Morgunn - 01.12.1965, Blaðsíða 31

MORGUNN
109
Þessi draumur er táknrænn að nokkru leyti. Hann sýnir
ekki slysið eins og það raunverulega gerðist. En maðurinn
með nafarinn, sem borar göt á fætur telpunnar, og nafnið
sem hann nefnir, bendir svo ljóst til þess, sem gerðist, að
naumast getur þar verið um tilviljun að ræða. Hins vegar
er hér vart um venjulegan hugsanaflutning að ræða. Ef svo
væri, hefði hana átt að dreyma drauminn annað hvort þeg-
ar slysið vildi til eða þegar systir mín skrifaði mér bréfið.
Um hitt gat enginn lifandi maður á þessum slóðum vitað,
hvenær mér mundi berast bréfið í hendur. Næst virðist mér
Jiggja sú skýring, að einliver vera, hvort heldur var sál fram-
Jiðins vinar eða ekki, hafi vitað hvað gerzt hafði, vitað hvað
bréfinu leið og að ég mundi fá það þennan dag, og viljað búa
leiksysturina undir þessar slæmu fréttir. En sú vitneskja
komið fram á táknrænan hátt eins og mjög algengt. er i
draumum.
Að lokum tilfæri ég hér draum, sem er ljóst dæmi um það,
hversu sagt er fyrir það, sem verða skal.
Eldspýturnar.
Samkvæmt tilmælum prófessors Haralds Níelssonar votta
ég undirrituð hjúkrunarkona, að tveim eða þrem dögum áð-
ur en ungfrú Sigríður Bjarnþórsdóttir, sjúklingur á Vífils-
staðahæli, andaðist, sagði hún mér draum, er hana hafði ný-
lega dreymt.
Henni þótti fallegur maður hvítklæddur koma inn til sín
með f jórar eldspýtur í hendinni. Hann kveilíti á þeim öllum,
og brunnu þrjár út og hin fjórða til hálfs, þá slokknaði á
henni. Þá þótti henni maðurinn segja við sig: „Jafnmargar
nætur áttu eftir að lifa.“
Samkvæmt þessum draumi þóttist hún sannfærð um, að
hún mundi ekki lifa út f jórðu nóttina frá því er hana dreymdi
drauminn og fullyrti hún, að hún mundi dáin fyrir mánu-
dagsmorguninn 22. september 1913, og stóð það heima. Hún