Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 33

Svo hallaði hún sér aftur á bak með lokuð augun og
lét þreytuna líða úr sér. — Þegar liún leit upp aftur, sýnd-
ist henni maður standa upp við klettasyllurnar. Svo sýnd-
ist henni hann hreyfast og stefna í áttina til hennar. Hún
kærði sig ekkert um að ókunnur maður rækist á hana
þarna, svo liún linipraði sig saman í lautinni og beið þess
að hann færi framhjá. Þegar liún leit upp næst, hrökk
hún saman. Beint frammi fyrir lienni stóð kona, í dökk-
um klæðum. „Þessa konu hefi ég aldrei séð fyr“, hugsaði
stúlkan, „hver gétur það verið, sem fer enga mannavegi“.
Og hún fór að veita þvi athygli, hve andlit liennar var
fallegt og hvítt og ólíkt sólbrenndu andlitunum á kon-
unum þar í sveitinni. „Varst þú að leita að hrossum?"
spurði konan blíðlegum rómi. „Já“, sagði litla stúlkan.
„Þætti þér ekki gott að finna þau fljótlega?“ spurði kon-
an. „Jú“, svaraði litla stúlkan. „Ef ég segi þér hvar þau
eru, svo þú finnir þau strax, myndir þú vilja gera mér
greiða í staðinn?“ „Já, já“, sagði litla stúlkan, henni
fannst einhvern veginn, að hún vildi gera allt, sem hún
gæti, fyrir þessa konu, hún brosti svo blíðlega og þó al-
varlega. „Á tjörninni sjmda álftahjón, og þú sást, að þau
höfðu gert sér hreiður í litla tanganum, sem gengur út í
tjörnina. Ég veit að þig langar til að taka eggin þeirra og
fá þau soðin. En hérna uppi i Hátindinum á ég heima,
og það sem börnunum mínum þykir sætast að sofna við
á kvöldin er svanakliðurinn á tjörninni. En takir þú egg-
in, þá eru sorgarvein svananna svo sár, að börnin mín
fara að gráta og geta ekki sofið. Þau enduróma frá
klettunum hérna i tindinum og líða titrandi frá einni sillu
til annarar, inn að vöggunum þeirra“. „Ég skal ekki taka
eggin álftanna“, sagði litla stúlkan með tárin í augunum.
Þá brosti konan, beygði sig niður að henni og benti
31