Saga - 1991, Qupperneq 180

178
SKOÐANASKIPTI UM RÚNAKEFLI
nefnt „þetta tré". Ef með þessu er átt við viðarfarm eða borð, bendir
það helst til Suður-Hörðalands eða Sogns.
Ég hef reynt hér að framan að túlka notkun rúnakefla með því að
benda eingöngu á efni úr verslunarsögu. Mér virðist réttlætanlegt að
tengja þau við ákveðna viðskiptahætti, eins og ég hef lýst lauslega hér
að ofan. Varðandi upprunann verður hins vegar ekki greint milli ein-
stakra verslunarsvæða Björgvinjar og Þrándheims innanlands.
Arnved Nedkvitne
Er það hneykslanleg hugmynd að rúnaristur
séu heimildir um íslandsverslunina?
(Pýtt úr Historisk tidsskrift, 1. hefti 1990)
I Historisk tidsskrift 3. hefti 1989 ræða þau Karin Fjellhammer Seiin og
Arnved Nedkvitne um grein mína í 2. hefti 1988 þar sem rætt er um
rúnaristur frá Þrándheimi og Björgvin sem heimildir um sögu
íslandsverslunarinnar á miðöldum (nefnd hér Hagland 1988a). Við-
brögðin við grein minni vekja undrun, einkum viðbrögðin hjá Seim.
Henni finnst að tilgátan um íslenskan uppruna sé „djarfleg", (Sagn
1991:154') að árangurinn af rannsókninni sé „yfirþyrmandi íslensk-
ur" og að greinin gefi í skyn að „þorri þeirra eigi sér uppruna á ís-
landi". (Saga 1991:1731 2) Nedkvitne notar ekki slíkt orðalag, en sameig-
inlegt greinum beggja er að þau afneita þeirri hugmynd að sum þess-
ara rúnamerkja geti verið íslensk.
Þessi viðbrögð gætu ef til vill komið því inn hjá lesanda sem stend-
ur utan við rannsóknarefnið, að sú hugmynd um uppruna rúnakefl-
anna sem kemur fram í grein minni (Hagland 1988a) sé með öllu Ha-
leit, hneykslanleg. Það er hún varla, og því ætti að vera leyfilegt að
koma með nokkrar athugasemdir á móti, úr því að umræða er hafin-
Flest þau atriði sem Seim talar um í grein sinni hef ég þegar rætt nan-
1 HT 1989:333.
2 HT 1989:346.