Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 45

Litli, skritni bakarinn.
Börnin urðu ákaflega kát, þegar þau fréttu, að litli
skrítni bakarinn væri kominn í borgina. Hann hengdi
ofurlitla auglýsingu á litla brúna tjaldið sitt, þar stóð
með stóru letri: „Brauð handa börnunumBörnin
hlupu hvert til annars, til þess að segja fréttirnar, þang-
að til göturnar allar glumdu af léttu fótataki og loftið
ómaði af hlátri og hlátrum. Þau þyrjdust utan um
tjaldið. Þau, sem frekust voru, tróðu sjer fram fyrir
liin, þangað til þau komust svo nærri, að þau fundu
hitann og sáu bjarmann frá glóandi hökunarofninum.
Litli skrítni bakarinn sagði ekki eitt einasta orð.
Hann þvoði sér vandlega um hendurnar. Siðan setti
hann upp langt, livítt horð utan við tjaldið og fór að
hnoða brauð; og altaf komu hörnin nær og nær, til
þess að athuga hvernig hann færi að þessu. Hann hnoð-
aði löng brauð, og kringlótt hrauð, og pínulítil rúsínu-
hrauð, flatkökur og laufakökur með fallegum útskurði
og allavega skrítin hrauð.
Börnin fóru nú að livíslast á. „Ég skal kaupa allra
stærsta brauðið, sem til er“, sagði allra stærsti dreng-
nrinn. „Mamma lofar mér að kaupa allt sem ég vil. Ég
skal borða það allt einn. Það er ekki nema sjálfsagt,
þegar ég hefi keypt það fyrir mína peninga.
„Það væri voða ljótt af þér“, sagði allra minnsta
stúlkan. Þú gætir heldur aldrei borðað svona stórt brauð
einsamall“.
„Ef ég horga fyrir það, þá á ég það og ég skal éta
það“, sagði stærsti drengurinn, „og það þarf enginn að
gefa öðrum með sér, nema liann langi til þess sjálfan“.
43