Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 28

ið, þó ekki bundin, og myndaði það einskonar akkeri.
Með það, og lykkjuna utan um mittið á sér, þóttist dreng-
urinn öruggur, hvað sem í skærist. Hann greip ólarnar
báðum höndum, eins og liann hafði séð pabba sinn gera,
en þær runnu viðstöðulaust úr höndum hans. Honum
var ómögulegt að veita minnsta viðnám gegn þessu bræði-
lega átaki. Hann kallaði á hjálp. Gelt Sippsuks var eina
svarið, sem hann fékk. Það sló út um liann köldum
svita. Selurinn sýndist ætla að sleppa, liann myndi missa
verðlaunin, og þar að auki bezta skutulkrók föður síns.
Átti hann að snúa heirn tómhentur, og neyðazt til að játa
að liann liefði ekki krafta til að veiða sel? Það var óhugs-
andi. Hann spjTntist við eins og óður væri, og svo litla
stund liættu böndin að renna. En eftir augnablik tók sel-
urinn nýtt viðbragð. Bandið var runnið á enda, það herti
að mitti Kaks, og liann hentist á grúfu yfir holuna.
Drengurinn vissi nú, að þetta gat ekki verið neinn venju-
legur selur, það lilaut að vera kampselur, einn af þessum
geysistóru úthafsselum, sem eru næstum eins stórir og
sterkir og birnir. Þessi vitneskja gagntók liann, ýmist
með gleði eða skelfingu. í liuga hans togaðist á stoltið
yfir að skutla kampsel, með hamslausri ósk um að geta
komið honum í land, og liinsvegar dauðans angist um,
að selurinn kvnni að skera liann í sundur. Tíminn leið,
sólin tók að lækka á lofti, og við ógurlegan sársauka
hættist kuldi, sem alltaf fór vaxandi. Eftir meira en
tveggja tíma stimpingar var farið að draga af selnum.
Nasir lians voru farnar að sárna, og hann var farinn að
taka sér hvíldir. En þá var Kak orðinn of þjakaður til
að geta hreyft sig. Allt i einu fór Sippsuk að gelta ákaf-
lega, og eftir augnablik kom hann lilaupandi, og faðir
Kaks á eftir honum. Það var ekkert álitlegt að sjá dreng-
26