Morgunn - 01.12.1990, Qupperneq 54

MORGUNN
Óvenjuleg flugfcrð
til getið hjá þér, ýmislegt er öðruvísi og hvers vegna það er,
mun skýrast fyrir þér smátt ogsmátt á næstu dögum. Og í
öðru lagi verður ekki hægt að fljúga til London. Raunar
förum við ekki heldur til Englands, af óviðráðanlegum
ástæðum. Við munum lenda í staðinn á nokkurs konar
fríhöfn á eyju á Ermasundi, þar sem þið dveljið fyrst um
sinn. Þangað er ennþá ca. klukkutíma flug. Hættu svo að
brjóta heilann um þetta, og slappaðu af og njóttu flugsins
og ekki fleiri spurningar. Ég kem aftur á eftir/' lofaði hún og
sveif svo burt til að sinna öðrum farþegum.
Eftir klukkutíma flug til viðbótar lenti vélin heilu og
höldnu á gullfallegri og gróðurríkri eyju með mjög suð-
rænu yfirbragði. Og flugstöðin var með þeim glæsilegustu
sem ég hafði nokkurn tíma séð. Hún var staðsett í fallegu
umhverfi, nokkrum tugum kílómetra að því er virtist frá
útjaðri stórborgar. Þegar við komum inn fyrir, blasti við
sjónum stór salur. Að undanskilinni stærðinni var ekkert
þarna inni sem minnti á móttökusal í flugstöð. Engir vega-
bréfseftirlitsmenn, engir tollþjónar, engin toflhlið og ekkert
færiband eða hringekja fyrir farangur úr flugvélum. Aftur
á móti var stór afgreiðslusalur í salnum og borð og stólar
víðsvegar um hluta salarins og virtist nægja fyrir 150-200
manns. Sem sagt mátulegt okkur 170 sem komum með
vélinni. Áhöfnin meðtafln. Allt í einu glumdi við rödd í
hátalara þar sem við hinir nýkomnu farþegar vorum boðnir
velkomnir og okkur boðið að ganga til sæta og jafnframt var
tilkynnt að veitingar yrðu á borð bornar innan skamms,
farþegum og áhöfn að kostnaðarlausu. Ennfremur, að eftir
að menn hefðu þegið veitingar yrði kallaður upp einn far-
þegi í senn og hann beðinn um að ganga inn um dyr við
enda salarins.
Eftir mjög ljúffengar veitingar beið ég all lengi eftir að
röðin kæmi að mér. Loksins var nafniö mitt kallað upp og
ég gekk í átt til dyranna á vit hins óþekkta.
Þegar ég kom inn úr dyrunum tók á móti mér einkennis-
klæddur maður á miðjum aldri, goðlegur að sjá.
„Karl Sveinsson," áréttaði hann í spurnartón.
„Jú," svaraði ég.
52