Morgunn - 01.06.1998, Síða 134
Atburðirnir í Hydesville 1848
standa fyrir utan dyrnar á meðan ég stóð fyrir innan þær
og höggin komu samt á hurðina, sem var á milli okkar.
Við heyrðum fótatak í búrinu og að gengið var niður stig-
ann.
Okkur var ómögulegt að hvílast og þá komst ég að
þeirri niðurstöðu að húsið hlyti að vera setið einhverjum
óhamingjusömum og friðlausum anda. Ég hafði oft heyrt
um slíkt en aldrei orðið vitni að þess háttar, sem ég gæti
borið saman við þetta.
Föstudagskvöldið 31. mars 1848, ákváðum við að fara
snemma í rúmið og láta hávaðann ekki trufla okkur, en
reyna heldur að ná næturhvíld.
Maðurinn minn var viðstaddur alla þessa atburði, heyrði
höggin og hjálpaði til við að leita uppi ástæðu þeirra.
Við fórum mjög snemma í rúmið þetta kvöld og það var
varla orðið dimmt. Ég var orðin svo hvíldar þurfi að ég
var nánast veik. Maðurinn minn var ekki kominn í rúmið
þegar hávaðinn byrjaði fyrst. Ég var nýlöggst út af. Þetta
fór fram eins og venjulega. Ég þekkti það frá öllum fyrri
hljóðunum, sem ég hafð heyrt. Börnin, sem sváfu i hinu
rúminu í herberginu, reyndu að herma eftir hljóðinu með
því að smella saman fingrum.
Yngsta barnið mitt, Cathie, sagði:
„Hr. klaufnafótur, gerðu eins og ég,“ og hún klappaði
saman lófunum. Hljóðið fylgdi henni óðara eftir með
sama fjölda af höggum. Þegar hún hætti þá hætti hljóðið
líka um stund.
Þá sagði Margrét í spaugi:
„Gerðu nú eins og ég geri. Teldu einn, tveir, þrír, fjórir,"
og hún klappaði saman lófunum um leið og jafn oft og
132 MORGUNN