Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 20

aður fyrir gíæp og stóÖ nú frammi fyrir dómaranum og
reyndi að verja sjálfan sig. Hann notaði mörg orð, en gat
ekki séð í járnandliti dómarans hver áhrif þau höfðu. Sjálf-
ur vissi liann sig sannan að sök, en þóttist viss um að liann
gæti logið sig út úr því. Hann lauk máli sínu. Dómarinn
mælti, fast en hægt:
„Þú ert margsaga. Það er von. Þú hefir notað mörg
orð, en þau hafa ekki sannfært. Enginn maður, sem gerir
það að vana sínum að ljúga, man allar lygarnar. Lygina
er erfitt að muna. En það er alltaf auðvelt að muna sann-
leikann. Og liann er sagna beztur, þrátt fyrir allt“.
Fanginn leit upp. Hvert orð hafði lútt hann. Sannleiks-
gildi livers orðs var honum ljóst.
„Ég vil segja sannleikann“, sagði hann loks. Hann
játaði glæp sinn, sem var smár. Og hann bætti við:
„Ef ég hefði fyr heyrt orð yðar, herra dómari, og
sögð á sama hátt, þá væri ég ekki hér nú“.
Dómarinn brosti lítið eitt.
„í þeirri von, að þú viljir muna orð mín og breyta eft-
ir þeim, skal dómur þinn vægur. Ég dæmi þig til að dvelja
eina klukkustund á heimili mínu, og segja sonum mínum
hvað breylti hugarfari þínu. Guð mun með þér vera, er þú
byrjar líf þitt að nýju, ef þú elskar sannleikann i smáu og
stóru“.
Fanginn brosti. Hann gerði það, sem fyrir liann var
lagt.
Mörgum árum seinna sat hann á sama bekk sem dóm-
arinn. — Hann var þá dómarinn.
18