Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 60

að allt hefði farið úr henni. En hún stóð á götunni barma-
full. Það hafði ekki fárið dropi úr lienni. Stúlkan hellti
nú vatni í lófa sinn og lét hundinn lepja. Og svo brá
við, að hann varð strax alheill, stóð á fætur og flaðraði
upp um stúlkuna. Þegar litla stúlkan tók upp könnuna,
var liún ekki lengur úr leir, heldur úr skæru silfri. Hún
bar hana nú lieim til mömmu sinnar. En mamma henn-
ar sagði: „Það er ekki rétt að ég drekki, ég er að deyja
hvort sem er“. Svo rétti liún könnuna að dóttur sinni
og bað hana að drekka. En í sama bili hreyttist kannan
úr silfurkönnu og i glóandi gullkönnu. Litla stúlkan var
nú orðin svo þyrst, að hún gat ekki stillt sig lengur. En
þegar liún var að hera vatnið upp að vörunum, kom inn
fátæklega búinn drengur og sagði: „Ég sá að þú fórst inn
með fulla vatnskönnu. Viltu gefa mér einn dropa að
drekka. Stúlkan renndi niður munnvatni sínu, og rétti
honum könnuna.
Þá varð kannan að sjö dýrmætum demantskönnum,
og úr þeim flóði heil á af silfurtæru vatni.
En könnurnar sjö lyftu sér frá jörðinni, hærra og
hærra til himins. Þar námu þær staðar. Og það eru sjö-
stjörnurnar, sem við sjáum á loftinu á kvöldin, þegar
heiðskýrt er.
S. A. þýddi.
Hið blíða vor sig býr í skrúð,
því bætt er vetrar mein;
á túni situr sóley prúð,
og syngur fugl á grein.
Björn Halldórsson.
58