Morgunblaðið - 11.10.2009, Blaðsíða 12

12 Hugsjónarstarf
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. OKTÓBER 2009
fög á borð við samfélagsfræði, ís-
lensku, sögu og fleira. Ég man t.d.
eftir atriðum frá kreppuárunum í
gamla daga þar sem allir voru niðri á
bryggju að reyna að fá vinnu, frá her-
námsárunum og Þvottalaugunum.
En þó að uppfærslan sé þverfagleg er
erfitt að samþætta þetta á skólatíma
enda er eðli leikhússins að keyra á
stuttum tíma. Þetta er tarnavinna og
menn þurfa að vera á tánum sem ger-
ir þetta svo skemmtilegt.“
Eineltið minnkar
Anna er myndlistarmaður og kenn-
ir myndlist í Hlíðaskóla en hefur alla
tíð verið viðriðin leikhús og leiklist-
arstarfsemi. „Þegar ég byrjaði vant-
aði leiklistarkennara svo ég hjólaði
bara í það og byrjaði að kenna. Ég
hafði alltaf áhuga á samþættingu list-
greinanna því maður sér svo vel að
það er t.d. svo mikil tónlist í myndlist
og leiklistin er alls staðar. Þess vegna
hef ég viljað hefja skapandi greinar
til vegs og virðingar, og hef verið svo
heppin að stjórnendur hér hafa alltaf
haft mikinn skilning á mikilvægi þess
að hafa skapandi vinnu í skólunum. Í
henni koma oft fram allt öðruvísi per-
sónur í krökkunum.“
Meðal annars birtist það í sam-
skiptum krakkanna sem breytast þau
ár sem söngleikurinn er settur upp.
„Við sjáum að unglingadeildin þjapp-
ast saman því þau verða svo meðvituð
um að einn veikur hlekkur getur eyði-
lagt allt. Allt í einu fara þau að hafa
áhyggjur hvert af öðru, t.d. af heilsu-
fari hvert annars. Við höfum líka séð
að krökkum, sem hafa ekki átt upp á
pallborðið hjá hinum, tekst að sanna
sig í hópnum – eru kannski frábærir
að skrifa, frábærir
að leika á hljóðfæri
eða jafnvel frábær-
Eftir Bergþóru Njálu Guðmundsdóttur
ben@mbl.is
Þ
riðja hvert ár lofar Anna
Flosadóttir sjálfri sér að
þetta sé í síðasta sinn sem
hún setji upp stórsýningu
unglingadeildar Hlíða-
skóla. Það bregst hins vegar aldrei að
þremur árum síðar er hún aftur kom-
in í leikstjórastólinn. Í dag má áætla
að um 600 krakkar hafi verið undir
stjórn hennar frá árinu 1994 þegar
fyrsti söngleikurinn var settur á svið.
„Ég hafði þá kennt myndlist við
skólann í þrjú ár auk þess sem ég
kenndi leiklist í tómstundum hjá
ÍTR,“ útskýrir Anna. „Ég varð vör
við að unglingarnir voru ekki til í að
koma aftur í skólann til að taka þátt í
tómstundum eftir að skólatíma var
lokið en um leið vissi ég hvað þeir
voru áhugasamir um leiklist og
myndlist. Ég fór að velta fyrir mér
hvernig væri hægt að koma til móts
við þá og þá kom þessi hugmynd – að
setja upp söngleik. Við ákváðum
strax að semja verkið sjálf og tókum
saman uppáhaldslögin okkar úr am-
erískum söngleikjum og bjuggum til
sögugrind utan um þau. Krakkarnir
sömdu svo hlutverkin sín í grindina
og við hnoðuðum saman textum við
lögin sem hæfðu söguþræðinum.“
Sýningin tókst vonum framar svo
þegar var ákveðið að slík uppfærsla
yrði í skólastarfinu á þriggja ára
fresti, svo hver nemandi ætti kost á
að taka þátt í slíku verkefni einu sinni
á unglingastiginu. Þetta fyrsta ár
tóku 45 krakkar þátt í uppfærslunni.
„Þremur árum síðar voru þau orðin
milli 60 og 70 og eftir það fjölgaði
jafnt og stöðugt í hópnum. Þegar sýn-
ingin var stærst tóku 120 krakkar
þátt en að jafnaði eru milli 140 og 150
nemendur í unglingadeildinni.“
Þrátt fyrir að hópurinn sé stór er
markmiðið að allir krakkar sem vilja
fái að leika á sviðinu, og það vilja
flestir, segir Anna. En til þess þarf
ákveðna útsjónarsemi. „Það hefur
verið vinsælt að fylgjast með sex, sjö
unglingum og fjölskyldum þeirra en
sú nálgun gefur okkur tækifæri til að
velta fyrir okkur mismunandi að-
stæðum fólks. Samhliða tökum við
hliðarsögur úr fortíðinni og höfum
m.a.s. aðeins farið í framtíðina. Við
reynum að hafa engin aðalhlutverk
þannig að það verði engar sérstakar
stjörnur. Hins vegar gera sum meira
úr sínu hlutverki en önnur og þeir
krakkar, sem svo augljóslega skína í
gegn, hafa margir síðar meir lagt
leiklistina fyrir sig.“
Fleira þarf þó en leikara. Tónlistin
er t.a.m. óaðskiljanlegur hluti söng-
leikjaruppfærslu, það þarf að stýra
ljósum, búa til leikmyndir, æfa dansa,
sjá um búninga og förðun og skrifa
sýningarskrá. „Það er hægt að taka
allar listgreinar inn í þetta en einnig
Það vakti athygli að þegar
Björn Thors leikari tók á móti
Grímuverðlaununum fyrir
besta leik karla í aðal-
hlutverki í vor tileinkaði
hann verðlaunin gamla
kennaranum sínum í
Hlíðaskóla, Önnu
Flosadóttur. „Ég var í
fyrstu uppsetning-
unni hennar Önnu í
unglingadeildinni í
Hlíðaskóla 1994,“ út-
skýrir hann inntur eftir
þessu. „Þá vorum við
ákveðinn kjarni úr skólanum
sem hafði verið að vinna í
leiklist úti í Tónabæ og
Anna lamdi það í gegn í
skólanum að unglingunum yrði fylgt
í gegnum svona verkefni.“
Hann segir framlag Önnu ómet-
anlegt, ekki bara sem leiklistarkenn-
ara heldur ekki síður sem myndlist-
arkennara. „Það er svo mikilvægt að
börn og unglingar fái að kynnast
listum og menningu í skólastarfi því
innblástur skiptir svo miklu máli í
lífinu. Og það er einstakt við Önnu
að hún nálgast unglingana á eins
konar jafningjagrundvelli – verður
einhvern veginn ein af hópnum. Að
sama skapi nýtur hún mikillar virð-
ingar hjá krökkunum. Hún leggur
mikla rækt við einstaklinga innan
hópsins og fyllir þá af sköp-
unargleði. Hún var t.d. mjög dugleg
að fylgjast með þeim sem höfðu
gaman af listum í myndlistarkennsl-
unni og hvetja þá til að gera meira
úr sínum hæfileikum.“
Þótt Björn segist löngu hafa verið
búinn að ákveða að leggja leiklistina
fyrir sig áður en hann tók þátt í
sýningunni hjá Önnu segir hann
hana klárlega einn þeirra kennara
sem hafi haft mest áhrif á sig á
skólaferlinum. „Margt af því sem
hún sagði og gerði í skólanum hefur
fylgt manni alla ævi, sem innlegg í
lífið. Þannig eiga kennarar að vera,
að veita manni innblástur jafnvel í
eitthvað allt annað en stendur í bók-
inni fyrir framan þig. Þegar mér
verður hugsað til Önnu finn ég hvað
sköpunin skiptir miklu máli. Hún
skiptir sköpum í lífinu.“
Engar
stjörnur
en allir á
tánum
Myndlistarkennarinn Anna kennir fyrst og fremst myndlist í Hlíðaskóla þótt hún segir allar listgreinar ákaflega samtvinn
Morgunblaðið/RAX
Leiklistartími Bæði Anna og nemendur hennar gefa sig alla þegar undraheimar leiklistarinnar eru kannaðir.
Fólk, sem á unglingsárum tók þátt í uppfærslu
Hlíðaskóla á söngleik skólans, virðist vera sam-
mála um að með framlagi sínu til sýningarinnar
geri Anna Flosadóttir myndlistarkennari krafta-
verk á þriggja ára fresti.
SKÖPUNIN SKIPTIR SKÖPUM