Morgunn - 01.06.1998, Page 140

Hugheimur
konar breytingu og áður í geðheimum: Dvöl mannsins
styttist smám saman á hinum lægri svæðum, en lengist á
hinum hærri, jafnframt því sem vitund hans þroskast
smátt og smátt. Og svo kemur að því að hin æðri og lægri
vitund sameinast eða renna saman í eina vitund. Þá er og
ekki framar hætt við að hann verði inniluktur í skjaldborg
sinna eigin hugmynda og álíti að það eitt, sem hann sér
eða verður var við, gegnum sín eigin hugsanagervi, sé allt
og sumt, sem menn geta haft nokkur kynni af í hinum víð-
áttumiklu hugheimum. Þá fær hann og fyrst réttan skiln-
ing á lífinu og mætti til sanns vegar færa að segja að þá
færi hann fyrst að lifa því lífi, er líf getur heitið. En þeg-
ar hann hefur náð slíkum þroska, mun hann hafa lagt inn
á helgunarbrautina og afráðið hvers konar þroska hann
tekur á framtíðar æviskeiðum.
Nauðsynlegir eðliskostir
Við sjáum glöggt og greinilega hve hið himneska líf er
miklum mun verulegra en vor jarðneska tilvera, þegar við
athugum hvers konar skilyrði eða eðliskosti þarf til þess
að menn geti lifað þessu æðra lífi. Þeir eðliskostir, sem
hver maður verður að glæða hjá sér, til þess að geta lifað
verulegu meðvitundarlífi á himnesku tilverustigi eftir
dauðann, eru einmitt þeir eðliskostirnir sem allir mestu og
heilögustu menn mannkynsins hafa skoðað sem langveru-
legasta og langæskilegasta. En til þess að einhver sérstök
löngun eða hugsanakraftur geti leitt menn inn í himneska
sælu, verður aðal sérkenni þeirrar löngunar eða hugsunar-
magns að vera ósérplægni.
Einlæg frændrækni og vinátta hefur iðulega orðið til
þess að leiða menn inn í hið himneska líf. Sama er að
segja um einlæga trúrækni. En það er rangt að ætla að öll
138 MORGUNN