Morgunblaðið - 15.07.2009, Blaðsíða 21

✝ HallgrímurHelgason fæddist
á Akureyri 7. maí
1935. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 3. júlí sl. For-
eldrar hans voru
Helgi Pálsson kaup-
maður, f. 14.8. 1896,
d. 19.8. 1964, og eig-
inkona hans Kristín
Pétursdóttir, f.
8.1.1900, d.
5.12.1989. Systkini
Hallgríms voru Mar-
grét, f. 20.3. 1929, d.
28.12. 1992, Guðrún, f. 1.9. 1930, d.
18.6. 1993, Pétur, f. 27.7. 1932, d.
30.11. 2004, og eftirlifandi systkini
eru Sigurlaug, f. 3.4.1934, Björg, f.
25. 11.1938, og Páll, f. 23.10.1944.
Útför Hallgríms fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag, 15. júlí, og
hefst athöfnin kl. 13,30.
Meira: mbl.is/minningar
Haggi minn,
bara nokkur kveðjuorð til þín.
Ekki óraði mig fyrir því að þú færir
svona snemma, þessi hrausti karl.
Fékkst ekki einu sinni kvef. En nú er
ævi þinni lokið. Þú kemur ekki oftar
til okkar Palla í steikt kindalæri með
brúnni sósu og grænum baunum. Og
ferðum okkar í Tröllagil lokið, enginn
kaffisopi hjá Hagga.
Takk fyrir samfylgdina í þau 47 ár
sem liðin eru síðan ég kom inn í fjöl-
skylduna.
Hinsta kveðja til Hagga frænda frá
börnum okkar Palla og fjölskyldum
þeirra.
Hvíldu í friði, elsku mágur.
Kveðja,
Bjarney Einarsdóttir.
(Badda mágkona)
Bróðir minn Hallgrímur Helgason,
lést 3. júlí s.l. Hallgrímur ólst upp og
átti heima á syðri brekkunni eða Spít-
alavegi 8 fyrstu þrjá áratugina í faðmi
stórrar fjölskyldu, foreldra sinna og
sex systkina. Ungur að árum fékk
Hallgrímur heilahimnubólgu sem
skildi eftir sig ör í heila sem truflaði
hreyfiskyn hans og málfar sem
ágerðist mjög síðustu árin, en að öðru
leyti var Hallgrímur mjög hraustur
andlega og líkamlega. Það var oft
mikið fjör á heimilinu því hluti af fjöl-
skyldunni var nokkuð músíkalskur.
Tvær elstu systur okkar sungu mikið,
elsti bróðir okkar spilaði á munn-
hörpu sem hann var alltaf með og
yngsti bróðirinn spilaði á píanó og
söng og á sinn hátt tók Hallgrímur
þátt í þessu öllu. Í þessu heimilisum-
hverfi ólst bróðir minn upp.
Hallgrímur átti sína vini á syðri
brekkunni í leik og starfi. Hann klár-
aði sína skólaskyldu og síðar bílpróf
og meirapróf. Stundum fékk hann
lánað mótorhjól eldri bróður okkar og
fékk ég stundum að sitja aftan á hjá
honum og þá var nú gaman hjá okkur.
Hallgrímur fór ungur til sjós og var
sjómaður á síðutogurum Útgerðar-
félags Akureyringa um nokkurra ára
skeið. Er hann hætti til sjós gerðist
hann bílstjóri á flutningabíl hjá Vöru-
flutningum Stefnis, síðar starfaði
hann sem vörubílstjóri hjá Möl og
sandi alllengi. Á milli þessara starfa
keypti Hallgrímur sér vörubíl, Bens,
með lyftu og gerði hann út sjálfur.
Man ég eftir mynd af honum við bíl-
inn sinn og húsi sem hann flutti upp
til heiða.
Þegar árin færðust yfir hann tók
hann að sér að starfa sem næturvakt-
maður hjá ÚA. Einn hlut átti Hall-
grímur sem hann gat ekki verið án,
það var bíllinn hans, sem hann fór vel
með og var alltaf tilbúinn að keyra
frændfólk og vini. Eftir að pabbi okk-
ar dó, Helgi Pálsson, var Spítalaveg-
ur 8 seldur og Hallgrímur flutti með
móður okkar að Vanabyggð 7. Að
henni látinni bjó hann þar einn allt
þar til hann eignaðist eigin íbúð í
Tröllagili 14. Hann var ótrúlega mikið
snyrtimenni í umgengni, aldrei óupp-
vaskað í eldhúsinu eða flík á stól, allt-
af gengið frá öllu jafnóðum og allir
hlutir á sínum stað. Innan vinahóps
gat hann verið fundvís á skoplegar
hliðar mála og kom þá oft með bráð-
Hallgrímur Helgason
fyndnar athugasemdir.
Hallgrímur var
stundvís og strangheið-
arlegur, staðfastur í
skoðunum og hann
hafði sterkan karakter.
Erfiðleikar Hallgríms
byrjuðu fyrir um 3 ár-
um er hann lærbrotn-
aði og síðan hefur mátt-
ur fótanna alltaf verið
að minnka, síðast á
göngu í Kjarnaskógi í
sumar datt hann og
höfuðkúpubrotnaði.
Síðan hefur hver
hremmingin af annarri gengið yfir
hann þar til yfir lauk. Hallgrímur
hafði oft á orði alveg frá því hann
brotnaði fyrst og þurfti á hjálp að
halda hvað allt þetta hjúkrunarfólk
væri gott við sig, hann sagðist aldrei
hafa fengið aðra eins hjálp og ljúf-
mennsku. Vil ég þakka læknum og
starfsfólki á FSA og Víðilundi, lækn-
um og vistmönnum á Kristnesi og öllu
öðru góðu fólki sem hefur sýnt bróður
mínum vináttu og hlýleika Björg
Ólafsdóttir fær sérstakar þakkir.
Hvíl í friði, elsku bróðir minn.
Björg Helgadóttir.
Í minningunni um Hallgrím móð-
urbróður minn eða Hagga eins og við
kölluðum hann dettur mér fyrst í hug
gjafirnar sem hann færði okkur
systrum þegar við vorum börn. Þá
sigldi hann á togurum frá Ú.A. með
viðkomu í mörgum hafnarborgum.
Dúkkurnar svo fínar og sætar í flottu
svampkjólunum með barðastóru
hattana, ekki ólíkar Diddu systur
hans sem hann þá efalaust hefur verið
að hugsa til en hún var stóri klett-
urinn í lífi hans. Eftir margra ára sjó-
mennsku var kominn tími til breyt-
inga og fara að vinna í landi .
Haggi var á þessum tíma tíður
gestur á heimili okkar Kristjáns og
var góður vinskapur á milli þeirra
tveggja. Haggi hafði mikinn áhuga á
hestamennsku og því var ákveðið að
hann fengi pláss fyrir einn hest í hús-
inu hjá Kristjáni sem staðsett var í
lækjargilinu, þetta þótti frænda al-
deilis ekki slæmt þar sem hann var al-
inn upp í innbænum og þekkti nánast
hverja þúfu þar og alla kallana í
næstu húsum sem flestir voru gamlir
innbæingar. Hestamennskan átti hug
Hagga í mörg ár og var hann ótrúlega
duglegur að sinna hrossunum en ekki
reið hann oft út, áhuginn snerist
meira um að kemba, snyrta og hafa
góða nærveru.
Ekki áttum við frændi alltaf skap
saman, hann átti til að æsa sig út af
ótrúlegustu hlutum, jafnvel rjúka upp
þegar setið var yfir kaffibolla og
skella hurð duglega á eftir sér; ég
vissi nú ekki alltaf tilefnið en það
skipti svo sem ekki máli, en oft liðu
dagar, já, og jafnvel vikur sem hann
kom ekki, en alltaf bráði af þessari
elsku og hann kom aftur eins og ekk-
ert hefði í skorist.
Í mörg ár bjó Haggi í Vanabyggð 7,
fyrst ásamt móður sinni Kristínu og
þegar hún fór á dvalarheimilið Hlíð
bjó hann þar einn. Mikill vinskapur
myndaðist á milli Hagga og fjölskyld-
unnar á efri hæðinni, þá sérstaklega
húsmóðurinnar Bjargar Ólafsdóttur
og Óla sonar hennar og hafa þau
reynst honum betur en nokkur annar.
Alltaf gat hann leitað til þeirra og er
slíkur vinskapur ómetanlegur.
Haggi var farinn að notfæra sér
dagþjónustuna fyrir aldraða í Víði-
lundi, þar leið honum vel og hældi
mikið því frábæra fólki sem þar vinn-
ur, hafi það miklar þakkir fyrir.
Starfsfólki lyfjadeildar á Akureyri
ber einnig að þakka fyrir frábæra
hjúkrun og notalegheit.
Elsku frændi, þá ert þú farinn og
þrautum þínum í þessu jarðlífi lokið.
Það var erfitt að horfa upp á þig berj-
ast síðustu vikurnar en einhvernveg-
inn fannst mér ég skilja að þú þráðir
hvíld og frið og loksins varð þér að
þeirri ósk. Hvíl í friði, elsku frændi.
Helga Nóa, Kristján og börn.
Hann kemur niður landganginn,
myndarlegur maðurinn með tinandi
höfuðið, brosandi af tilhlökkun – loks-
ins kominn í land! Hann heldur á
stórum gráum bangsa og sest í aftur-
sætið hjá mér. Þetta er handa þér,
vinurinn, segir hann og bangsinn
kúrði í fanginu á mér næstu árin.
Viku síðar hirðum við sjóarann upp
einhvers staðar úti í bæ. Mamma og
amma búnar að hafa til sjópokann
hans úr appelsínugula seglinu og
Hallgrími er komið upp landganginn,
pokanum kastað á eftir honum yfir
lunninguna.
Þannig voru sjómannsárin og þau
voru býsna mörg: Vinnusemi á hafi
úti og slark í landi. Hallgrímur tók vel
á því öllu saman. En Haggi kunni að
koma á óvart og ég held að allir í fjöl-
skyldunni hafi orðið gjörsamlega
kjaftstopp þegar vínið hvarf úr lífi
hans eins og dögg fyrir sólu, þónokkr-
um árum eftir að hann hætti á sjón-
um.
Haggi hafði einarðar skoðanir á
mönnum og málefnum. Hann var sér-
lundaður og skapstór og gat verið til-
ætlunarsamur við sína nánustu. Það
var oft í honum einhver hundur en þó
var skopskynið aldrei langt undan og
oftar en ekki hárbeitt og alltaf kald-
hæðið.
Sjálfum þykir mér kaldhæðið að
maðurinn sem hafði strítt við það að
hætta að reykja síðasta áratuginn eða
tvo, vildi reyna að þjálfa upp líkam-
ann með daglegum gönguferðum í
Kjarnaskógi og víðar þegar hann
fann að elli kerling gerði að honum
harða hríð – að hann skyldi detta á
höfuðið í einum af gönguferðum sín-
um, detta síðan tvisvar aftur þegar
hann reyndi að strjúka af spítalanum
og heyja loks baráttu upp á líf og
dauða. Þá skipti tóbakið engu máli.
Þegar við Guja frænka heimsóttum
hann á spítalann skömmu eftir þriðja
fallið og höfðum setið hjá honum dá-
góða stund, tilkynnti ég Hallgrími að
núna þyrftum við að fara. Þá svaraði
hann að bragði: Guði sé lof.
Þegar ég heimsótti hann aftur á
Hlíð eftir að hann var færður þangað
um nokkurra daga skeið, var hann
hér um bil búinn að missa málið. Ég
fór með hann í reykherbergið og gaf
honum rettu. Ég hélt henni upp að
vörum hans og hann reyndi að sjúga.
Þegar rettan var brunnin upp, sagði
hann: Aðra. Og það var næstsíðasta
orðið sem ég heyrði hann segja.
Ég hafði skotist úr vinnunni til að
heimsækja hann og mátti því ekki
staldra lengi við. Ég útskýrði það fyr-
ir honum og sagði að líklega yrði hann
bara guðs lifandi feginn að ég færi. Þá
sagði hann: Já, og kímdi með augun-
um.
Ég kveð þennan einstaka frænda
minn með trega, þakka fyrir grá-
brúna bangsann og öll árin sem við
Hallgrímur áttum slitrótt saman. Ég
þakka fyrir síðasta fasta handtakið og
að hann skyldi ná að láta rofa aðeins í
augun þegar við sáumst hinsta sinni.
Ragnar Hólm Ragnarsson.
Hann fæddist á Akureyri, heil-
brigður, en veiktist á fyrsta ári, lík-
lega af heilahimnubólgu, og fatlaðist
líkamlega. Hann lauk barnaskóla- og
skyldunámi, og síðar meiraprófi bíl-
stjóra. Hann varð nokkuð hraustur
og það var ekki fyrr en ellin hrjáði
hann að stoðkerfi líkamans brást og
hann átti til að falla um koll, hvort
sem var á heimili sínu eða í göngu-
túrum. Enda fór það svo að í einum
göngutúrnum féll hann og höfuð-
kúpubrotnaði. Hann var fluttur með
sjúkraflugi til Reykjavíkur og þar var
gerð á honum aðgerð. Eftir aðgerðina
var hann aftur fluttur norður til Ak-
ureyrar. Hann virðist hafa fengið
smávægilega heilablæðingu sem síð-
an ágerðist og leiddi hann að lokum til
dauða.
Þrátt fyrir líkamlega fötlun starf-
aði hann allt fram á elliár. Hann átti
um tíma vörubifreið og varð sjálf-
stæður verktaki. Hann fór ungur til
sjós og var sjómaður á síðutogurum
Útgerðarfélags Akureyringa um
margra ára skeið. Síðar gerðist hann
bílstjóri á flutningabíl hjá Stefni og í
mörg ár starfaði hann við bifreiða-
keyrslu hjá Möl og sandi. Þegar hann
eltist gerðist hann næturvaktmaður
hjá Útgerðarfélagi Akureyringa.
Hallgrímur hafði ákveðnar skoðanir
og stóð fast á þeim. Hann var í eðli
sínu feiminn og hlédrægur en gat ver-
ið fundvís meðal vina á skoplegar
hliðar mála. Hann var stundvís, ná-
kvæmur og heiðarlegur.
Hallgrímur bjó með móður sinni
um langt árabil að Vanabyggð 7 og
eftir að hún andaðist bjó hann þar
einn þar til hann keypti sér íbúð í
Tröllagili 14. Á efri hæð Vanabyggðar
bjuggu Jósef Kristjánsson og Björg
Ólafsdóttir ásamt börnum sínum.
Björg reyndist Hallgrími mikil hjálp-
arhella og einnig sonur hennar, Óli.
Við hjónin söknum Hallgríms og syst-
ir hans, Sigurlaug, hafði mikið og náið
samband við hann, sérstaklega á ár-
um áður, og síðar höfðu þau vikulega
símasamband. Friður veri með hon-
um.
Sigurlaug Helgadóttir og
Ragnar Ásgeir Ragnarsson.
Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. JÚLÍ 2009
vini, það gerist ekki nema menn
standi við orð sín og skili góðu verki.
Við létum það eftir okkur að fara
nokkuð um landið og einnig út fyrir
landsteinana. Minnisstæðust er mér
ferðin þegar við héldum upp á fimm-
tíu ára vináttu okkar með því að fara
til Mekka fótboltans, Manchester-
borgar á Englandi til að horfa á hið
margfræga fótboltalið Manchester
United sýna snilli sína á grasinu.
Frammistaða mótherjanna, Full-
ham, er löngu gleymd og nokkuð
sérkennilegt að við færum í þessa
sérstæðu pílagrímsferð því hvorug-
ur okkar taldist til þess hóps sem er
heltekinn af þessari annars merku
íþrótt.
Hin síðari ár átti Pétur við van-
heilsu að stríða en var ætíð með koll-
inn í lagi og tilbúinn í spjall hvenær
sem var. Lát hans kom því ekki á
óvart og á síðustu hérvistardögum
hans hitti ég hann þar sem hann lá á
sjúkrabeði, það varð okkar síðasta
spjall.
Við Sigríður sendum konu hans og
börnum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sævar Björnsson.
Mig langar með fáum orðum að
minnast vinar míns, Péturs Vetur-
liðasonar.
Hann var góður vinur föður míns
og seinna allrar fjölskyldunnar. Oft
leitaði ég til Péturs er ég þurfti á
starfssviði hans að halda. Alltaf gat
ég reitt mig á traust hans og kær-
leika í öllu viðmóti.
Eftir að faðir minn lést hringdi
hann ætíð til móður minnar á afmæl-
isdögum þeirra. Með því sýndi hann í
verki sanna vináttu og ljúfar minn-
ingar liðinna ára. Það þótti öllum
vænt um.
Nú er Pétur laus frá þrautum lík-
amans og farinn til fundar við Drott-
in sinn. Óska ég honum góðrar heim-
komu.
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu hans. Ég kveð þig með orðum
Jónasar Hallgrímssonar.
Flýt þér vinur, í fegra heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans,
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Ingibjörg Marteinsdóttir.
indi og trúarbragðafræði og ekki
síst það sem ekki hafði verið skráð
um þær greinar á íslenska tungu.
Guðjón fann fljótt að norðanmaður-
inn hafði þar lítið til málanna að
leggja og urðu samræður okkar um
þau efni fremur lágfleygar, enda
reyndi Guðjón ekki að prédika eða
snúa mönnum á sitt mál.
Skömmu seinna fór að bera á geð-
veilu hjá Guðjóni sem ágerðist, og
þurfti hann á sjúkrahúsvist að halda
af þeim sökum í nokkur ár. Hann
fékk þar góða aðhlynningu og nokk-
urn bata. Hann gerði sér grein fyrir
veikindum sínum og hélt sinni reisn
en varð þó ekki samur maður. Guð-
jón var í seinni tíð einfari. Hann hélt
þó alla tíð sambandi við sitt fólk.
Hann tók þátt í fjölskyldusam-
kvæmum og skaut þá gjarnan inn í
samræðurnar athugasemdum sem
lýstu hans gömlu snilli og dóm-
greind. Einhverju sinni var til um-
ræðu mataræði og fæðuval og einn
ættingjanna lýsti því yfir að hann
væri alfarið farinn að neyta græn-
metis „eða kominn í grasið“ eins og
hann sagði. Guðjón frá Mörk hafði
þetta til málanna að leggja: „Ég var
nú á Kleppi í tíu ár en aldrei át ég
gras.“ Við Guðjón sendum hvor öðr-
um kort á jólum, gjarnan með
bundnu máli, og höfðum báðir gam-
an af. Fylgir hér ein jólakveðja frá
árinu 1993:
Það glitrar á jólaglysið.
Glatt er í hverjum hól.
Jarðneskir jólasveinar,
Jeltsín, Major og Kohl,
hrekkja fátæka fólkið
og flot af börnunum sníkja.
Ennþá er grunnt á gömlu
Grýlu ýmissa ríkja.
Við Hólmfríður kveðjum Guðjón
Jónsson frá Mörk hinstu kveðju með
þökk og virðingu.
Stefán Yngvi
Finnbogason.


  


 



 
    
       
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, sonur,
tengdasonur og bróðir,
ATLI THORODDSEN
flugmaður,
Þrastarási 24,
Hafnarfirði,
lést á krabbameinsdeild 11E á Landspítalanum við
Hringbraut þriðjudaginn 7. júlí.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 16. júlí kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
hans er bent á Karitas, hjúkrunar- og ráðgjafarþjónustu.
Einnig viljum við benda á reikning til styrktar dætrunum:
0101-15-381886, kt: 201071-4619.
Ásta Hallgrímsdóttir,
Andrea Thoroddsen,
Júlíana Thoroddsen,
Þórunn Christiansen,
Björn Thoroddsen, Margrét Linda Gunnlaugsdóttir,
Hallgrímur Jónsson, Guðríður Þórhallsdóttir,
systkini og aðrir aðstandendur hins látna.