Morgunn - 01.06.1998, Síða 53

Dularfull fyrirbrigði
Þá er golan úr dómkirkjunni. Þar er predikað jafnt og
þétt gegn rannsóknum á dularfullum fyrirbrigðum af sum-
um, alls ekki öllum samt, er þar stíga í stólinn. Dóm-
kirkjupresturinn er raunamæddur út af tilraunum til að
afla sér þess þekkingarauka. Og einn óvígður predikari
hefir nýlega gerst svo svæsinn á manninum í dómkirkju-
stólnum, að ummæli hans hefðu áreiðanlega verið talin
guðlast, ef þau hefðu verið viðhöfð um guðshugmynd
þeirra manna, sem eru að þenja sig á móti rannsóknum.
Að einu leyti má telja þetta framför. Það hefir, svo sem
kunnugt er, tíðkast mjög í kirkjum þessa lands, að sneiða
hjá öllu því, sem söfnuðurinn hefir verið að tala um dags
daglega og á einn eður annan hátt borið fyrir brjósti.
Prestarnir hafa með predikunum sínum átt nauðalítinn
þátt í hugsunar og menningarlífi þjóðarinnar, þó að þeir
hafi oft lagt töluverðan skerf til þess utan kirkju. Þeim
hefir hætt við að bjóða mönnum guðrækilegt hjal, sem
hefir farið fyrir ofan garð og neðan og fæstir hafa munað
stundu lengur. Ofstækismennirnir í dómkirkjunni eru að
reyna að hjala um það, sem óneitanlega er verið að tala
um hér í bænum. Þegar þeir fara að tala um rannsókn á
dularfullum fyrirbrigðum, er tekið eftir því, sem þeir
segja. Fyrir því má líta svo á, sem þetta sé ofurlítil fram-
för.
En skringileg framför er það.
Prestarnir hafa öld eftir öld verið að berjast við að koma
því inn í höfuðin á mönnum, að fyrir mörgum, mörgum
öldum hafi dularfull fyrirbrigði gerst austur í Asíu. Jafn-
vel frjálslyndustu og gætnustu prestarnir hafa haldið því
fram, að það væri að minnsta kosti mjög viðsjárvert fyrir
sálarheill mannanna, ef þeir fengjust ekki til að trúa því,
að þessi fyrirbrigði hefðu gerst. Og ofstækisfullir prestar
MORGUNN 51