
slóðabil sem átti að vera á milli
Framhald á bls. 56.
43