Morgunn - 01.12.1990, Síða 41

MORGUNN
Sku)y,abaldrar
henni hvað mér fyndist um hana og aðferðir hennar, alveg
grunlaus um að nokkuð annað en venjulegir óknyttir og
ruddagangur væru í vændum.
En ég fékk ekki að byrja á vandlega undirbúinni ræðu
minni. Um leið og hún fékk vitneskju um að ég væri að fara
sagði hún:
„Allt í lagi, ef þú vilt fara, þá skaltu bara gera það. En áður
en þú ferð, þá verður þú að viðurkenna að þú ert óhæf og
hefur ekki snefil af sjálfstrausti.”
Ég svaraði þessu fuíl bará ttuanda að ef ég væri óhæf, hvers
vegna hefði hún þá ekki sagt mér upp sjálf, auk þess væri
ég afsprengi hennar eigin þjálfunarskóla. Eins og við var að
búast bætti þessi athugasemd ekki ástandið.
Og nú upphófst furðulegur víxlsöngur. Hún byrjaði aftur
á því gamla bragði sínu að negla mig með stöðugu augna-
ráði sín og sagði: „Þú ert óhæf og þú veist það. Þú hefur
ekkert sjálfstraust og þú getur ekki annað en viðurkennt
það."
„Það er ekki satt!" svaraði ég. Ég kann mína vinnu og ég
veit að þú veist það!"
Nú var ekki nokkur vafi á því að margt mátti svo sem segja
um hæfni mína í fyrsta starfi mínu, tvítugrar að aldri, nieð
mikla ábyrgð á herðum mér og nýlega tekna til starfa í
óskipulegri deild. En sjálfstraust mitt var sko ekki hægt að
setja út á, nema þá varðandi það að ég hefði of mikið af því.
Ég var alveg tilbúin í að ráðast til atlögu við aðstæður sem
sjálfir erkienglarnir hefðu hikað við.
Vinnuveitandi minn þrætti ekki eða úthúðaði mér. Hún
þrástaglaðist á þessum tveim yfirlýsingum, endurtók þær
eins og sjálfvirk kjaftavél. Ég kom inn í herbergi hennar
klukkan 10 og fór þaðan út klukkan 14. Hún hlýtur að hafa
endurtekið þessa frasa sína mörg hundruð sinnum. Ég kom
þarna inn sem sterk heilbrigð stúlka. Ég fór út sem andlegt
og Ekamlegt rekald og var veik í þrjú ár.
Einhver innri rödd varaði mig við því að ef ég viðurkenndi
að ég væri óhæf og hefði ekkert sjálfstraust, þá myndi ég
brotna saman og ég yrði til einskis nýt eftir það og ég gerði
mér grein fyrir að þessi aðferð var hefnd vinnuveitanda
39