Birtingur - 01.07.1955, Síða 36

borð, öskraði Lási, dregur ekki kvikindi í
óðum fiski.
Gamli maðurinn sinnti honum ekki
lengur.
Hann setti fast um vaðbeygjuna, lyfti loki
af vélhúsinu, beygði sig niður og tók 'að
bjástra við vélina, skrúfaði og lamdi, bogr-
aði þama meðan ég rótaði inn fiskinum. Lási
kippti nú spöl framfyrir okkur.
Er eitthvað í ólagi með vélina, spurði ég.
Hann rétti úr sér, stappaði snöggt niður
fæti og sagði: Það er það í ólagi að ég er
farinn heim.
Jæja, sagði ég.
Þetta verður minn síðasti róður í lífinu.
Ég fer ekki heim, sagði ég.
Ha?
Þú getur sett mig yfir í bátinn til hans
Lása og svo mátt þú fara hvert sem þú vilt
fyrir mér.
Hann blíndi á mig um stund, andlit hans
sem verið hafði stíft af kergju, slaknaði nú
allt í einu og það var eins og hann koðnaði
allur, axlirnar sigu, handleggirnir slöptu og
augun, þessi brúnu og snöru augu glötuðu
neista símrm. Hann sagði ekkert, en tyllti sér
á vélhúsið, sat þar hokinn og gamall. Þegar
ég horfði á hann húka þarna gráan á vanga
og tóbakslufsurnar drupu af burstskegginu,
en umhverfis okkur titrandi sólskin á báru
undir hvítum jökli og ég í kappnógum fiski,
þá fann ég að þetta var ójafn leikur og um
leið datt mér ráð í hug. Eg afgreiddi næsta
fisk, veifaði til hans jakobsnaut og sagði:
Miklir andskotans aular getum við verið.
Hérna renndu þessum. Görnin er nógu löng
handa okkur báðum. Ég læt sökku á hinn
endann . Þú rennir þessum.
Ég varð að endurtaka þetta nokkrum sinn-
um áður en honum varð ljóst hvað ég var að
fara. Svo hristi hann höfuðið og sagði: Nei,
væni minn, það er ekki til neins. Ég er bú-
inn að vera.
Hvaða bölvuð þvæla er þetta, því ætli þú
fáir hann ekki eins og ég. Hann vill bara
þessar nýju græjur. Hérna, taktu við.
Hann siiaðist í áttina til mín og tók við
sökkunni og öðrum vettlingnum og sagði um
leið: Nei, ekki lízt mér á það .... Þegar
hann var aftur á sínum stað í skutnum fór
hann höndum um þráðinn með vantrúarsvip,
— en meðan görnin rann til botns tók hann
upp baukinn og stútaði sig vandlega.
Nei, hvert í logandi, hrópaði hann upp
yfir sig um leið og hann tók í spottann, •—
hann er á, hann er á, og röddin skalf af
óvæntri gleði. Og þegar hann hafði dregið
nokkra fiska í beit var hann aftur orðinn
sama kappsfulla aflaklóin, rjóður á vanga,
ótrúlega kvikur og handfljótur og yfir þetta
gamla andlit breiddist bros sem átti sér upp-
tök. í tindrandi augum. Hann var altekinn
veiðigleði. Hann dengdi fiski oní miðrúmið,
lagði af sér húfuna svo ferskt loftið lék um
skallann, kinkaði til mín kolli og sagði:
Aldrei hefði ég trúað því að þetta væri slíkt
raritat.
Og gamli maðurinn hélt áfram að bylta
honum inn, snarborulegur og kátur í sólbirtu
þessa morguns.
Ágúst 1954.
34