Morgunblaðið - 11.10.2009, Blaðsíða 22

22 Knattspyrna
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. OKTÓBER 2009
Eftir Skapta Hallgrímsson
skapti@mbl.is
L
aufey Ólafsdóttir knatt-
spyrnukona í Val sýndi í
bikarúrslitaleiknum um
síðustu helgi að enn lifir í
glæðunum, þótt hún hafi
áður reynt, tilneydd, að slökkva eld-
inn. Þessi fyrrverandi landsliðskona
sat á varamannabekknum framan af
en kom inná í síðari hálfleik og skipti
sköpum; gerði jöfnunarmark Vals
gegn Breiðabliki, mark sem tryggði
liðinu framlengingu og þegar í hana
kom, gerði hún eitt fjögurra marka
Vals og fagnaði stórum sigri, 5:1.
Þrefaldur meistari
Á vordögum hvarflaði ekki að
Laufeyju að hún ætti eftir að leika
með meistaraflokki á ný. Það hefði
líklega hljómað eins og hvert annað
rugl. Hún lagði skóna nefnilega á
hilluna í ársbyrjun 2006, fyrir drjúg-
um þremur árum vegna erfiðra
meiðsla og hélt þá að hún væri hætt!
Annað kom á daginn. Nú í lok
sumars er hún tvöfaldur meistari;
Valsmenn fögnuðu Íslandsmeistara-
titlinum áður en þeir hömpuðu bik-
arnum um síðustu helgi.
Laufey segist raunar þrefaldur
meistari eftir sumarið: „Ekki má
gleyma Pollamótinu á Akureyri þar
sem ég lék með old girls-liði Vals.
Við unnum mótið léttilega og það var
þá sem neistinn kviknaði á ný: þegar
ég fór í Valsbúninginn og spilaði aft-
ur fótbolta á grasi.“
Laufey á alls 50 landsleiki að baki,
þar af 23 með A-landsliðinu. Hún var
kjörin besti leikmaður Íslandsmóts-
ins 2004 af mótherjum sínum í deild-
inni. Hugleiddi að hætta eftir það
sumar vegna meiðslanna en hélt
áfram og var aftur kjörin best ári
seinna en neyddist síðan að leggja
keppnisskónum eftir keppnis-
tímabilið.
Krossband í hægra hné Laufeyjar
slitnaði árið 1999 og eftir fimm að-
gerðir vegna þessa hætti hún, að
læknisráði. Hafði þó leikið sem aldr-
ei fyrr eftir að bandið slitnaði, sem
viðurkenningarnar tvær og 21 lands-
leikur frá 1999 til 2005 bera vitni.
Hún var sem sagt frábær þrátt fyrir
meiðslin, en sá sig tilneydda að fara
að ráði læknanna. Segir brjósk-
skemmdir hafa verið orðnar svo
miklar að hún yrði að hugsa um
heilsuna.
Fljótlega eftir að Laufey meiddist
fyrst söðlaði hún um, lék í tvö ár með
Breiðabliki og síðan eitt sumar með
ÍBV, en gekk síðan aftur í raðir
Valsmanna. Hjá Breiðabliki lék hún
undir stjórn Jörundar Áka Sveins-
sonar, uppáhaldsþjálfara síns.
„Hann hjálpaði mér rosalega mikið
þegar ég var að byggja mig upp eftir
meiðslin.“ Uppskeran var góð í
Kópavogi; Íslandsmeistaratitill bæði
árin og sigur í bikarkeppninni að
auki það síðara.
Gríðarlegt áfall
Laufey var aðeins tæplega 25 ára,
lykilmaður hjá Val og landsliðinu.
Það var ekki uppörvandi þegar
læknar upplýstu Laufeyju um að
hún gæti átt erfitt með gang í fram-
tíðinni ef hún minnkaði ekki álagið á
hnéð.
Hún segir það hafa verið gríðar-
legt áfall að þurfa að hætta „og mér
fannst sumarið 2006 mjög erfitt.
Stelpunum gekk vel, urðu bæði Ís-
lands- og bikarmeistarar, en mér
fannst erfitt að fara á völlinn og
horfa á þær spila. Kom oft ekki fyrr
en í hálfleik.“
Eins og aðrir landsmenn hefur
Laufey fylgst grannt með kvenna-
landsliðinu upp á síðkastið og gleðst
yfir góðu gengi. „Landsliðið er orðið
þrumugott. Stelpurnar þora að
sækja miklu meira en áður og vilja
halda boltanum. Það er mikill metn-
aður í liðinu, en mér finnst ekki
mega gleyma þeim sem ruddu
brautina; Ásthildi [Helgadóttur],
Olgu [Færseth] og fleiri góðum. Þær
eiga mikinn þátt í því hve liðið er
gott í dag.“
Eftir Pollamótið á Akureyri í sum-
ar byrjaði hún að æfa aðeins með
meistaraflokknum. Hún var vel á sig
komin líkamlega, hefur stundað
ýmsar æfingar og þegar Valsliðið
lenti í erfiðleikum vegna meiðsla og
veikinda spurði þjálfarinn, Freyr Al-
exandersson, sína gömlu skólasystur
úr Fellaskóla hvort hún gæti ekki
hugsað sér að byrja að æfa lítillega
og vera til taks á varamannabekkn-
um. Hún ákvað að slá til og fyrr en
varði var hún komin í byrjunarliðið!
En nú er Laufey líklega komin á
endastöð. Hún átti erfitt með svefn
nóttina eftir Evrópuleik Vals í vik-
unni, vegna verkja í fætinum.
Meiðslin eru svipaðs eðlis og þau
sem bundu endi á glæstan feril ann-
ars knattspyrnumanns, landsliðs-
fyrirliðans Ásthildar Helgadóttur.
„Þegar við vorum yngri var mikið
æft á malarvöllum, jafnvel á malbiki
og inni á hörðu gólfi og ég spilaði
líka á sama tíma í 3. flokki, 2. flokki
og meistaraflokki. Álagið á fæturna
var mjög mikið.“ Meira en góðu hófu
gegnir.
Spilaði með strákunum
Laufey var „strákastelpa“ eins og
hún tekur til orða.
„Þegar ég ólst upp í Breiðholtinu
var ég í Leikni, æfði fótbolta með
strákunum og var í A-liðinu í 5. og 6.
flokki. Það var Valur Gunnarsson
vinur minn, sem er markmaður í
Leikni, sem dró mig upphaflega á
æfingu. Ég horfði reyndar bara á en
byrjaði svo að æfa með þeim og
fannst það ægilega gaman. Ég á enn
marga vini í Leikni og er meira að
segja með þeim í fótbolta einu sinni í
viku.
Hún fór á mörg mót með Leiknis-
strákunum. „Það var ekkert mál; ég
fékk bara sér búningsklefa – t.d.
áhaldageymsluna – og svo var keppt.
En þegar kom upp í 4. flokk mátti ég
ekki vera með þeim lengur.“
Þá varð hún að finna sér nýtt lið.
„Ég gat labbað á Leiknisvöllinn að
heiman, líka í ÍR og Fylki en í þess-
um félögum var enginn stelpufót-
bolti.“
Segja má að leiðakerfi Strætis-
vagna Reykjavíkur hafi ráðið úrslit-
um um það að hún fór í Val. „Ég
þurfti að taka tvo vagna til að fara á
æfingar hjá Breiðabliki, það var of
langt vestur í KR en stysta strætó-
ferðin var að Hlíðarenda.“
Skipulag leiðakerfisins var happ
Valsmanna. „Það var ekkert verið að
skutla manni eins og algengt er í
dag. Fyrst ég vildi æfa, bjargaði ég
mér bara sjálf.“
Viðbrigðin voru töluverð. „Stelp-
urnar voru miklu lélegri en strák-
arnir og ég var vön meiri hörku. Svo
fannst mér skrýtið þegar ég ætlaði
að taka horn frá venjulegum stað
var mér sagt að taka það frá víta-
teignum – sem er helmingi nær
markinu. Ég skyldi varla hvað var
verið að tala um.“
Ekki við eina fjölina felld
Laufey varð Íslandsmeistari með
3. flokki Vals og spilaði fyrst með
meistaraflokki 15 ára gömul. Hún
hefur verið á fullu í fótbolta meira en
hálfa ævina, en hefur nóg fyrir stafni
þótt keppnisferlinum sé lokið. Enda
sú manngerð sem verður að hafa
nóg að gera. Áhugamálin eru mörg
og þeim þarf að sinna af krafti. Hún
kann ekki við hálfkák. Þess vegna
þarf þróunin í sumar í sjálfu sér ekki
að koma á óvart. „Ég verð að hafa
nóg að gera,“ segir hún.
Það nýjasta er mótorkross. Unn-
usti Laufeyjar, Ólafur Ragnar Ólafs-
son, er mótorhjólamaður og ekki er
langt síðan hann gaf kærustunni
hjól. „Ég fór á námskeið og fékk
strax mikinn áhuga á mótokrossi.
Hef meira að segja keppt og fengið
verðlaun!“
Það virðist sama hvar Laufey ber
niður; alltaf fær hún verðlaun. Hún
rifjar upp Íslandsmeistaratitil með
Val í 4. flokki í handbolta. „Það vant-
aði einhvern í markið og ég sagði
strax já.“
Svo varð hún fyrir margt löngu Ís-
landsmeistari í tvenndarleik í borð-
tennis með engum öðrum en Guð-
mundi Stephensen, lang frægasta
borðtennismanni Íslands fyrr og síð-
ar. „Ég var aðallega í því að ná í
boltann. Hann sá um allt hitt!“
Laufey fer líka oft á snjóbretti, á
línuskauta, hefur verið í Boot Camp
og svo mætti áfram telja.
Þau Ólafur Ragnar hafa verið
saman í tíu ár og eru nýorðnir for-
Meistarar Glaðar Valsstúlkur eftir sigurinn í bikarkeppninni. Frá vinstri: Rakel Logadóttir, Laufey Ólafsdóttir, Katrín Jónsdóttir, Embla Sigríður Grétarsdóttir og Helga Sjöfn Jóhannesdóttir.
Ekkert
jafnast á
við barn
Hún kom öllum á óvart inn í Valsliðið á ný í sumar.
Laufey Ólafsdóttir lagði knattspyrnuskóna á hill-
una fyrir nokkrum árum vegna meiðsla en var
hetja Valsmanna í bikarúrslitunum fyrir viku
Morgunblaðið/Ómar
Best í heimi Laufey stolt með soninn Daníel Mána Ólafsson sem fæddist á aðfangadegi jóla í fyrra.