Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 29

inn liggja þarna á grúfu, stirðan og liflausan. Pabbi hans
hélt, að liann liefði dottið og fótbrotnað, og svo frosið
niður. Skjálfandi á beinunum stundi hann upp nafni
drengsins. „Pabbi“, umlaði í Kak. „Hann er lifandi“,
sagði gamli maðurinn og klappaði saman höndunum og
stökk upp í loftið. Þegar búið var að losa Kak, og draga
sehnn að, var farið að meitla ísinn, til að gera gatið nógu
stórt fyrir selinn. Kak grét af gleði, þegar hann sá hina
ferlegu skepnu dregna upp á ísinn. „Þú hefir veitt hann
einn“, sagði faðir hans, „ég gerði ekki annað en lijálpa
þér að koma honum i land“. Nú var eftir að láta ná-
grannana vita, eins og vant var, þegar kampselur veidd-
ist, svo að þeir gætu fengið bita. Þegar þeir sáu merkið
um seldrápið, og sáu, að það var Kak sem veifaði, urðu
þeir svo hissa, að þeir trúðu ekki sinum eigin augum.
Og orðstír Kaks flaug um allt nágrennið.
Lauslega þýtt með leyfi höf.
S. Thorlacíus.
Sunnanvindur.
Sunnanvindur sólu frá
sveipar linda skýja;
fanna-tinda, björgin blá,
björk og rinda ljómar á.
J. H.
Vorvísa.
Ennþá laufgast eikargrein,
ennþá léttist sporið,
ennþá litkast akurrein,
ennþá heilsar vorið.
Þ. G.
27