Morgunn - 01.06.1998, Blaðsíða 100

Miðlakynning
„3- ágúst 1994 fór ég í heilun til Kristínar Karlsdóttur.
Þegar hún kom við veika fótinn, fékk ég mikinn verk í
hann og alla leið upp í nára. Síðan fór hún um magasvæð-
ið, upp að brjóstum og þar hitnaði mér mikið. Þegar hún
hélt um úlnlið vinstri handar, fékk ég mikinn verk fram í
vinstri höndina og alveg upp í öxl, þar sem ég tognaði
þegar ég lenti í umferðarslysinu, 19. júlí 1991.
Þegar Kristín fór höndum um hálssvæðið fékk ég köfn-
unartilfinningu og átti mjög erfitt um andardrátt. Þegar
kom að hálsliðum og hryggsvæði kom mikill verkur i
efstu hálsliði. Einnig fékk ég mikinn doða í bæði gagn-
augun. Fann ég að eitthvað mikið var að gerast á báðum
þessum svæðum, sem síðan hvarf er Kristín hætti.
Undir lokin í heiluninni fannst mér ég endilega þurfa að
rétta og kreppa tærnar á vinstra fæti, þar sem mér fannst
doðinn í þeim horfinn (varð tilfinningalaus þar eftir slysið).
Ég varð furðu lostin því nú gat ég hreyft allar tærnar en
það hafð ég ekki getað síðan 19. júlí 1991.
Ég hef getað hreyft tærnar eftir þessa heilun, einnig
hvarf verkur úr öxlum, sem kom eftir slysið og hefur ekki
komið síðan.“
Frásögn 3 7 ára konu:
„Mín sjúkrasaga er sú að ég fékk bronkitis um mitt ár
1995. Leitaði ég læknis og fékk pensilínkúr, en hann
dugði ekki til bata. Ég var mjög slæm og hafði nánast ekk-
ert sofið í 6 vikur þegar ég fékk Bricanil-púst, sem varð
til þess að ég vaknaði svona 3-4 sinnum á nóttu til þess að
pústa.
Ég fékk lika alls konar lyf, sem stöðugt var verið að
prófa sig áfram með, varðandi hvort eitthvað myndi duga
98 MORGUNN