Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.03.1952, Síða 14

eitthvað. Ég skýrði víst frá því að hann
myndi aldrei fara til hennar aftur. Um-
sjónarmaðurinn gekk framhjá, hann
snupraði mig en ég lét það ekki á mig fá.
Þegar veitingasalnum var lokað klukk-
an tólf fylgdi Txxx mér að portdyrunum.
Fimm mörk af þeim tíu, sem ég gaf
yður í gærkvöldi, sagði hann.
Ég vildi gefa honum öll tíu mörkin og
hann tók líka við þeim, en hann rétti mér
fimm aftur í þjórfé. Og hann vildi ekki
hlusta á andmæli mín, nú sem fyrr.
Ég er svo hamingjusöm í kvöld, sagði
ég. Ef ég þyrði að bjóða yður upp til
mín; en ég hef bara litla kytru.
Ég fer ekki upp, sagði hann. Góða nótt.
Hann fór. Hann gekk aftur fram hjá
betlikerlingunni en gleymdi að víkja
henni nokkru, þótt hún hneigði sig. Ég
hljóp til hennar og vék henni h'tilræði og
sagði:
Það er frá manninum, sem gekk frarn-
hjá yður, gráklædda manninum.
Gráklædda manninum? spurði konan.
Manninum með svarta liárið, Wladi-
mierz.
Eruð þér konan hans?
Ég svaraði:
Nei. Ég er ambátt hans.
VI.
Hann bað mig afsökunar á því kvöld
eftir kvöld að hann gæti ekki borgað
peningana. Ég bað hann að gera mér
ekki slíka raun; hann sagði það svo hátt
að allir máttu heyra og ýmsir lilógu að
honum fyrir það.
Ég er hundur og þorpari, sagði hann.
Ég hef lánað af yður peninga og get
ekki borgað þá aftur. Ég myndi höggva
af mér hægri hendina fyrir fimmtíu mörk.
Mér gramdist að heyra hann segja
þetta og ég braut heilann um hvernig
14 ÚTVARPSTÍÐINDI
ég gæti útvegað peningana, þótt ég hefði
engin ráð.
Hann sagði líka við mig:
Og ef þér spyrjið hvernig mér líði að
öðru leyti þá er gula stúlkan farin burt
með leikflokknum. Ég hef gleymt henni.
Ég man ekki eftir henni lengur.
Og þó skrifaðir þú henni aftur í dag,
sagði annar vina hans.
Það var síðasta bréfið, sagði Wladi-
mierz.
Ég keypti rós af blómasölukonunni og
festi henni í hneppsluna hans vinstra
megin. Ég fann andardrátt hans leika um
hendur mínar meðan ég var að því og
ég ætlaði varla að geta fest rósinni.
Þökk, sagði hann.
Ég bað um þau fáu mörk, sem ég
átti inni hjá gjaldkeranum og fékk hon-
um þau. Það er lítilræði.
Þökk., sagði hann aftur.
Ég var hamingjusöm allt kvöldið þang-
að til Wladimierz sagði upp úr þurru:
Ég fer í burtu fyrir þessi mörk í eina
viku. Þegar ég kem aftur skal ég borga
yður. Þegar hann sá hve hrærð ég varð,
bætti hann við: Það eruð þér sem ég
elska! Og hann greip hönd mína.
Ég varð svo utan við mig af því hann
ætlaði í burtu og vildi ekki segja hvert
hann færi, þótt ég spyrði liann. Allt, kaffi-
húsið og Ijósakrónurnar og gestaskarinn
hringsnerist með mig? ég þoldi ekki við
lengur, en greip báðarhendur hans.
Ég kem aftur til yðar eftir viku, sagði
hann og stóð upp snögglega.
Ég heyrði að umsjónarmaðurinn sagði
við mig:
Yður verður sagt upp.
Nú — jæja, hugsaði ég. Hverju skiptir
það! Eftir viku verður Wladimierz kom-
inn aftur! — Ég ætlaði að þakka honum
og snéri mér við, — hann var farinn.
M