Morgunblaðið - 29.11.2008, Blaðsíða 47

Morgunblaðið - 29.11.2008, Blaðsíða 47
Minningar 47 MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 2008 ✝ Vigfús Þor-steinsson, fyrr- verandi verkstjóri, fæddist í Litluhlíð á Barðaströnd 3. júní 1930. Hann and- aðist á Heilbrigð- isstofnuninni Pat- reksfirði 22. nóvember síðastlið- inn. Vigfús var son- ur hjónanna Guð- rúnar Jónu Margrétar Finn- bogadóttur ljós- móður, f. 1893, d. 1978, og Þorsteins Ólafssonar, bónda í Litluhlíð, f. 1890, d. 1989. Vigfús ólst upp í stórum systk- inahópi, en systkini hans eru: Sig- urður Finnbogi, f. 1913, d. 1984, Ólafía Kristín, f. 1914, d. 1914, Ólafía Kristín, f. 1915, Gunnar Þorsteinn f. 1918, d. 2008, Mikael, f. 1919, d. 1997, Kristján Ólafur, f. 1922, d. 1973, Þuríður, f. 1923, Unnur, f. 1924, d. 1924, Hösk- fúsar og Páleyjar er Jóhannes Ægir Baldursson, f. 1970. Sam- býliskona hans er Ingibjörg Erna Arnardóttir, f. 1978. Sonur Jó- hannesar og Ingibjargar er Ísak Máni, f. 2006. Synir Jóhannesar og Guðnýjar Gústafsdóttur eru Gústaf Berg, f. 1993, og Elís Mar, f. 1995. Vigfús byrjaði ungur í vega- vinnu og var þar mörg sumur hann vann meðal annars við að búa til flugvöllinn á Patreksfirði árið 1966. Á veturna fór hann á vertíðir eða vann við beitningu. Lengst af starfsævi sinni var Vig- fús verkstjóri í Hraðfrystihúsi Patreksfjarðar og vann síðar við fiskvinnslu í Fiskverkuninni Bjargi þar til hann hætti störfum. Vigfús hafði mikinn áhuga á trjá- rækt eins og glöggt má sjá við heimili hans í Aðalstræti og við sumarhús þeirra hjóna á æsku- stöðvunum hans í Litluhlíð á Barðaströnd, þar sem hann átti margar sínar bestu stundir síð- ustu æviárin. Vigfús verður jarðsunginn frá Patreksfjarðarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14 uldur, f. 1925, d. 2004, Jóhann, f. 1928, Bjarni, f. 1933, d. 2008, Ásta, f. 1936, d. 1996, og Halldóra, f. 1939, d. 1940. Vigfús kvæntist Páleyju Jóhönnu Kristjánsdóttur 26.12. 1963 og hafa þau búið alla sína búskapartíð í Að- alstræti 61 á Pat- reksfirði. Páley er fædd 11.1. 1945 í Tröð í Önundarfirði. Hún er dótt- ir hjónanna Kristjáns Hagalíns- sonar, f. 1888, d. 1973, og Sigríð- ar Jónsdóttur, f. 1898, d. 1953. Börn þeirra eru: 1) Kristján Páll, f. 1964. 2) Sigríður Margrét, f. 1966. Eiginmaður hennar er Frið- þjófur Sævarsson, f. 1967. Börn þeirra eru Helga Páley, f. 1987, Sindri Hrafn, f. 1992, og Brimrún Birta, f. 1997. 3) Fóstursonur Vig- Elsku pabbi. Ég er þakklát fyrir að hafa komið til þín síðustu dag- ana þína og fengið tækifæri til þess að kveðja þig. Ég hef þegar sagt þér hversu vænt mér þykir um þig og við eigum það allt á milli okkar. Það var oft erfitt að vera ekki hjá þér þessi síðustu ár sem þú varst veikur en ég veit að þú varst ánægður með þær stundir sem við gátum verið saman. Þú varst vanur að hressast ótrúlega þegar ég og barnabörnin þín komum í heim- sókn á Patró, þá sýndir þú þínar bestu hliðar. Þú varst stoltur af barnabörnunum og fylgdist með þeim eftir bestu getu. Ég efast ekki um að marga af góðu hæfi- leikunum sem þau búa yfir, fengu þau beint frá þér. Ef þú hefðir ver- ið uppi aðeins seinna hefðir þú kannski fengið betri tækifæri til að nýta hæfileika þína en hjá þinni kynslóð var ekki svo mikið val. Lífsbaráttan var oft hörð og það dugði ekki annað en að vera dug- legur að vinna. Ég lærði það fljótt hjá þér að það að vera latur að vinna væri mikill löstur. Ég var því ákveðin í að þegar ég eignaðist mann skyldi hann vera duglegur að vinna. Það tókst hjá mér og þú fórst ekki leynt með það hvað þú varst sáttur við tengdasoninn. Við grínuðumst stundum með það hvað þér lá á að koma mér í hjónaband- ið því þú tókst á sprettinn með mig inn kirkjugólfið þegar þú áttir að leiða mig virðulega upp að altarinu í Hagakirkju. Ekki fannst þér verra að hann væri sjómaður á eig- in bát. Þú hafðir mikinn áhuga á að fylgjast með hvernig hann fiskaði. Það var venja hjá honum að hringja alltaf í þig þegar hann var staddur á Vestfjarðamiðum og gefa þér skýrslu um fiskiríið. Elsku pabbi. Barnæskan er svo stuttur hluti af ævi okkar en samt er það sem gerist þá, það sem markar okkur fyrir lífstíð. Þú ert einn af þessum föstu punktum í líf- inu sem erfitt er að sætta sig við að er ekki lengur til staðar, en það er ekki nokkur leið að stöðva tím- ans þunga nið eins og segir í text- anum á laginu sem þú söngst alltaf á áramótum. Þú varst alla tíð mjög tengdur þinni upprunafjölskyldu og þegar þú varst sem veikastur var hugurinn kominn inn á Barða- strönd heim í sveitina þína. Ég veit að nú hefur amma Guð- rún tekið á móti þér eins og hinum strákunum sínum sem voru komnir til hennar á undan þér. Guð gefi þér góða hvíld. Sjá, dagar koma, ár og aldir líða, og enginn stöðvar tímans þunga nið. Í djúpi andans duldir kraftar bíða. – Hin dýpsta speki boðar líf og frið. Í þúsund ár bjó þjóð við nyrstu voga. Mót þrautum sínum gekk hún, djörf og sterk, í hennar kirkjum helgar stjörnur loga, og hennar líf er eilíft kraftaverk. (Davíð Stefánsson.) Þín dóttir, Sigríður Margrét. Sigga frænka hringdi til mín og lét vita að pabbi hennar væri orð- inn fárveikur og tveimur dögum seinna var hann allur. Elsku Fúsi frændi, nú ert þú farinn til pabba og Gunnars. Þá eru þrír bræður farnir á 6 mánaða tímabili. Fúsi frændi var verkstjóri í HPP sumarið sem ég var að vinna í fiski og kynntist ég honum frá þeim tíma. Við urðum svo pennavinir þegar ég fór til Los Angeles í skóla, það var alltaf gaman að fá bréfin frá honum og fá fréttir af pabba, veðrinu, og hvað var að ger- ast á Patró. Árið 1996 flutti ég og fjölskylda mín til Danmerkur. Sumarið 1998 komu hjónin Fúsi og Hanna Páley með Siggu fjölskyldu til Danmerk- ur í sumarbústaðarferð og var komið við hjá okkur í þeirri ferð. Svo leið langur tími þar til að við hittumst en þá kom fyrir að við heyrðumst í síma. Pabbi minn dó svo 19. maí í sum- ar og var föðurbróðir minn orðinn of slappur til þess að komast til Reykjavíkur í jarðarförina. Ég skrapp vestur og kom til hans á sjúkrahúsið á Patró til þess að kveðja hann og sýna honum börnin mín og yngsta afkvæmið sem hann hafði ekki hitt áður. Það var erfitt þegar ég vissi að það var í síðasta skipti sem við ættum eftir að sjást en ánægjuleg stund sem við áttum saman. Ég vil þakka þér fyrir að vera sá vinur sem þú hefur verið mér. Guð veri með þér og þín er sárt saknað. Elsku Páley, Kristján, Sigga, Jói, ykkur og fjölskyldum vottum við innilega samúð. Guðrún Bjarnadóttir. Þegar ég kom að vestan frá Firði síðastliðið sunnudagskvöld, var það fyrsta sem Ása Sigurlaug sagði við mig: Hann Fúsi er dáinn. Manni bregður alltaf við andláts- fregnir, þó eg vissi að Fúsi frændi minn væri búinn að vera sjúklingur um tíma og orðinn þreyttur þó hann væri ekki nema 78 ára. Ég var búinn að þekkja hann Vigfús sjálfsagt í hálfa öld eða meira. Þar sem hann var bróðir mömmu þá kom hann oft að Firði bæði sem góður gestur og eins líka sem sem vegagerðarmaður, því langan tíma ævinnar vann hann við vegagerð, þá á ámokstursvélum og gröfum, en þá voru vélarnar ekki eins vel útbúnar og þær eru nú til dags, en þá þekktu menn ekki annað og undu glaðir við sitt. Nei, þeir voru ekki þunglyndir Litlu-Hlíðarbræð- urnir sem unnu saman í vegagerð á þessum árum, en ásamt Fúsa voru þeir Höskuldur og Bjarni, sem báðir eru látnir, blessuð sé minning þeirra. Þeir voru alltaf kátir og léttir með spaugsyrði og gamanmál hvar sem þeir komu og eins var með öll hin systkinin en þeim hefur fækkað ört á þessu ári. Hann Fúsi var bónþægur og vildi hvers manns vanda leysa ef hann taldi sig hafa getu til. Hann var laginn í höndum og smiður góður ef tími vannst til. Eitt sinn er ég heimsótti þau á Patró þá sýndi hann mér litla báta sem hann var að tálga til í skúrn- um við húsið. Hann var hamingju- samur á Patreksfirði með ungu konuna sína, hana Hönnu sem allt vildi fyrir hann gera og hugsaði um hann af einstakri kostgæfni alla tíð. Þau áttu sumarbústað inni í Litlu-Hlíð sem var þeirra athvarf á sumrin og þar leið honum vel á æskuheimilinu. Þau eignuðust tvö börn og ólu upp það þriðja sem öll umvöfðu hann ást og hlýju. Ég vil þakka Fúsa fyrir vináttu alla tíð og sendi eiginkonu, börn- um, tengdabörnum og barnabörn- um mínar innilegustu samúðar- kveðjur. Guð blessi minningu um góðan dreng. Einar Óskarsson. Ein fyrsta minningin um Fúsa. Hann að koma ofan af lofti, úr Fúsaherbergi, nýbúinn að bet- rekkja með dagblöðum og hveitil- ími og mála fínt yfir. Já ég ekki hár í loftinu þá, hlustaði á lýsingar Fúsa frænda um hversu auðveld og góð aðferð til að klæða þetta væri þegar gera skyldi herbergi klárt. En það var fleira sem ýtti undir það álit mitt á Fúsa að hann hefði tök á ýmsum spennandi málum. Á þessum tíma vann hann á gröfu eða frekar ámokstursvél. Það var tæki sem vakti nú heldur betur at- hygli, á beltum með stóra skóflu að framan svo leikur einn virtist vera að moka möl á vörubílana í vega- vinnunni. Það var eftirsóknarvert að stjórna slíku tæki. Seinna, þó vel fyrir bílprófsaldur er það hvíti fólksvagninn hans Fúsa, B 57. Já maður fékk að prófa úti á Rauðu- melum. Þvílíkur eðalvagn. Leið áfram yfir hæðir og lautir, jafnvel melaskörð af minni gerðinni, án þess að kvarta. Hvernig stendur á þessu? Er fjöðrunin svona góð? Fúsi útskýrir glaður í bragði, þetta sé sko fólksbíll, almennilegur bíll og enginn jeppi. Tíminn líður og Fúsi kominn með fjölskyldu, fluttur til Patreksfjarð- ar, upp komið notalegt heimili í notalegu húsi á móti kaupfélaginu. Í því húsi er tekið rausnarlega á móti fólki, kaffi og með því, jafnvel matur. Og það þó enginn fyrirvari sé. Gestrisnin er nú þannig í þessu húsi þar sem há og myndarleg tré eru í garði. Um þau mátti nú held- ur betur ræða, spá í hæð, vöxt og möguleika mismunandi tegunda enda húsbóndinn áhugasamur. Fyrst þegar ég fór að heiman til lengri tíma í skóla, þá var það til Fúsa og Hönnu. Ekki væsti um mann þar uppi í risi, góð var vistin þann vetur. Hugur Fúsa og Hönnu stóð til að byggja sumarhús í Litlu-Hlíð. Þau byggðu bústaðinn og mikið þurfti að spá og spekúlera hvernig öllu væri best fyrir komið. Hvernig ætti þetta að vera, veggur hér, jú hafa það svona og svo svona, að lokum þilja svo innan með panel. Sum- arhúsið rauða, Kringla, er nú að sumri umvafið laufi trjáa. Ekki var það sjálfgefið í byrjun að svo vel tækist til. Skyldi það vera hægt? Jú það er ábyggilega hægt, sagði Fúsi, áhuginn var til staðar. Og þetta tókst. Plöntur settar niður, birki, víðitegundir, stiklingar ýmsir og ár- angurinn skilaði sér. Nú síðari árin hefur heilsan smám saman verið að gefa eftir. Það hefur sett mark sitt á lífið hjá Fúsa. Áfram voru þó tilsvörin ósvikin, skemmtileg sýn á málin. Alltaf vakandi áhugi á því sem var að gerast. Náttúran hugleikin. „Það eru bátar hér inn um allan fjörð.“ Er bara fiskur um allt? „Já þeir voru að landa í gærkvöldi, það var víst bara nokkuð góður fiskur.“ Fúsi hafði enda unnið mikið í fiski. Kunni réttu handbrögðin, flakari góður og verkstjóri til margra ára. Í þannig störfum reynir á mann- legu þættina og þar var Fúsi sterk- ur. Nú skilja leiðir um stund en minningar lifa. Og það er góð minn- ing sem eftir er hjá okkur um Fúsa. „Hvernig ætli að hann sé á fjallið núna?“ Fyrir Fúsa er færðin góð, það er víst. Páley, Kristján, Sigga, Jói og fjölskyldur, innilegar samúðar- kveðjur til ykkar. Sigurður Barði. Alveg frá því að ég man fyrst eft- ir mér var Fúsi frændi hluti af til- verunni. Hann hafði alltaf tíma til að leika við okkur systkinin. Það var svo gaman þegar hann kom heim úr vegavinnunni, því fylgdi fjör og sögur. Það voru sagðar fréttir og öllu lýst í smáatriðum með málrómi og látbragði viðkom- andi. Víð sáum ljóslifandi fyrir okk- ur hvítu vegavinnutjöldin, alad- ínofnana og olíuluktirnar, ráðskonuna, verkstjórann, vörubíl- stjórana og þá sem voru á tippnum. En Fúsi var flottastur því hann var á skóflunni. Fátt var eins spenn- andi og að fá að sitja í smá stund í skóflunni hjá honum meðan mokað var á bílana inni á Grjótnesi. Jólasveinarnir sem ég man eftir úr æsku voru á græna Moscovitz, bílnum hans Fúsa og komu keyr- andi eftir túninu. Það voru ein- staklega skemmtilegir og hressir kallar. Fúsi hafði sérstaka tilfinningu fyrir náttúrunni og öllu sem lifir. Þekkti alla smáfuglana bæði útlit og hljóð. Og gróðurinn. Hann hafði alveg tíma til að bíða eftir að trén yxu úr grasi. Trén hans standa nú há og tignarleg og bera vott um eljusemi og trú á mátt lífsins. Fúsi var mjög listrænn, teiknaði fólk og fugla og skar út fínlega hluti úr tré. Húmorinn alveg sérstakur, svo fínn að maður mátti hafa sig allan við að ná þessum innskotum. Jafnvel nú í haust þegar við kvöddum Fúsa. Þá duttu nokkur gullkorn af vörum hans og ekki var hægt að verjast brosi. Fúsi og Hanna komu í heim- sókn til okkar Árna til Ísafjarðar þegar við höfðum nýhafið búskap. Þá vantaði nú ýmislegt. Þau fóru út í búð og komu til baka með matar- og kaffistell, brúnt og flott eftir nýjustu tísku. Stellið hefur fylgt okkur alla tíð og ósjaldan hugsa ég til Fúsa á matmálstímum. Hjá Fúsa og Hönnu fengum við alltaf konunglegar móttökur. Mat- ur, rjómapönnukökur, nýbakaðar kleinur, allt það besta og maður var svo innilega velkominn. Nú síðust árin höfum við einnig hist á Snæ- fellsnesinu þar sem afkomendur Fúsa búa og við Árni höfum átt góðar stundir. Þar voru ræddar ýmsar framkvæmdir. Fúsi leit allt- af eftir öllu okkar þar þegar hann kom að heimsækja Siggu og fjöl- skyldu og fylgdist af áhuga með því sem við vorum að basla í sveitinni. Nú er barátta Fúsa við vondan sjúkdóm á enda en hann lifir áfram í öllu sínu góða fólki. Gömlu góðu lífsgildin sem hann lifði eftir reyn- ast best þegar allt kemur til alls. Innilegar samúðarkveðjur til ykkar allra. Páley, Kristján, Sigga, Frið- þjófur og börn og Jói og fjölskylda. Kær kveðja, Steingerður og Árni. Þeim fer nú fækkandi systkinun- um frá Litluhlíð. Á þessu ár hafa þrír bræðranna kvatt þennan heim. Nú síðast Vigfús. Ég man fyrst eftir Fúsa, eins og hann var oftast kallaður, þegar ég var lítill strákur á Fossi en hann ungur maður í Litluhlíð á leið út í lífið. Hann var alltaf í góðu sam- bandi við fólkið á Fossi, bæði sem ungur drengur og fullorðinn maður. Hann var um tíma léttadrengur á Fossi og er t.d. á mynd sem tekin var af feðgunum þar og um tíma talinn einn af þeim. Það er stutt á milli bæjanna og eðlilegt að sam- gangur hafi verið mikill. Eftir að foreldrar mínir fluttu til Patreksfjarðar var Fúsi tíður gest- ur á heimili okkar bæði í kaupstað- arferðum og ekki síður eftir að hann fór að stunda vinnu á Pat- reksfirði. Á ég margar góðar minn- ingar um hann frá þeim tíma. Mest voru þó samskipti okkar Fúsa tvö sumur á sjöunda áratugnum þegar við vorum saman í vegavinnu. Hann stundaði vegavinnu í nokkur sumur og hafði þá oftast þann starfa að vera á skóflunni, sem þýddi að hann mokaði ofaníburðinum á vöru- bílana. Til þessa starfa hafði hann beltaskóflu sem þætti nú ekki stórt tæki nú á dögum. Fúsi átti alltaf góða bíla allt frá því hann keypti happdrættisbílinn frá Birkimel. Á þessum vegavinnu- árum átti hann nýja Volkswagen- bjöllu sem hann var ósínkur á að lána mér ef mig vantaði bíl. Ég reyndi að endurgjalda það með því að vera einkabílstjóri hjá honum ef á þurfti að halda. Í þessu sambandi minnist ég ferðar sem við fórum tveir saman um verslunarmanna- helgi í Bjarkalund. Það var í þeirri ferð sem hann sagðist vera búinn að sjá konuefnið. Þegar á hann var gengið sagði hann að það væri stelpan í Skálanum. Þetta reyndist rétt því stuttu síðar voru hann og Hanna orðin par. Ég held að Fúsi hafi helst viljað allt fyrir alla gera án endurgjalds. A.m.k. var það þannig þegar pabbi var að gera upp Aðalstræti 29 að honum fannst sjálfsagt að við flytt- um öll til hans og Hönnu meðan á breytingum stóð. Fúsi var ekki langskólagenginn maður en talaði svo góða íslensku að eftir var tekið. Mörg tilsvör hans voru líka á meitluðu máli. Mér fannst þessi frændi minn ákaflega skemmtilegur maður. Ég held bara að Fúsi hafi verið skemmtilegasti maður sem ég hef kynnst. Það er gott að eiga slíkar minn- ingar. Blessuð sé minning Vigfúsar Þor- steinssonar. Guðmundur H. Friðgeirsson. Vigfús Þorsteinsson Útfararþjónustan ehf. Stofnað 1990 Símar: 567 9110 & 893 8638 www.utfarir.is • runar@utfarir.is Alhliða útfararþjónusta Rúnar Geirmundsson Sigurður Rúnarsson Elís Rúnarsson Þorbergur Þórðarson
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.