Morgunn - 01.12.1965, Qupperneq 9

MORGUNN
87
sprengjur. Daglega berast oss fregnir, sem sýna að heims-
friðurinn hangir á bláþræði, sem brostið getur þegar minnst
varir. Og vér vitum, að ný heimsstyrjöld gæti orðið til þess
að tortíma drjúgum hluta mannkynsins.
I slíkum ótta á mannkynið ekki nema eina von, eitt at-
hvarf, þegar á reynir, og það er trúin á eitthvert æðra vald,
sem fái leitt mennina til friðar. Það skiptir þá ekki máli,
með hverjum hætti það yrði. Ef til vill gæti litið svo út, að
það væri mannleg vizka, sem hefði afstýrt hættunni.
Vígbúnaðurinn og drápsvélarnar sýna ljósast hvernig fer,
þegar leiðir skiljast milli trúar og vísinda. Þegar þekkingin
glatar trúnni á æðri sjónarmið og kastar kærleikanum fyrir
borð, getur hún orðið sá bölvaldur, sem tortíma má heilum
kynslóðum.
Ég sagði áðan, að sjálf lífsgátan væri enn óráðin, þótt vís-
indamennirnir hefðu komizt inn að kjarna efnisins og leyst
orku hans úr læðingi og greint frumur líkamans sundur í
hinar smæstu efniseindir. Ennþá spyrjum vér: Hvaðan
komum vér og hvert förum vér? Er líf vort einungis skamm-
vinn dvöl hér á jörðunni, og hver er þá tilgangur þess?
Þessum spurningum hafa vísindin fram að þessu hliðrað
sér hjá að svara. Þar hefur trúin ein löngum verið til fyrir-
svars.
Mér skilst, að flest eða öll trúarbrögð hafi einhver svör
við þessum spurningum, einkum þó um ódauðleika sálar-
innar, eða fi’amhald lífsins í einhverri mynd eftir að jarð-
vist vorri lýkur. En vitanlega eru svör og hugmyndir trúar-
bragðanna harðla ólík, og fara mjög eftir menningarþroska
og viðhorfum þjóða þeirra, sem trúarbrögðin eru upprunnin
hjá. En þótt margar þessar hugmyndir séu frumstæðar og
oft barnalegar, hafa þær engu að síður sitt gildi, og hafa
löngum skapað grundvöllinn að tilteknu siðmati meðal þjóð-
anna. Hversu útbreidd þessi trú er sýnir ótvírætt, að mann-
inum er trúin á ódauðleika sálarinnar í blóð borin, hvort sem
hugmyndir hans um annað líf eru tengdar við Valhöll eða
Paradís. Þessi trú er hluti af honum sjálfum, næstum eins