Morgunblaðið - 15.07.2009, Side 20

20 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. JÚLÍ 2009
✝ Pétur Vet-urliðason fæddist
á Hesteyri 18. ágúst
1937. Hann lést á
Landakotsspítala 7.
júlí 2009. Foreldrar
hans voru Oddný Þor-
bergsdóttir frá Efri-
Miðvík, f. 1905, d.
1992 og Veturliði
Guðmundsson frá
Hesteyri, f. 1899, d.
1942. Pétur var
yngstur af 5 systk-
inum en hin eru
Helgi, f. 1930, Bjarni,
f. 1931, d. 1997, Sesselja, f. 1934, d.
1978, og Bryndís, f. 1935, d. 2001.
Hinn 24. desember 1963 kvæntist
Pétur Arndísi Maríu Helgadóttur
frá Ísafirði, f. 26. ágúst 1936, og
áttu þau saman fjögur börn, þau
eru: 1) Sigrún, f. 27. ágúst 1965, gift
Sigurði Garðars, þau eiga 2 syni,
Pétur og Sverri. 2) Stefán, f. 17.
nóvember 1968, kvæntur Önnu
Bergmann, þau eiga 2
dætur, Maríu Ósk og
Hönnu Karen. 3)
Oddný, f. 23. júní
1970, maki Jóhannes
Sigvaldason, sonur
þeirra Axel Ingi. 4)
Sædís, f. 19. febrúar
1976, gift Birni
Arnari Kristbjörns-
syni, þau eiga 2 syni,
Guðlaug Helga og
Gunnar Inga.
Pétur bjó á Hest-
eyri til 5 ára aldurs en
flutti þá með móður
sinni og systkinum til Bolung-
arvíkur, þar bjó hann til 14 aldurs
og flutti svo til Reykjavíkur. Pétur
fór í Iðnskólann í Reykjavík og
lærði pípulagningar og varð síðar
meistari. Hann vann lengst af við
pípulagningar en vann einnig hjá
Loftorku og Jarðborunum.
Útför Péturs fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 15. júlí, kl. 15.
Elsku pabbi okkar. Núna þegar
þú ert farinn frá okkur þá eru marg-
ar minningar sem koma upp í hug-
ann hjá okkur. Það var margt sem
þú gafst þér tíma til að gera með
okkur þegar við vorum lítil, þó svo að
tími þinn hafi að mestu farið í vinnu.
Helst er þá að minnast á allar útileg-
urnar sem við fórum í. Það eina sem
við þurftum var tjald og prímus og
svo var brunað af stað. Þú fræddir
okkur iðulega um landið á leiðinni og
bentir okkur á fjöll og önnur kenni-
leiti og sagðir okkur nöfnin. Síðasta
útilegan sem við fórum í var fyrir 13
árum, þá vorum við öll saman og með
í för var líka Bryndís systir þín og
Gísli maðurinn hennar. Við fórum á
þínar æskuslóðir Hesteyri, staðinn
sem var þér svo kær. Þið eldri voruð
í gömlu húsi en við hin í gamla góða
tjaldinu þínu. Þú varst í essinu þínu
að sýna okkur staðinn þar sem þú
fæddist.
Þú varst mjög fróður og áhuga-
samur um hin ýmsu mál. Þá voru
heilu veggirnir þaktir bókahillum
fullum af bókum á þínu heimili, enda
varst þú mikill lestrarhestur. Þú
vissir stundum ótrúlegustu hluti og
horfðir alltaf á Gettu betur og fleiri
spurningaþætti og varst yfirleitt
með svörin á hreinu. Ættfræðin var
þér sérstaklega hugleikin og þú áttir
ættfræðibækur sem þú gast flett
upp í ef þú varst eitthvað að stúdera
þessi mál. Seinna þegar Íslendinga-
bók kom á netið þá gast þú flett upp
fólki þar og notaðir þú það mikið. Þú
varst líka mjög stoltur af uppruna
þínum og allt sem var vestfirskt var
að sjálfsögðu best. Síðan við munum
eftir okkur voru haldnar skötuveisl-
ur á Þorláksmessu og var þá skatan
að sjálfsögðu pöntuð að vestan, vel
kæst. Fyrstu árin mættu aðallega
bræður þínir en eftir því sem árin
liðu þá bættust við börn, barnabörn
og vinir. Þetta voru einskonar lítil
ættarmót á hverju ári og sumir
mættu ekki endilega til að borða
skötu heldur bara til að upplifa þessa
vestfirsku stemningu en svo voru
hinir sem biðu allt árið eftir sköt-
unni.
Þú varst oft strangur pabbi en
umfram allt varstu alltaf skemmti-
legur og mikill húmoristi. Þú hafðir
þann eiginleika að laða að þér fólk og
náðir að heilla það með þínum eigin
sjarma. Á síðustu árum þurftir þú
oft að leggjast inn á spítala og þar
vildir þú hafa hjúkkurnar á þínu
bandi og varst duglegur að djóka í
þeim og heilla þær með skjalli. Þú
vildir alls ekki vera leiðinlegi gaur-
inn á deildinni enda töluðu þær oft
um að þú værir skemmtilegasti sjúk-
lingur sem þær höfðu haft. Þannig
var það fram á síðustu stundu hjá
þér, þó þú værir orðin mjög veikur
undir það síðasta þá var húmorinn
ekki langt undan. Þú varst líka
þrjóskur með eindæmum og ef þú
beist eitthvað í þig þá varð þér ekki
haggað. Við höfðum yfirleitt vit á að
rökræða ekki lengi við þig því það
hafði ekkert upp á sig því þó svo að
við kæmum með staðreyndirnar
svart á hvítu þá bakkaðir þú ekki
með þitt. Elsku pabbi, við vitum að
þér líður vel núna, loksins laus við öll
veikindi. Hvíl í friði.
Þín börn og tengdabörn,
Sigrún og Sigurður, Stefán
og Anna, Oddný og Jóhann-
es, Sædís og Björn.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku hjartans tengdapabbi, ég vil
þakka þér fyrir allt það sem þú hefur
fyrir mig og mína gert. Ég kveð þig
með trega í hjarta með þessum orð-
um sem sonur þinn orti
Enginn veit og enginn sér
hver leiðin er né hvert mann ber
því lífsins braut er þyrnum stráð
þótt stundum sé hún spott og háð.
Enginn veit og enginn sér
hvar endinn er né hvenær ber
og enginn vill víst vita það
hvenær tími er að leggja af stað
(S.Pétursson.)
Hvíl þú í friði.
Þín tengdadóttir,
Anna Bergmann.
Elsku afi í Goðheimum, eins og við
kölluðum þig alltaf. Þegar við hugs-
um til baka streyma fram ýmsar
minningar þegar við vorum litlar
stelpur og vorum í pössun hjá þér og
ömmu. Alltaf þegar við komum í
heimsókn kallaðir þú okkur litlu
prinsessurnar þínar og oft laumaðir
þú að okkur kexkökum eða ís. Eins
munum við svo vel eftir kartöflu-
garðinum sem þú og amma voruð
með, þá hittist öll fjölskyldan saman
á haustin og uppskeran tekin upp.
Það var oft líf og fjör og mikið fíflast.
Það var líka alltaf mjög gaman á
Þorláksmessu, þá hittist öll fjöl-
skyldan í skötuveislu heima hjá þér
og ömmu. Þó svo að okkur þætti hún
ekkert rosalega góð, þá komum við
alltaf, því það var svo gaman þegar
fjölskyldan hittist. Svo á aðfangadag
um hádegið hittust allir og skiptust á
pökkum og amma gerði möndlu-
graut og sá sem fékk möndluna vann
spil og konfektkassa.
Það var líka svo mikið sem þú
kenndir okkur eins og að lesa og svo
varstu líka duglegur við að fara með
okkur á bókasafnið í hverfinu. Síðan
var það árið 2001 að þú veiktist mik-
ið og þurftir að hætta að vinna, þá
fluttuð þið amma upp í Orrahóla; eft-
ir það kölluðum við þig alltaf afa í
Orró.
Elsku afi, við eigum alltaf eftir að
muna eftir þér sitjandi í rauða stóln-
um þínum og segjandi okkur sögur
frá því hvernig allt var í gamla daga
og rifja upp þá tíma þegar við vorum
ungabörn. Þú varst líka svolítið
þrjóskur en það var bara skemmti-
legt.
Þú hafðir alltaf mikinn húmor fyr-
ir sjálfum þér og öllu í kring og núna
um daginn þegar þú varst kominn á
spítalann og við vorum að koma í
heimsókn varstu samt hlæjandi og
gerandi grín að öllu þótt þú hafir
verið orðinn mikið veikur, þú gast
alltaf fundið jákvæðu hliðarnar á öllu
og vissir alltaf allt langbest. Við
söknum þín rosa mikið, en vitum
samt að nú líður þér vel, elsku afi.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Prinsessurnar þínar,
María Ósk og Hanna Karen.
Elsku besti afi, takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman,
þær voru ómetanlegar, við eigum
eftir að sakna þín sárt, en Guð og
englarnir eiga eftir að hugsa vel um
þig.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku amma, guð styrki þig og
varðveiti.
Pétur og Sverrir.
Kynni okkar Péturs hófust fyrir
meira en hálfri öld, þá vorum við
báðir ungir menn sem áttu allt lífið
framundan og dauðinn var víðs
fjarri. Síðan hefur vinátta okkar ver-
ið óslitin og oft höfum við hist og
brallað margt saman. Að sjálfsögðu
urðu samfundir okkar strjálli eftir
því sem aldur færðist yfir, en sam-
bandið slitnaði aldrei. En tækni sím-
ans var ætíð notuð og þá teygðist oft
úr samræðum og stundum voru
þjóðmálin krufin til mergjar og ekki
vorum við alltaf sammála. Stundum
höfðum við þó ráð undir rifi hverju
en það sem á skorti, að okkur fannst,
var valdið til að koma þeim í fram-
kvæmd.
Við völdum okkur hvor sinn
starfsvettvanginn, Pétur nam pípu-
lagnir og starfaði við þá iðn svo lengi
sem heilsan leyfði. Hann var farsæll
í starfi og átti marga fasta viðskipta-
Pétur Veturliðason
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er
jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
En það er margt um manninn á svona
stað,
og meðal gestanna er sífelldur þys og
læti.
Allt lendir í stöðugri keppni’ um að
koma sér að
og krækja sér í nógu þægilegt sæti.
En þó eru sumir, sem láta sér lynda
það
að lifa’ úti’ í horni, óáreittir og spakir,
því það er svo misjafnt, sem menn-
irnir leita að,
og misjafn tilgangurinn, sem fyrir
þeim vakir.
(Tómas Guðmundsson.)
Guðjón Jónsson
✝ Guðjón Jónssonfrá Mörk fæddist í
Reykjavík 26. desem-
ber 1931. Hann lést 6.
júlí sl. Foreldrar hans
voru hjónin Guðbjörg
Guðjónsdóttir hús-
móðir og Jón Jónsson
verkstjóri. Guðjón
var yngstur þriggja
systkina en þau eru
auk hans: Þórir Már,
f. 8. maí 1922, d. 26.
júní 2006 og Bergdís,
f. 9. mars 1925.
Guðjón stundaði
nám við Menntaskólann í Reykjavík
en þurfti að hverfa frá námi á
fjórða ári vegna heilsubrests sem
hrjáði hann æ síðan.
Útför Guðjóns fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 15. júlí, og hefst
athöfnin kl. 13.
Ég þakka fyrir að
hafa fengið að dvelja á
„Hótel Jörð“ um leið
og Guðjón mágur
minn. Ég þakka gjaf-
mildi hans til allra
þeirra sem minna
mega sín í heiminum
og einnig vináttu hans
og ljúfmennsku alla
tíð. Ég þakka líka
Kristínu.
Hvíli hann í friði.
Þóra Karitas.
Mikil ró er yfir mynd, sem tekin
var af fjölskyldu Guðjóns Jónssonar
frá Mörk, þegar hann var lítill
drengur. Myndin var tekin árið
1934. Stoltir og glaðir foreldrar fóru
með barnahópinn sinn á ljósmynda-
stofu Sigríðar Zoëga. Guðbjörg
amma situr með sitt fallega hár í
peysufötum, Bergdís hallar sér að
mömmu. Þórir Már stendur fyrir
miðju á myndinni og Guðjón litli
bróðir situr í fangi pabba. Framtíðin
bíður með fögur fyrirheit. Mann-
margt var í Mörkinni þegar Guðjón,
föðurbróðir minn, bættist í hópinn.
Mörkin var tvílyft timburhús, byggt
við steinbæ þar sem afi ólst upp með
tíu systkinum. Í Mörkinni voru
ömmur á báðum hæðum og frændur
og frænkur allt um kring. Reykjavík
var þá blanda af borg og þorpi. Ósk-
ar frændi var með kindur á Drafn-
arstígnum og kýr nágrannanna voru
reknar niður Bræðraborgarstíginn.
Móðir Guðjóns (Jonna) lagði á borð
heimsins bestu fiskibollur og græn-
meti sem hún ræktaði sjálf í garð-
inum.
Hin kyrra fjölskyldumynd breytt-
ist á snöggu augabragði í örlagaríka
og harmræna kvikmynd. Stuttu eftir
að myndin var tekin veiktist móðir
Jonna. Guðbjörg Guðjónsdóttir lést
árið 1940 eftir kvalafull og erfið
veikindi. Níu ára gamall var Jonni
orðinn móðurlaus eftir mörg erfið
bernskuár. Þá var þekking á við-
kvæmni barnssálarinnar ekki sú
sama og nú. Sorgin beit sig fast í við-
kvæm hjörtu þeirra sem eftir lifðu.
Ég bjó í Mörkinni þar til ég var
ellefu ára. Þar var Jonnaherbergi en
enginn Jonni. Þegar ég var fjögurra
ára gömul fékk ég að fara með
pabba á H.Ben.-bílnum inn að
Kleppi að sækja Jonna frænda.
Hann mátti koma heim í mat á
sunnudegi. Þegar við komum að
Kleppi átti ég að bíða á meðan pabbi
fór inn að sækja Jonna. Ég mátti
ekki opna bílinn fyrir neinum á með-
an ég beið. Ég átti erfitt með að
skilja það. Svo kom að því að Jonni
útskrifaðist og flutti heim. Jonna var
alltaf hlýtt til Kleppsspítala og leit-
aði eftir aðstoð lækna þar þegar á
þurfti að halda.
Sem barn þurfti ég að brjóta heil-
ann til að átta mig á Jonna. Eftir því
sem árin liðu kynntist ég þessum
geðgóða og yndislega frænda mín-
um betur. Jonni veiktist þegar hann
var á síðasta námsári við Mennta-
skólann í Reykjavík. Hann var góð-
ur námsmaður, vel lesinn og enginn
kom að tómum kofanum þegar rætt
var um gríska goðafræði eða aðrar
merkar sögur. Hann hafði stálminni
og naut þess að lesa um heima og
geima. Hann hafði gaman af að
binda inn bækur, gerði það vel og
naut þess að vinna í góðum hópi.
Jonni vann lengi við sorphirðu hjá
Reykjavíkurborg. Undanfarin ár
hefur Jonni búið í íbúð sinni við
Efstaland í Reykjavík. Áður bjó
hann í skjóli Bergdísar systur sinn-
ar. Þau hafa alla tíð verið mjög náin
og flesta daga fór Jonni til systur
sinnar og mætti þar mikilli um-
hyggju. Fyrir nokkrum árum kynnt-
ist Jonni Kristínu, nágrannakonu
sinni. Vinátta þeirra var Jonna mik-
ils virði og hún dró úr félagslegri
einangrun hans.
Ég hitti Jonna síðast þann 19. júní
þegar við fórum með blóm á leiði
föður hans en hann var fæddur 22.
júní. Þá var ekkert fararsnið á
Jonna. Ég kveð frænda minn með
söknuði.
Guðbjörg Þórisdóttir.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund vakna minningar um móður-
bróður minn ein af annarri. Ég man
fyrst eftir Jonna, eins og hann var
gjarnan kallaður, fyrir hartnær 50
árum, þegar kærleiksríkar hendur
móður minnar færðu mína hönd í
hans: „Jonni minn, viltu ekki leiða
hana Margréti?“ Þetta var á björt-
um sumardegi, fjölskyldan var á leið
í miðbæinn og Jonni frændi var að
hefja á ný þátttöku sína í samfélag-
inu eftir áralöng veikindi. Á kom-
andi árum tókst Jonna að verða
virkur samfélagsþegn með dyggri
aðstoð systur sinnar og nánustu fjöl-
skyldu. Ég varð þeirrar ágætu
reynslu aðnjótandi að alast upp á
heimili með Jonna frænda mínum.
Jonni var einstakt ljúfmenni, gjaf-
mildur, víðlesinn og skarpgreindur.
Alltaf var gott að hafa Jonna nálægt
þegar vinnan við heimanámið stóð
yfir á skólaárunum. Satt best að
segja þá var engu líkara en flett
væri á eldingarhraða í alfræðiriti
þegar leitað var svara úr námsefn-
inu hjá Jonna. Svörin komu á auga-
bragði. Líklega er teljandi á fingrum
annarrar handar þau skipti sem
Jonna varð svaravant og aldrei neit-
aði hann frænku sinni um nokkra
bón.
Þær voru margar ökuferðirnar
sem hann keyrði mig í hesthúsið og
þegar bílprófið var í höfn taldi hann
ekki eftir sér að lána bílinn sinn.
Hann var góður frændi en vinafár.
Það má því segja að það hafi verið
góð bón þegar ég bað Jonna að taka
að sér heimilisköttinn þegar yngsti
sonur minn greindist með ofnæmi
fyrir köttum. Jonni var mikill dýra-
vinur og það gladdi hann mjög að
eignast Pústa. Þeir urðu hændir
hvor að öðrum.
Stóran hluta ævi sinnar vann
Jonni hjá hreinsunardeild Reykja-
víkurborgar. Á seinni árum bjó hann
í eigin íbúð í Efstalandi. Þar eign-
aðist hann góðan vin, Kristínu
Bragadóttur. Þótt Jonni hafi flutt í
eigið húsnæði sleit hann þó aldrei
böndin við sitt gamla heimili. Hann
var daglegur gestur hjá systur sinni
í Sæviðarsundi og þar hélt hann
einnig áfram að halda upp á afmæl-
isdaga sína á annan í jólum. Þá hitt-
ist stórfjölskyldan og þeim degi
fylgdi ávallt mikil tilhlökkun. Nú
verða afmælisdagar Jonna ekki
fleiri í Sæviðarsundinu en minning
um góðan frænda mun halda áfram
að lifa.
Margrét Björg Júlíusdóttir.
Guðjón Jónsson frá Mörk er
genginn til sinna feðra. Vinur minn
og jafnaldri, snillingur og spekingur
á sinn hátt. Hljóðlátur og fyrirferð-
arlítill, en skoðanadrjúgur og víða
heima. Ég kynntist honum ungum
og glæsilegum, þá nýlega hættum
menntaskólanámi, þrátt fyrir yfir-
burða námsgáfur. Ég spurði hann:
„Hversvegna hættir þú námi?“
Svarið var: „Ég fékk aðrar inter-
essur sem ekki voru kenndar í
menntaskóla.“ Ekki fór hjá því að
svarið vafðist fyrir ungum norðan-
manninum, sem barist hafði við að
ná framhaldseinkunnum gegnum
sitt nám og hélt sig nú vera loksins
kominn á beinu brautina. Í ljós kom
fljótt að áhugamálin voru biblíuvís-