Teningur - 01.05.1990, Page 48

46 / SKÁLDSKAPUR
MEGAS
FJÖGUR LJÓÐ
UNGFRÚ REYKJAVÍK
hún er samkvæmt tísku svívirðilega nýlegri
þegar þú sérð henni bregða fyrir brosandi hlýlegri
hún svarar ef spyrðu þrisvar annars þegir hún
og þeim sem ekki er við hæfi barasta fleygir hún
nei engum þeim sem henni ekki þóknast er vægt
en þessi dama hún er ekki hægt
hún brosir heilan hring og annan á tuttugu og tveimur
hún talar með módelrödd og það er soldill hreimur
hún líður framhjá og starir fjarræn í gegnum reykinn
það fer henni ekki að stansa - því hún á leikinn
og það er aldrei stilla þó stormana hafi lægt
það er þessi dama hún er ekki hægt
hún hvílir í faðmi augna sem á hana mæna
og þarna uppi trónir hún einsog hani nema hvað þetta er hæna
en snögglega rís hún og berar fræga fætur
hún fann það á sér einhver gaf henni gætur
en því sem ekki er flott er frá henni bægt
og drottinn minn þessi dama er ekki hægt
hún teiknar svartar línur utanum augun sín brúnu
og aðrar rauðar um varirnar en að því búnu
þá stekkur hún yfirá hornið handanvið strætið
og henni stendur aftur til boða gamla sætið
hún leitar á svo það leggja allir rækt
en þessi dama hún er ekki hægt
einhverjir segja hún sé illskan holdi klædd
ég ætla ekki að fullyrða hvort hún er slíkum kostum gædd
en hitt er víst að leiðindi heimska og lygi
þau lýsa af henni er nokkur furða þó mann klígi?
því allt er þetta svo átakanlega stækt
og þessi dama hún er ekki hægt
dáleiddur stendurðu og starir þöndum taugum
og stelpurnar eru svo sætar að þig verkjar í augun
þér fyndist sök sér þó af þér dytti eista
ef bara eitthvað það félli til sem hægt væri að treysta
en þetta er alltsaman þegar orðið heimsfrægt
og drottinn minn þessi dama hún er ekki hægt
HRÍÐIN
(tileinkað fjármálaráðuneytinu)
við villtumst í myrkrinu milli húsa
útí móa og lengst uppá reginfjöllum
í hlíðinni fríðu og niðrí djúpum dölum
og loks drápumst við útaf á iðgrænum völlum
og ég man við urðum úti milli bæja
og uppá fjalli og niðrí fjöruborði
í túnfætinum við bæjarlækinn í sjálfu hlaðinu heima
það var hlálegt hve víða við gátum lífið orðið
í grænum lækjarhvammi bárum við beinin
þau lágu brotin í dauðadjúpum giljum
við frusum í hel fastir í jökulsprungum
við féllum í skriðum og við drukknuðum í hyljum
og við gengum aftur gegnum þil og veggi
við gengum aftur á einmanalegum heiðum
og við tjarnirnar uppá fjallvegunum á myrkum melum
já öllum mögulegum og ómögulegum leiðum
en að þessu skyldirðu önd mín þó hyggja
ef þér finnst hlutskiptið þitt leitt:
allt er gott sem er hverju sinni
og ekki verður breytt
og er svo nokkuð annað að lyktum
og allar þínar brýr brenndar
já verður nokkuð sannara sagt eða betra
að sinni en allt er gott sem endar?