Búfræðingurinn - 01.01.1939, Qupperneq 119

BÚPEÆÐINGHRINN
115
Lög þessi munu valda því, að búfræðingar verða að miklum
mun hæfari til hverskonar búnaðarverka en þeir hafa verið,
er þeir fara frá skólanum, en það hefir lengi verið talin
mikil nauðsyn.
Með því að hér er um að ræða allmerka löggjöf, má kalla
að hún skapi tímamót í sögu bændaskólanna. Tímamót eru
vel kjörin til þess að nema staðar og athuga hvað unnizt
hefir. Þá er það ekki síður nauðsynlegt, að reyna að sjá sem
gleggst, að hverju ber að stefna í framtíðinni.
Ekki verður því neitað, að mjög hefir Hólastaður blómgazt
og vaxið í tíð bændaskólans og er skylt að þakka það og
meta svo sem vert er. Ekki verður hér gerð tilraun til þess
að telja upp helztu sigra, sem unnizt hafa skólanum til handa
á síðari árum, enda er þeirra getið að nokkru í greinarköfl-
um þeim, er hér fara á eftir.
Margt er það nauðsynlegt, er þarf að vinnast sem fyrst,
og miðar til heilla og gengis Hólastaðar. Gildir það bæði um
andleg og verkleg efni.
Eitt af helztu verkefnunum, sem þarf að leysa, er að leiða
Biskupalaugina frá Reykjum heim til Hóla.
Hér er hin mesta þörf á því að kenna sund við skólann,
en varla er unnt að gera það, nema laugin fáist. Hún mætti og
vera hitagjafi og heilsubrunnur staðarins.
Fátt getur fegurra en vötn eða tjarnir með skógarhlíðum
umhverfis. Skógrækt sú, er Sigurður Sigurðsson hóf hér fyrir
30 árum, hefir lánazt vel. Hún er sönnun þess, að skógur getur
vel þrifizt á jökulýtum hér umhverfis Hóla. Rætt hefir verið
um að mynda tjörn hér í gróðrarstöðinni eða annars staðar
í nágrenninu. Vegur þyrfti að vera kringum tjörnina, en
skógur ræktaður í brekkum umhverfis. Mætti það vel fara,
að skólabræður eða verknámsflokkar ættu þar afmarkaða
reiti og skyldi hver maður gróðursetja tré, er bæri nafn hans
eða merki, er hann helgaði sér. Gæti þá svo farið, að hér yrði
um að ræða mikið verk og merkilegt er tímar líða. Slík verk
eru vel kjörin til þess að glæða starfsgleði ungra manna og
efla manndóm þeirra með ýmsum hætti. Þeir myndu hnýtast
traustari böndum við staðinn en ella. Þeir myndu finna þaö,
8*