SunnudagsMogginn - 24.01.2010, Blaðsíða 35

24. janúar 2010 35
„Æðislegasta augnablikið sem kom upp á síld-
ardansleikjunum var þegar 50 sjómenn neituðu
að fara út þegar flestir heimamenn voru farnir,“
segir Ragnar Björnsson, sem rak þá félagsheim-
ilið Sindrabæ.
„Dyraverðirnir vildu henda þeim út og
nefndu lögregluna, en ég þvertók fyrir það og lét
dyraverðina fara. Ég stökk svo upp á borð,
brýndi raustina og spurði hvort nokkur ætti í
glas. Ég fékk fjögur í einum teyg og tilkynnti
klukkutíma framlengingu með einni syrpu af
dansi í salnum, síðan gætu menn sungið og haft
félagsskap og jafnvel slegist en án bótaskyldu
hússins. Það var klappað fyrir þessu. Einn vildi
slást en vinur minn, Viðar frá Stöðvarfirði, rot-
aði hann og allt gekk vel og allir gengu síðan út á
augabragði.“
Æðislegasta
augnablikið
Ljósmyndir Árni Johnsen.
allar græjur, en þar sem ég mundi ekki af hvaða höfðingja
myndin á hundraðkallinum var þá teiknaði ég mynd af
Áslaugu konu minni. Síðan fór ég í næstu hús og smalaði
þar öllum tiltækum krökkum, 5-6 talsins. Ég staðsetti
síðan unglingana með 40-50 metra millibili og segi þeim
að fylgjast með nýteiknaða hundraðkallinum. Síðan fór
ég í dyragættina hjá mér og gaf krökkunum merki með
því að góla svo úr varð skaðræðisöskur. Á sömu stundu
sleppti ég nýteiknaða seðlinum og það var eins og við
manninn mælt, hann fauk í háaloft eins og hundraðkall-
inn áður og stefndi að barnaskólabyggingunni sem var
þar skammt frá. Þegar blaðið var rétt komið að skólahús-
inu tók það vinkilbeygju úr mikilli hæð til hægri og
magalenti hjá ruslatunnu við byggingu Gísla Jónssonar
sem heitir Dagsbrún. Það var ekki að því að spyrja að ég
og allir krakkarnir geystust þar að sem tunnan stóð. Og
viti menn, þar flaug blaðið á fleygiferð í kringum rusla-
tunnuna, en hálfhring á undan þaut áður umræddur
hundraðkall á fleygiferð og mátti ekki á milli sjá hvor elti
hinn en þarna urðu miklir fagnaðarfundir.“
„Sæll frændi, ég er Raggi fellibylur.“
Fellibylsnafnið fylgdi mér að austan. Þaðan koma verst
veður á Hornafjörð. Þar eiga menn líka til að vera nokkuð
afgerandi í slagsmálum, vilja afgreiða málin á staðnum.
Ég var þekktur fyrir það. Þegar ég starfaði í Sindrabæ
fékk Sjálfstæðisflokkurinn einu sinni leigt en forsvars-
maður fyrir samkomunni var Axel Jónsson úr Kópavogi.
Maður á staðnum var búinn að ganga frá öllu varðandi
uppröðun í húsinu, en flugvélinni seinkaði og þegar þeir
komu sagði Axel að við þyrftum að breyta öllu. Ég þráað-
ist við en Axel sagði að þeir gerðu það þá sjálfir. Ég sagði
að það væri ekki nóg ef ég opnaði ekki húsið. Axel benti á
að þeir borguðu fyrir húsið og sagði að það yrði ekki gert
ef engin yrði samkoman.
Auðvitað þótti þeim þetta þras asnalegt en Axel ákvað
nú að kalla til Jón gust sem var baksviðs en Jón heilsaði
alltaf með því að segja: „Sæll félagi, ég er Jón gustur.“ Jón
var ákaflega stór maður og þegar hann kemur til okkar
og réttir fram höndina á hefðbundinn hátt með orð-
unum: „Sæll félagi, ég er Jón gustur“ þá komst ég ekki
hjá því að taka í höndina á honum og segi þá um leið:
„Sæll frændi, ég er Raggi fellibylur.“ Eitthvað hefur Axel
þótt prógrammið kynlegt, því hann segir að bragði: „Þú
hefur þetta eins og þú vilt, Raggi minn.“
„Gvendur, Gvendur, sérðu hann Björn?“
Það var á Suðurlandi að við vorum tveir í múrverki uppi í
Borgarfirði. Félagi minn, Gvendur, var oft eitthvað ann-
ars hugar, eins og hann væri stundum úr sambandi eða
skynjaði eitthvað sem ég sá ekki eða skildi ekki. Þá sat
hann löngum með hönd undir kinn og starði út í tómið
og virtist hvorki heyra né sjá það sem fram fór í kringum
hann.
Þarna á bænum var kona sem var nýbúin að missa
manninn sinn. Móðir hennar var einnig á bænum, mjög
forvitin og hafði tekið eftir því hvað félagi minn var oft
dularfullur og einkennilegur. Hún spurði mig hvort hann
væri skyggn. Ég sagði henni að hann væri rammskyggn
en viðskotaillur ef hann væri truflaður þegar hann félli í
dá. Hún spurði mig hvort það gæti verið að hann sæi
þann framliðna, Björn, sem hefði verið giftur dóttur
hennar og hvort það gæti verið að hann væri eitthvað
viðloðandi þarna enn þá. Ég taldi það alveg tvímælalaust
að hann hefði séð eitthvað í kringum konuna en ítrekaði
að hún mætti alls ekki trufla hann í dáinu. Hún taldi
sjálfsagt að virða það.
Svo er það eitt kvöldið eftir kvöldkaffið að hann situr
með hálflokuð augun og starir út í tómið með hönd undir
kinn. Ég sé að gamla konan smá þokast upp að hliðinni á
honum og hugsa með mér að nú muni eitthvað gerast.
Hún er nú komin alveg að hlið hans og ég þykist heyra að
hún hvísli einhverju í eyra hans. Það virtist hins vegar
engin áhrif hafa á Gvend félaga minn, hann mændi hálf-
brostnum augum á ekkjuna og var algjörlega út úr heim-
inum. Nú kemur að því að gömlu konunni er farið að
leiðast að spyrja í lágum hljóðum og segir nú skyndilega
hátt og snjallt: „Gvendur, Gvendur, sérðu hann Björn,
sérðu hann Björn?“ Gvendur heyrði ekki og deplaði ekki
einu sinni auga, en mændi á ekkjuna og fór varla dult
hvað hann var að hugsa. Sú gamla hélt sínu striki og var
ekki á því að gefast upp í forvitni sinni, þreif í öxl Gvend-
ar og kallar nú enn hærra: „Gvendur, Gvendur, sérðu
hann Björn?“
Gvendur rankar nú skyndilega við sér og svarar:
„Hvaða Björn, hvaða Björn?“, brýnir raustina og segir
hvellhátt: „Björn, Björn, hvaða helvítis Björn?“
Ragnar Björnsson hestamaður á Hornafirði.
Gælt við
góðan vin.