Morgunn - 01.12.1965, Qupperneq 63

MORGUNN
141
Vitr var hann ok forspár, heilráðr ok góðgjarn, ok varð allt
at ráði, þat er hann réð mönnum, hógværr ok drenglyndr.
Hann leysti hvers manns vandræði, er á hans fund kom.
Njáll virðist oftlega hafa fengið hugboð um það, sem i
vændum var, en fékk þó sjaldan við rás viðburðanna ráðið.
Er svo að sjá, að það hafi beinlínis vakað fyrir höfundi
Njálu, að sýna með átakanlegum dæmum, að „ekki má
sköpum renna“ og það enda þótt menn sjái fyrir að hverju
muni draga.
Njáls saga telur mörg dæmi um forvizku Njáls, en eigi
verða þau hér öll rakin.
Þegar Gunnar á Hlíðarenda hafði fastnað sér Hallgerði á
Alþingi, reið hann til Bergþórshvols og sagði Njáli kaup sín.
Hann tók þessu þunglega og spurði þá Gunnar, hvað hann
fyndi til.
,,Af henni mun standa allt it illa, er hon kemr austr hing-
at,“ segir Njáll.
„Aldri skal hon spilla okkru vinfengi,“ segir Gunnarr.
„Þat mun þó svo nær leggja,“ segir Njáll, „en þó munt þú
jafnan bæta fyrir henni.“
Eftir að Gunnar á Hlíðarenda hefur lent í miklum mann-
vígum, fer hann til Bergþórshvols að segja Njáli tíðindin.
Njáll mælti: „Mikit hefir þú at gert, ok hefir þú verit
mjög at þreyttur.“
„Hversu mun nú ganga síðan?“ segir Gunnarr.
„Vill þú, at ek segja þér þat,“ segir Njáll, „er eigi er fram
komit? Þú munt ríða til þings, ok munt þú njóta við ráða
minna ok fá af þessu máli ina mestu sæmð. Mun þetta upp-
haf vígaferla þinna.“
„Ráð þú mér heilræði nökkur,“ segir Gunnarr.
„Ek skal þat gera,“ segir Njáll. „Veg þú aldri meir í inn
sama knérunn en um sinn, ok rjúf aldri sætt þá, er góðir
menn gera meðal þín ok annarra, ok þó sízt á því máli.“
Gunnarr mælti: „öðrum ætlaða ek, at þar skyldi hættara
en mér.“
„Svá mun vera,“ segir Njáll, „en þó skalt þú svá um þitt