Morgunn - 01.06.1998, Side 21

Sæluhúsið í Hvítárnesi
„Koma þeir ekki inn?“ spyr hún.
Ég segi þá að enginn maður sé sjáanlegur úti fyrir, og
fannst okkur þetta næsta einkennilegt. Það var óhugsandi
að nokkur maður hefði komist úr augsýn á svo stuttum
tíma. Við hugsuðum töluvert um þetta, en fundum vitan-
lega enga skýringu.
Seinast gat ég þess til að einhvern tíma fyrir langa löngu
hefði hóp feigra ferðamanna borið að garði í Hvitárnesi
og hefðu þeir þarna verið aftur að vitja á fornar slóðir.
Slikar gátur verða seint ráðnar. Þær liggja jafnan á
mörkum þess sem við þekkjum og þess sem við trúum.
Þetta lítilfjörlega ónæði, sem hinir ósýnilegu gestir gerðu
okkur, setti engan skugga á dvöl okkar í Hvítárnesi. Við
vorum þar fram undir ágústlok og undum okkur prýðilega
í Qallakyrðinni.“
Næstur á eftir Eyþóri var húsvörður í Hvítárnesi, Theó-
dór Friðriksson rithöfundur, sumarið 1942. Meðal þess,
sem Theódór tók með sér í útileguna ásamt matarforða,
var Biblíukjarninn, Vídalínspostilla og Passíusálmarnir.
Urn þetta segir Theódór sjálfur frá i endurminningum
sínum m.a.:
„Ég treysti því að þessar þrjár bækur entust mér nokkuð
til lesturs. Og ef eitthvað kynni að reynast óhreint þarna
uppi á öræfunum, þótti mér sem ekki mundi vera verra að
hafa þá meistara Jón og séra Hallgrím fyrir förunauta.
I þessari einveru varð ég að sætta mig við það sem aug-
að leit og eyrað nam í náttúrunni, í kringum mig. Ég hlust-
aði eftir hverju hljóði er rauf þögnina og það gladdi mig í
hvert skipti er ég heyrði fugl tísta. Hins vegar höfðu
hlunkar og brestir í skriðjöklinum truflandi áhrif á mig,
eins og skothvellir. Ég naut þess að anda að mér hreinu
MORGUNN 19