Morgunn - 01.12.1990, Blaðsíða 34

MORGUNN
Kennarar án þjálfunar
henni alveg í opna skjöldu, þá ákvað hún að spyrja þau, til
þess að vinna tíma, hvernig pau héldu að hann liti út. Það
komu fram ein eða tvær óhöndlanlegar tillögur en þá sagði
eitt þeirra: „Guð er ekki hugsun, hann er tilfinning." Sem
er vissulega það næsta sannleikanum sem nokkur getur
komist. A meðan að þetta fór fram, þá sat lítil stúlka og
strikaði eitthvað á pappír. „Hvað ertu að gera?" spurði
vinkona mín. „Eg er að teikna Guð." „En þú getur ekki
teiknað Guð, enginn veit hvernig hann lítur út." „Það
munu allir gera þegar ég er búin með myndina," var svarað
einarðlega. Og við því er vissulega ekki til neitt svar.
Stundum verðum við kannski leið á sjálfum okkur, líf
okkar virðist tilbreytingarlítið, allir aðrir eru þar sem fjörið
er, en við stöndum til hliðar og horfum á það gerast. Mér
leið þannig fyrir löngu síðan þegar sonur minn var á fyrsta
ári í skóla. Dag nokkurn kom hann heim með þær fréttir að
hann hefði verið valinn tiJ þess að spila fótbolta með „stóru
strákunum" daginn eftir. Satt best að segja, þá trúði ég
honum ekki og tók afar mjúkt á málinu. Þegar ég svo sótti
hann í skólann næsta dag, þá spurði ég hann strax: „Jæja,
lékstu fótbolta með stóru strákunum?... hvaða stöðu lékstu,
varstu markvörður?" Hann leit upp og andlitið ljómaði af
spennu og gleði um leið og hann sagði: „Eg var valinn til að
klappa og fagna." Hreykni hans og þakklæti fyrir að hafa
verið valinn til svo mikilvægs hlutverks gaf í engu eftir
óskarsverðlauanahöfum síðari tíma. Yngsti nemandinn
hafði orðið besti kennarinn með því að kenna sjálfviljugur
með framkomu sinni og viðbrögðum. Að sjálfsögðu á kenn-
arinn sem fylgdi unga fólkinu á völlinn hrós skilið fyrir að
32