19. júní - 19.06.1981, Blaðsíða 12

mótsögnum í boðskapnum. Ekkert
barn verður til nema Guð hafi
fyrirhugað það, sagði móðir mín og
ég spurði á móti, var Guð þá ekki
búinn að fyrirhuga börnin kon-
unnar, sem átti þau með giftum
manni og allir hafa horn i síðu og
liggja henni á hálsi fyrir. Fátt varð
um svör við spurningum mínum á
stundum.
Lang mikilvægasta málið fyrir
íslenska alþýðu voru almanna-
tryggingalögin. Þau voru sam-
þykkt sem alþýðutryggingalög
1936 og Tryggingastofnun ríkisins
komið á fót, en byrjað var að berj-
ast fyrir þeim í kosningabaráttunni
1934. Eg vann mikið í þeim kosn-
ingum og fékk mörg atkvæði út á
lögin.
Ástandið var voðalegt áður, ef út
af bar hjá fólki. Oryggisleysið al-
gert og lítillækkandi fyrir fólk, sem
vildi bjarga sér að standa framan í
framfærslufulltrúanum til að særa
út styrk. Sveitaflutningarnir voru
skelfilegir og alltaf voru börnin
tekin frá mæðrunumog flutt á sveit
mannsins, en ekki móðurinnar sem
oftast var þó nærtækara.
Tryggingarnar hafa gert lang-
mest gagn af öllu í okkar löggjöf, en
allt þarf eftirlit og allt er hægt að
misnota, tryggingar eins og annað.
Ábyrgðin liggur hjá manneskjunni
sjálfri og tryggingar eiga að stuðla
að því, en ekki taka ábyrgðina af
henni.
Tengi tveggja alda kynslóðir
— Ég er fædd að Hörglandskoti
á Síðu 25. nóvember 1881, lang-
yngst af sex börnum foreldra
minna. Faðir minn var fæddur
1830 og hans fólk hafði búið þarna
mann fram af manni. Á jörðinni
voru tvö býli og móðir mín var af
hinum bænum. Enda þótt ég hefði
gott atlæti og væri í uppáhaldi á
heimilinu varð ég samt að vinna
eins og hinir, annað tíðkaðist ekki.
Árið 1904 giftist ég Ingimundi
Einarssyni, ættuðum úr Ölfusi.
Við settum bú í Reykjavík og
unnum verkamannavinnu, oft
bæði tvö. Af sex börnum okkar
komust fimm upp og nú á ég 24
barnabörn,. sem öll hafa eignast
skýli yfir höfuðið. Þeirra börn, sem
nú eru á barnsaldri, ættu að hafa
möguleika á að lifa nokkuð fram á
21. öldina og þá má segja að ég
tengi tveggja alda kynslóðabil.
Ánægð með ellilaunin
— Daglegt líf mitt er ósköp
einfalt nú orðið. Ég er hætt að
vinna, en annaðist mig að mestu
Jóna Guðjónsdóttir tekur við formennsku af
Jóhönnu í Verkakvennafélaginu Framsókn
1962.
sjálf fram til seinustu jóla, að ég
fékk slæmt gigtarkast og hefi nú
heimilishjálp fjóra tíma á dag
fimm daga vikunnar. Klæði mig
sjálf og þvæ mér.
Ég bý í séríbúð á jarðhæð í sama
húsi og fjölskylda mín og stend
sjálf straum af húsnæðinu. Ég
borða nú eina máltíð á dag á
heimili sonar míns og tengdadótt-
ur, en hefi að öðru leyti eigið hús-
hald. Mér duga ellilaunin til
framfærslu, nema ef ég ætti að
borga heimilishjálpina, þá hrykkju
þau ekki. Ég er ánægð með elli-
launin, hafði sjaldnast úr meiru að
spila áður — sumir vanþakka allt.
Hefi lítið getað lesið frá seinustu
áramótum, en horfi þó á sjónvarp
og hlusta á útvarp og fylgist með
þjóðmálunum. Sonardóttir mín er
á þingi og mér sýnist hún bara vera
dugleg og reyna að vinna að góð-
um málum. Hún gefur sig að fél-
agsmálunum.
Fermingarsystkinin öll dáin
— Nú orðið eru fáir samferða-
manna minna eftir á veginum með
mér. Öll fermingarsystkini mín eru
dáin. Ég umgengst aðallega skyld-
fólk, en tala daglega í sima við
suma gamla samherja, aðallega þó