Morgunn - 01.06.1988, Qupperneq 39

morgunn
RANNSÓKNIR í DULSÁLARFRÆÐl
sálar eða lífs eftir dauðann, hvaðan kemur þeim þá allur
þessi áhugi?
í stríði, eða á tímum aukinnar spennu þá eru það einkum
þrjú atriði sem eru afar mikilvæg: að tryggja virkni eigin
fjarskipta, villa um fyrir og rugla andstæðinginn í ríminu
varðandi fyrirætlanir þínar og vita eins mikið og mðgulegt
er um hans áætlanir. Dreifing fjarskipta- og njósnahnatta
um himingeiminn er dæmi um hversu mikla áherslu bæði
austur- og vesturveldin leggja á þetta atriði.
Fjarskipti eru samt sem áður ákaflega viðkvæm fyrir trufl-
unum. Þetta á ekki aðeins við um fjarskiptahnetti heldur
F'ka venjulegar útvarpsbylgjur, því að kjarnorkusprengja,
sem sprengd er í andrúmsloftinu mun hafa verulega trufl-
undi áhrif á fjarskipti, á svipaðan hátt og sólgos. Austur- og
vesturveldin gera sér fulla grein fyrir þessari hættu og báðir
aðilar hafa um langan tíma gert tilraunir með hugskeyti.
Vitað er að Bandaríkjamenn reyndu að senda hugboð til
geimfara sinna á meöan á Apolló-áætluninni stóð og Rússar
hafa s. 1. 20 ár unnið að þróuðum tilraunum með hugsana-
flutning hjá fjöldamörgu fólki með dulræna hæfileika - og
hafa þeir náð góðum árangri á því sviði. Fjarskipti við kaf-
báta neðansjávar eru sérstaklega erfið, en á miðjum sjö-
unda áratugnum sönnuðu Rússar að huglæg sambönd voru
möguleg með því að setja nokkra kanínuunga um borð í
kafbát og fylgjast síðan með viðbrögðum móður þeirra í
hvert sinn er einum þeirra var lógað, en hún hafði verið skil-
in eftir í landi. Þetta gefur til kynna hernaðarlegan áhuga
þeirra á dulrænum boðleiðum.
Notkun hátíðni útvarpssenda, sem beint er að mönnurn
er vel þekkt, Bandaríska sendiráðið í Moskvu var skotmark
s'íkra „hugtruflunar-geisla“, og sendiráðsmennirnir mót-
mæltu því réttilega. En Rússar höfðu lært nóg til þess að
fera þess konar truflanir út yfir miklu stærra svið og svæði.
Næsta skotmark var austurströnd Kanada og Norður-Amer-
íku, þar sem almenningur tók að kvarta yfir miklum höfuð-
verkjatilfellum og flökurleika. Rússar viðurkenndu að vera
valdir að þessu og höfuðverkjunum linnti.
37