Morgunblaðið - 11.10.2009, Blaðsíða 29

Egill á kafi í hestamennsku.
Eftir stúdentspróf hóf hann nám í
læknisfræði. Eftir fyrsta árið þar lét
hann gamlan draum rætast og réð sig
sumarlangt sem kaupamann í sveit.
„Það var yndislegt sumar enda þótt
starf mitt fælist aðallega í því að
moka út úr fjárhúsunum,“ segir hann
hlæjandi. Ein handmjólkuð kýr var
líka á bænum.
Egill hélt utan til Svíþjóðar í sér-
nám í heimilislækningum og enn tók
bóndinn sig upp í honum. Nú fyrir al-
vöru. Hann festi kaup á bóndabæ í
Värmland og hóf sannkallaðan sjálfs-
þurftarbúskap. „Við vorum með grísi,
kindur, norskan fjarðarhest og Hjalt-
lands-dverghest, tvær handmjólkaðar
beljur, hænsni, dverghænsni, gæsir
og kalkúna, svo eitthvað sé nefnt.
Þarna var fjós og hlaða, fimmtán
hektara akurlendi og þessi fíni mat-
jurtagarður og gróðurhús. Sem sé allt
til alls. Við vorum sjálfum okkur næg,
tókum slátur, svið og hvaðeina,“ upp-
lýsir Egill.
Þarna komst hann líka upp á lagið
með býflugnaræktina.
Hættulegra á Hafnarfjarðar-
veginum en í Karíbahafinu
Egill bjó í ellefu ár í Svíþjóð ásamt
eiginkonu sinni, Svövu Jónsdóttur, og
þremur börnum þeirra, og segir hann
frítíma sinn hafa farið meira og minna
í búskapinn. „Það var lítill tími í ann-
að. Ætli ég hafi ekki komið fimm sinn-
um heim til Íslands á þessum ellefu
árum. Þetta var virkilega gaman en
svolítið slítandi.“
Áður en fjölskyldan flutti heim brá
hún sér í fjögurra mánaða siglingu
um Karíbahafið sumarið 1999 á 42
feta skútu. „Það var heilmikið æv-
intýri, ekki síst í ljósi þess að við höfð-
um aldrei stigið fæti um borð í segl-
skútu áður,“ segir Egill glottandi.
Hann fékk að vísu leiðsögn í sigl-
ingum áður en látið var í haf. „Ég
hugsaði sem svo, fyrst menn hafa
siglt öldum saman hlýt ég að geta
lært þetta. Í raun eru siglingar alls
ekki flókið mál, þær snúast aðallega
um að gæta sín á veðrinu. Ég er oft
spurður hvort við höfum ekki verið í
bráðri hættu þarna í Karíbahafinu en
svara því alltaf til að ég hafi verið í
mun meiri hættu veturinn sem ég
hjólaði úr Hafnarfirði á Slysó í Foss-
voginum. Það er ruddakeyrsla á
mönnum í umferðinni á höfuðborg-
arsvæðinu, eins og fólk veit.“
Þegar Egill og fjölskylda hófu leit
að framtíðarheimili sínu á Íslandi
höfðu þau fyrst og fremst þrennt í
huga. Það þurfti að vera aðstaða fyrir
matjurtargarð, býflugur og hesta.
Þau byrjuðu að svipast um á Suður-
landinu, í nágrenni Selfoss, en þótti
það heldur langt frá Reykjavík. „Til-
gangurinn með heimkomunni var
öðru fremur að umgangast vini og
ættingja meira og í augum margra
Reykvíkinga er Selfoss jafn langt í
burtu og Svíþjóð,“ segir Egill hlæj-
andi.
Frúin gaf sig ekki
Þá rak á fjörur þeirra gamall sum-
arbústaður við Melahvarf í Kópavogi,
niðri við Elliðavatn. Kallast það
Garður. „Ég verð að viðurkenna að
mér leist ekkert á þetta í fyrstu, enda
lá fyrir að við þyrftum að ráðast í
miklar endurbætur á húsinu. En frú-
in gaf sig ekki,“ segir Egill sposkur á
svip.
Þau slógu því til og Egill sér ekki
eftir því í dag. Búið er að gera tölu-
verðar endurbætur á húsinu, stækka
það og reisa sólstofu. „Þetta er orðið
ljómandi huggulegt og okkur líður
mjög vel hérna. Það er samt ýmislegt
eftir. Maður þarf ekki sumarbústað
þegar maður býr svona.“
Ekki nóg með endurbæturnar á
íbúðarhúsinu, á umliðnum árum hafa
risið hesthús og hlaða, hænsnakofi og
gróðurhús á lóðinni. Það sem meira
er, Egill hefur átt snaran þátt í að
hanna og reisa þetta sjálfur. „Ég hef
auðvitað verið með smiði mér til
halds og trausts, en það sem ég get
gert, geri ég sjálfur,“ segir hann.
Egill segir búskapinn ekki svo
tímafrekan frá degi til dags. „Ég
hendi heyi í hestana áður en ég fer að
vinna á morgnana og opna fyrir
hænsnunum í leiðinni. Þau spóka sig
svo bara úti fram undir kvöld. Þegar
við komum heim úr vinnunni ríðum
við venjulega út og gefum hestunum
aftur. Það er unaðslegt að hafa þetta
svona nálægt sér. Það sparar heilmik-
inn tíma.“
Egill og Svava eru ekki bara tóm-
stundaknapar, þau eru hægt og bít-
andi að fikra sig út í keppnismennsku.
„Við höfum verið fimm ár á baki í
þeim skilningi en talað er um að menn
þurfi tíu til fimmtán ár til að verða al-
vöru keppnisknapar. Við eigum tvo
allgóða keppnishesta, fjóra aðra reið-
hesta, auk merar og folalds. Við bind-
um miklar vonir við merina, hún á
örugglega eftir að gefa okkur fleiri
keppnishesta.“
Þyrfti 36 klukkustundir
Egill vinnur á heilsugæslustöðinni
á Selfossi og líkar það ágætlega. „Ég
er svona 35 til 40 mínútur að keyra í
vinnuna – á löglegum hraða! – og það
er svona andleg hreinsun fyrir og eft-
ir vinnu.“
Hann segir búskapinn og lækning-
arnar fara vel saman. „Mín reynsla er
sú að nauðsynlegt sé að hafa tóm-
stundagaman sem er þvert á vinn-
una.“
Spurður um önnur áhugamál upp-
lýsir Egill að hann stundi líkamsrækt
nokkrum sinnum í viku. Hafandi hlýtt
á mál hans hlýtur sú spurning að
vakna hvort hann sofi yfir höfuð
nokkuð. „Jú, jú, ég halla mér yfir blá-
nóttina,“ svarar Egill hlæjandi, „en
það mættu alveg vera 36 klukku-
stundir í sólarhringnum.“
fa dýr
Egg Landnámshænurnar eru duglegar að framleiða egg ofan í fjölskylduna.
Bóndi Egill R. Sigurgeirsson læknir og bóndi í matjurtargarðinum. Í baksýn eru íbúðarhúsið og hesthúsið.
Reffilegir Egill er mikill hestamaður og er farinn að keppa á mótum. Hér er hann á gæðingnum Skúmi.
au una glöð við sitt í girðingunni.
Jurtir Margra grasa kennir í gróðurhúsum Egils bónda og fjölskyldu.
‘‘VIÐ ERUM STAÐRÁÐNIR ÍAÐ GEFAST EKKI UPPFYRR EN VIÐ HÖFUMFUNDIÐ AÐFERÐ TIL AÐ
LÁTA BÝFLUGURNAR LIFA
AF VETURINN.
29
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. OKTÓBER 2009