Morgunn - 01.12.1982, Blaðsíða 50

152
MORGUNN
skynjun og fyrr, en að þessu sinni, í stað þess að leyfa
huga mínum að yfirgefa stað þann, sem ég hafði beint
honum að, hélt ég athyglinni stöðugri allan tímann. Til-
finningin leitaði á ný upp á við, óx að krafti og ég fann til
jafnvægisleysis; en með mikilli áreynslu hélt ég athygli
minni bundinni við rósina. Skyndilega, með drunum eins
og við fossaföll, fann ég straum streymandi ljóss fara inn
í heila minn gegnum mænuna.
Ég var algerlega óviðbúinn slíkri þróun og varð furðu
lostinn; en ég náði stjórn á sjálfum mér strax, sat kyrr
í sömu stellingum, og hélt huga mínum við þann stað,
sem einbeitingin hafði beinst að. Lýsingin varð æ skærari,
drunurnar æ hærri, ég skynjaði nú líkt og högg riði af,
mér fannst sem ég svifi út úr líkama mínum, fullkomlega
sveipaður björtum geislabaug. Það er ógerningur að lýsa
reynslu þessari nákvæmlega. Ég fann að sá punktur vit-
undarinnar, sem var ég sjálfur, víkkaði, umkringdur öld-
um ljóss. Hann víkkaði æ meir, breiddist út, en líkami
minn, venjulega nálægastur allra hluta í skynjuninni, virt-
ist hafa horfið brott í mikla fjarlægð þar til hann var ekki
lengur í meðvitund minni. Ég var nú allur sjálfsvitund, án
ytri marka, án hugmyndar um áþreifanlegan líkama, án
nokkurrar tilfinningar eða skyjunar um skilningarvitin
sjálf, horfinn djúpt í ljóshafi, samtímis fullur meðvitundar
og vitneskju um gervallt, — út þaninn að því er virtist í
allar áttir, hindrunarlaust, án efnislegra tálmana. Ég var
ekki lengur ég sjálfur, eða réttara sagt, ekki lengur eins
og ég kannaðist við mig, lítill depill meðvitundar takmark-
aður við líkama, heldur óravíður hringur sjálfsvitundar
þar sem líkaminn var einungis smádepill, þannig var ég
baðaður björtu ljósi, gagntekinn af upphafningu og sælu,
sem ógerlegt er að lýsa.
Eftir dálítinn tíma, sem ég treysti mér ekki til að til-
greina, tók hringurinn að þrengjast á ný; ég fann mig
sjálfan dragast saman og verða æ minni þar til ég varð
á ný ógreinilega var við útlínur líkama míns, en síðan