Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 16

ar eiga að gera. Ég veit að pabba þykir vænt um, þegar
hann sér það“.
Það var lifnað í blóðunum og eldurinn brann ágæt-
lega. Gvendur sópaði allt og prýddi og þurkaði ryk af
stólum og öðrum húsgöngnum, og svo lagði liann á borð.
Jónsi tók allt ruslið og brenndi það.
En nú heyrðist fótatak. Pabbi var að koma. Bræð-
urnir þutu eins og elding upp stigann og voru liorfnir
áður en liurðin opnaðist.
Bóndi lcom inn, horfði í kringum sig, neri stírur úr
augum og horfði svo aftur. Hann borfði á hreina gólfið
og allt í röð og reglu, og loks á eldinn. Hann gekk að
honum og vermdi sig, eins og til þess að vita, livort þetta
væri veruleiki eða missýning. Hann leit á lireinu glerin
í glugganum, þar sem morgunskinið streymdi inn. Svo
kallaði hann:
„Mamma, mamma: Það er komin blessun í búið
aftur“.
Hann gekk að stiganum og kallaði upp um stiga-
gatið: „Drengir, drengir, búálfurinn er kominn aftur.
Hann hefir fundið brýnið mitt, sem jeg hefi leitað að í
marga daga. Ekkert gat komið sér betur. Þegar ég brýni
ljáinn minn með því, þá flugbítur hann, og þá gengur
mér svo vel að slá“.
Það var mikið um dýrðir á heimilinu. Það var ekki
talað um annað en búálfinn allan daginn, og um kvöldið
setti bóndi sjálfur stóra slcál fyrir liann, fulla af glóð-
volgri kúamjólk.
„Sá guli hafði rétt fyrir sér“, sagði Gvendur um
kvöldið, þegar þeir voru háttaðir. „En við verðum að
halda þessu áfram. En ég vildi bara að pabbi vissi að
við erum búálfarnir“.
14