Morgunblaðið - 15.07.2009, Blaðsíða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. JÚLÍ 2009
✝ Runólfur Sæ-mundsson fæddist
í Reykjavík 30. októ-
ber 1916. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi að morgni 1.
júlí síðastliðina. For-
eldrar hans voru
hjónin Guðríður Otta-
dóttir, f. á Kúludalsá í
Innri-Akraneshreppi
20. október 1884, d.
18. nóvember 1940,
og Sæmundur Guðni
Runólfsson, f. í Há-
holti á Bráðræðisholti
í Reykjavík 28. ágúst 1883, d. 18.
nóvember 1966. Systkini Runólfs
eru Haraldur, f. 18. maí 1911, d. 13.
október 1990, Otti, f. 20. október
1918, d. 7. júní 2008, og Sigríður f.
9. febrúar 1920.
Runólfur kvæntist hinn 20. febr-
úar 1940 Nönnu Halldórsdóttur, f. í
Reykjavík 22. júlí 1918, d. 4. desem-
ber 1997. Þau eignuðst þrjá syni,
þeir eru: 1) Logi, f. 31. janúar 1941,
d. 2. janúar 2001, var kvæntur
Önnu Kristjánsdóttur, börn þeirra
eru Nanna og Kristján Frosti. 2)
kvæmdastjóri Sveins Egilssonar
hf., hjá Agli Vilhjálmssyni og hann
stofnaði ásamt Börge Petersen raf-
geymaverksmiðjuna Pólar hf. Run-
ólfur fór síðan til Véladeildar SÍS
og varð forstöðumaður Dráttarvéla
hf., dótturfyrirtækis í eigu SÍS. Ár-
ið 1961 rættist Argentínudraumur
Runólfs og hann flutti með fjöl-
skyldu sína til Buenos Aires og
starfaði þar hjá Calefonis Heiniken.
Eftir heimkomu stundaði Runólfur
ýmis störf en stofnaði árið 1964
ásamt sonum sínum Loga og Daða
fyrirtækið Blossa sf. sem sameinast
Framtaki ehf. árið 2001. Runólfur
lét af störfum hjá sameinuðu fyr-
irtæki árið 2003. Runólfur sinnti
ýmsum trúnaðarstörfum samhliða
starfi sínu og hann var mikil áhuga-
maður um tónlist alla tíð og sótti
víða tónleika. Á yngri árum var
Runólfur liðtækur íþróttamaður og
spilaði knattspyrnu með Val, hann
stundaði síðar bæði sjóstangveiði
og golf. Runólfur var tungu-
málamaður góður, erlend tímarit
voru hans ær og kýr fram á síðasta
dag og hann var óspar á að miðla
fróðleik sínum. Runólfur var félagi
í Frímúrarareglunni.
Útför Runólfs fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag, 15. júlí, og hefst at-
höfnin kl. 15.
Sæmundur Daði, f.
30. nóvember 1945,
kvæntur Ragnheiði
Ríkharðsdóttur, börn
þeirra eru Ríkharður
og Hekla Ingunn. 3)
Halldór Björn, f. 4.
október 1950, kvænt-
ur Margréti Árna-
dóttur Auðuns, börn
þeirra eru Árni og
Sigrún. Barna-
barnabörn eru 5.
Runólfur ólst upp
hjá foreldrum sínum
á Laufásvegi og
Lokastíg 24. Hann gekk í Barna-
skólann við Tjörnina og síðan í
Verzlunarskóla Íslands og lauk þar
verzlunarprófi. Runólfur var í
nokkur sumur leiðsögu- og aðstoð-
armaður breskra aðalsmanna við
laxveiðar í Þverá í Borgarfirði. Ár-
ið 1938 hélt hann til London til að
freista þess að fá áritun til Argent-
ínu en það misfórst vegna ástands í
Evrópu og hélt hann því heim árið
1939. Starfsferill Runólfs upp frá
því var tengdur bifreiða- og vara-
hlutainnflutningi, m.a. sem fram-
Elskulegur tengdafaðir minn
hefur nú kvatt þetta jarðlíf, saddur
lífdaga á 93. aldursári. Já ég tel
það víst að hann hafi verið saddur
lífdaga, þó að hann hafi ekki talað
um það, en hann hafði misst alla
bestu vini sína og samferðafólk og
síðastliðið sumar missti hann Otta,
bróður sinn, en það var honum af-
ar erfitt þar sem þeir voru mjög
samrýndir og héldu góðu sambandi
sérstaklega hin síðari ár eftir að
báðir höfðu misst maka sína.
Á þessari stundu er mér efst í
huga þakklæti fyrir að hafa átt
hann Runólf sem tengdaföður því
annað eins ljúfmenni er vart hægt
að hugsa sér. Hann kom ávallt
fram við mig sem væri ég hans
besta dóttir. Aldrei sá ég hann
skipta skapi og aldrei heyrði ég
hrjóta af vörum hans hnjóðsyrði
um nokkurn mann. Já, hann var
sannarlega mörgum kostum búinn
hann tengdapabbi. Hann var
skarpgreindur, vel lesinn, fróð-
leiksfús og minnugur.
Ef ég sagðist vera á förum til
einhvers fjarlægs lands bjó hann
ævinlega yfir einhverjum fróðleik
um þann stað sem hann gat upp-
lýst mig um. Ef ég gaukaði að hon-
um spánska mogganum, El pais er
ég kom heim, var það eins og ég
hefði gefið honum gull. Þetta las
hann bæði til að viðhalda spænsk-
unni en einnig gat verið skrifað um
eitthvað þarna sem var ekki endi-
lega í fréttunum hér heima.
Ekki má gleyma
tónlistaráhuganum en hann hafði
yndi af klassískri tónlist og ekki
var komið að tómum kofunum hjá
honum um þau fræði frekar en
önnur. Sjálfur lék hann á píanó og
þegar við stórfjölskyldan hittumst
um áramót, sem við höfum alltaf
gert var það hann sem sá um und-
irleikinn þegar við sungum saman
áramótalögin. Það voru góðar
stundir sem ljúft er að minnast.
Það væri lengi hægt að halda
áfram að lofa þennan mann en ég
læt hér staðar numið, þó verð ég
að bæta því við að hann tengda-
pabbi var afar glæsilegur maður
og það voru þau reyndar bæði
hjónin og hef ég heyrt að þau hafi
verið eitt flottasta parið í bænum á
sínum yngri árum. Nú óska ég
þess að þau hafi fundið hvort ann-
að á ný í fögru landi sem laust er
við kreppu og harm.
Blessuð sé minning Runólfs og
hafi hann þakkir fyrir allt sem
hann var mér.
Anna Kristjánsdóttir.
Elsku afi.
Að þú skulir vera farinn er
skrýtin tilfinning sem erfitt er að
meðtaka. Þú hefur verið svo stór
hluti af lífi okkar frá því við fædd-
umst og það verður ótrúlega erfitt
að geta ekki kíkt til þín á Skóla-
vörðustíginn með mjólk og brauð
og fengið smá-afaknús. Einnig er
erfitt að ímynda sér reglulega við-
burði án þín, eins og hangikjöt á
jóladag, fjölskylduboð á gamlárs-
kvöld eða bara venjulega sunnu-
dagseftirmiðdaga þegar þú komst
og borðaðir með okkur fisk og
hlustaðir á óperur fram eftir kvöldi
með pabba.
Það var alltaf gaman að tala við
þig, setjast hjá þér í stofunni
heima og hlusta á þig ræða um alla
heima og geima en þú hafðir ótrú-
lega þekkingu á öllum málefnum.
Umburðarlyndi þitt gagnvart því
sem breyst hefur í þinni tíð var
með eindæmum og hægt var að
spjalla við þig um allt sem manni
lá á hjarta, jafnvel hluti sem marg-
ir teldu öfum og ömmum framandi.
Þú hafðir alltaf eitthvað til mál-
anna að leggja, hvort sem það voru
heilræði eða einhverjar hnyttnar
athugasemdir sem komu okkur til
að hlæja en þú hafðir frábæran
húmor alla tíð. Hægt væri að taka
ótrúlega mörg dæmi um það en of-
arlega í huga er þó síðasta gaml-
árskvöld. Þá sátum við með þér og
stórfjölskyldunni allri við borð-
stofuborðið og biðum eftir að eft-
irrétturinn yrði borinn á borð. Við
krakkarnir vorum að leika okkur
að því að reyna að festa teskeið-
arnar sem áttu að fara í eftir-
réttinn á nefin á okkur og gekk
það misvel. Eftir nokkrar tilraunir
varð okkur litið til þín þar sem þú
sast á enda borðsins, búinn að
festa teskeiðina þína á nefið á þér.
Þetta lýsir þér svo vel en þú hafðir
einstakt lag á því að heilla alla í
kringum þig.
Við systkinin munum aldrei eftir
þér öðruvísi en í góðu skapi. Þú
studdir okkur í öllu sem við tókum
okkur fyrir hendur og sýndir því
áhuga. Oftar en ekki laumaðirðu að
okkur peningi til þess að fjár-
magna skólann eða áhugamálin.
Öllum var vel við þig og alls staðar
eignaðistu vini og kunningja, svo
sem í búðum og bakaríum í hverf-
inu. Þú varst ljúfur og skemmti-
legur hvert sem þú fórst og var
það ekki óvíða. Daglegir göngu-
túrar um allan bæ voru meðal
stærstu áhugamála þinna. Ef þú
fékkst bílferð hjá okkur þá urðum
við að hleypa þér út áður en heim
til þín var komið því þú vildir
ganga síðasta spölinn. Þú áttir ótal
önnur áhugamál, svo sem tónlist,
golf, sund og lestur. Tungumála-
kunnátta þín var aðdáunarverð;
reiprennandi í dönsku, ensku og
spænsku og ágætur í þýsku.
Þú varst óstöðvandi og lífsgleði
þín, ákveðni, kraftur og þraut-
seigja vöktu aðdáun. Þú sást hið
jákvæða hvert sem þú fórst og í
þínum augum voru hversdagslegir
hlutir alltaf einstæð upplifun.
Þessa eiginleika viljum við systk-
inin gjarnan tileinka okkur eins og
við getum, elsku afi. Allar þessar
ljúfu og skemmtilegu minningar
hafa án vafa reynst okkur gríð-
arlegur styrkur við að komast yfir
sorgina og söknuðinn sem fylgir
því að þurfa að kveðja þig.
Elsku afi, við hugsum til þín með
söknuði og viljum þakka þér fyrir
allt. Minning þín mun að eilífu
fylgja okkur.
Árni og Sigrún Halldórsbörn.
Elskulegur tengdafaðir minn er
látinn á 93. aldursári. Á nær fjöru-
tíu ára samleið er ljúft að láta hug-
ann reika og minnast þessa heið-
ursmanns. Elstu minningarnar eru
frá Álftavatni þar sem dyttað var
að bústaðnum, róið út á vatn,
göngustígar lagfærðir, bætt í eld-
inn. Runólfur var alltaf að, aldrei
féll honum verk úr hendi. Síðan
var brunað í bæinn á Bjúkkanum,
með Runólf aldeilis í essinu sínu
undir stýri.
Ég minnist heimsóknar tengda-
foreldra minna til okkar Halldórs
Björns, þar sem við bjuggum í
Toulouse, í Suður-Frakklandi. Þar
var Runólfur eins og fiskur í vatni,
sannur heimsborgari á ferð. Hann
fann sér huggulegar, spænskætt-
aðar bódegur þar sem hann gat
lesið spænsku blöðin, spjallað við
franska eldri borgara af spænskum
uppruna. Hann sýndi áhuga á öllu,
stóru sem smáu, og drakk í sig
suðræna stemninguna. Skömmu
síðar dvöldum við hjá Runólfi og
Nönnu á Suður-Spáni í fallegu húsi
með appelsínulundum allt um
kring. Það voru ljúfar stundir sem
ber að þakka.
Áhugamál af öllum gerðum hafa
vafalaust gert Runólf að þeim
skemmtilega og líflega manni sem
hann var alla tíð. Klassísk tónlist
skipaði háan sess í huga hans sem
og sund, golf, gönguferðir, sjóst-
angveiði og lestur um allt milli
himins og jarðar.
Mér er enn í fersku minni kvöld
þegar Runólfur og Rögnvaldur
Sigurjónsson, aldagamlir vinir og
báðir nýorðnir ekklar, komu við
hjá okkur á kvöldgöngu. Matarboð
var í fullum gangi og öldungunum
var samstundis boðið til borðs, þar
sem veisluhöldin héldu áfram rétt
eins og kynslóðabilið hefði verið
þurrkað út. Aldursforsetarnir tveir
gerðu þetta kvöld ógleymanlegt í
hugum allra viðstaddra enda léku
þeir við hvern sinn fingur og voru
hrókar alls fagnaðar.
Runólfur var sérlega afslappað-
ur og þægilegur í samskiptum við
fólk enda held ég að honum hafi
verið algerlega framandi sú tilfinn-
ing að taka illa eða móðgast yfir
skoðunum og yfirlýsingum ann-
arra. Sem gamalmenni var hann
einstakur, ljúfur, áhugasamur um
umhverfið, óvenjulega sjálfbjarga
og hispurslaus um ellina og dvín-
andi þrótt. Það var í mesta lagi að
þverrandi hreyfigeta pirraði hann
lítilsháttar.
Ég á í huga mér fallega mynd af
þessum glæsilega öldungi sitjandi
á bekk úti í garði hjá okkur, á
spjalli við Magnús heitinn Kjart-
ansson myndlistarmann. Ekki
mátti í millum sjá hvor þeirra var
áhugasamari í heimspekilegum
umræðum sem tók hug þeirra all-
an. Þá finnst mér örstutt síðan
þeir feðgar sátu inni í stofu eftir
kvöldmat með plötu á fóninum og
allt stillt í botn. Þeir voru að hlusta
á klassíska tónlist framundir
myrkur og skeggræða um mismun-
andi flutning á ýmsum verkum.
Runólfur var mér ávallt góður
og traustur tengdafaðir og börn-
unum okkar yndislegur afi. Hann
var ætíð fallegur, utan sem innan.
Hann var alls ekki fullkominn
heldur dásamlegur í ófullkomleik
sínum. Hans verður sárt saknað.
„Hafðu þökk fyrir allt, elsku
tengdapabbi!“
Margrét Árnadóttir Auðuns.
Sem dropi tindrandi
tæki sig út úr regni
hætti við að falla
héldist í loftinu kyrr –
þannig fer unaðssönnum
augnablikum hins liðna.
Þau taka sig út úr
tímanum og ljóma
kyrrstæð, meðan hrynur
gegnum hjartað stund eftir stund.
(Hannes Pétursson.)
Við áttum samleið í tæp fjörutíu
ár. Brúðkaupsdagurinn minn var
afmælisdagurinn hans. Hann var
tengdapabbinn minn og afi
barnanna minna, hann afi Rönsi
sem nú hefur kvatt þennan heim
og haldið annað. Hann var heið-
ursmaður í hvívetna, glæsilegur
heimsmaður sem farið hafði víða
en fyrst og síðast var hann góður
maður. Hann var hlýr í viðmóti og
brosmildur en hann gat líka sýnt á
sér aðrar hliðar en það var sjaldan.
Okkur samdi vel, við ræddum
margt og mikið, mismerkilegt
stundum, vorum ekki alltaf sam-
mála en það gerði ekkert til. Hann
hrósaði og hvatti sem var mér mik-
ils virði. Hann tengdapabbi minn
var tungumálamaður góður, las
helst erlend fagtímarit og var
óspar á að miðla fróðleik þaðan,
hann var líka músíkmaður mikill
og spilaði golf sjálfum sér til
ánægju. Hann var um margt sér-
stakur maður. Hann tengdapabbi
minn fylgdist vel með fólkinu sínu,
börnin mín og barnabörn nutu
elsku hans og umhyggju. Hann var
flottur maður að utan sem innan
og ég kveð hann með hlýju og
þökk fyrir allt það sem hann var
mér og mínum. Hvíldu í friði.
Ragnheiður Ríkharðsdóttir.
Eins lengi og ég man hefur afi
minn Runólfur Sæmundsson verið
ein af mínum helstu fyrirmyndum.
Flottur töffari með stíl og sann-
kallaður heiðursmaður fram í fing-
urgóma. Sem smápolli man ég eftir
því að hafa farið með honum í bíl-
túra á stóra bláa ameríska kagg-
anum sem var þá flottasti bíll
landsins í huga litla afadrengsins.
Ég man eftir því að hafa horft af
aðdáun þegar hann tók golfsettið
úr skottinu og spýtti svo úr munn-
vikinu eins og ungur Marlon
Brando. Þetta var við golfvöllinn á
Korpúlfsstöðum, rétt áður en hann
kenndi mér að slá golfbolta með
tilþrifum. Þar var hann í essinu
sínu. Golfið var ástríða.
Seinna meir kenndi hann mér að
hlusta á klassíska tónlist, píanó-
konserta og sinfóníur. Tónlistin
var ómissandi krydd í líf okkar
beggja. Maður var innblásinn af
því að hlusta á hann spila á flyg-
ilinn og ekki var síðra að heyra
manninn bara tala. Segja sögur af
Runólfur Sæmundsson
✝
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur ómetan-
lega vináttu og hlýhug við andlát og útför elskulegs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
SVERRIS LEÓSSONAR
útgerðarmanns,
Aðalstræti 68,
Akureyri.
Guð blessi ykkur öll.
Auður Magnúsdóttir,
Magnús Sverrisson, Unnur Dóra Norðfjörð,
Ásthildur Sverrisdóttir, Jóhann Björgvinss.,
Ebba Sverrisdóttir, Sveinbjörn Bjarnason,
Ragnhildur Sverrisdóttir, Steinar Sigurðsson,
afabörnin og langafastrákarnir.
✝
Við þökkum þann hlýhug og hluttekningu sem
okkur var sýnd vegna andláts
G. HÓLMFRÍÐAR JÓNSDÓTTUR,
sem lést miðvikudaginn 1. júlí.
Sérstakar þakkir til krabbameinsdeildar E-11,
Heimahlynningar og líknardeildar Landspítalans í
Kópavogi fyrir frábæra umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurður Jónsson.
✝
Þökkum auðsýnda hlýju og vinarhug vegna fráfalls
föður og fósturföður okkar,
GESTS GUÐMUNDSSONAR
bónda,
Kornsá,
Vatnsdal.
Gunnhildur Gestsdóttir,
Birgir Gestsson,
Guðrún Gestsdóttir,
Hjálmur St. Flosason.