Húsfreyjan - 01.09.1957, Qupperneq 12

sénshjónanna, Anita heitir hún. Ég hef
verið yfir henni í allan dag, hún er fár-
veik. Lungnabólga. Ef ég gæti komið
henni í svefn, þá væri von með hana.“
Nick horfði á hið þreytta andlit og
skildi ofur vel líðan hins unga læknis.
„Hún er alltaf að spyrja um jólasvein-
inn. Hún heyrði í bjöllunni yðar áðan —
ég var ekki inni, en foreldrar hennar
segja, að hún hafi haldið, að jólasveinn-
inn væri að koma að finna hana. Hún
varð fyrir vonbrigðum — æ, ég er að
reyna að koma orðum að því að biðja
yður að koma inn og leika jólasvein fyrir
hana. Ég er búinn að reyna allt annað.
Þetta gæti ekki skaðað hana og hver veit
nema að það riði baggamuninn."
Nicholas Tierney, læknir, leit af andliti
unga mannsins og á vekjaraklukkuna.
Vantaði tuttugu mínútur í níu. ,,Ég var
að fara — ég á að vera kominn i vinnuna
aftur klukkan níu.“
„örstutt stund ætti að nægja. Bæði ég
og fjölskylda hennar yrðum yður eilíflega
þakklát, ef vel tekst til.“
„Jæja, nokkrar minútur.“ Hann reis á
fætur, setti á sig skeggið frammi fyrir
speglinum, lét upp skotthúfuna og belg-
vettlingana, greip bjölluna og svipuna.
Hann lokaði hurðinni á eftir sér og nú
lék hann sama hlutverkið og hann hafði
leikið fyrir Nicka litla undanfarin ár.
Hann þrammaði fram ganginn, hringdi
bjöllunni og skipaði hreindýrunum að
nema staðar.
Þannig hélt hann áfram út ganginn,
þar til Morton læknir opnaði dyr og kall-
aði: „Nei, er hann þá ekki kominn!
Komdu sæll, jólasveinn. Ertu að finna
Anitu Jensen?“
„Já, ég er að finna Anitu Jensen,“
þrumaði Nick og gekk inn.
Barnið lá í rúminU í fátæklegu og
skuggalegu herbergi. Augu hennar brunnu
eins og tveir tinnusteinar í fölu andlitinu.
„Sæll, jólasveinn,“ heilsaði hún veikri
röddu.
Nick gekk til hennar með útrétta hendi.
„Sæl vertu, Anita Jensen,“ sagði hann
djúpri röddu. „Mér er sagt, að þú hafir
verið væn stúlka. Ég skildi eftir brúðu og
fleiri leikföng handa þér hjá henni frú
McCarthy, en þú mátt ekki opna böggl-
ana fyrr en á morgun.“
Hún brosti veiklulega, en ánægð, tók
í stóra hendi Nicks og hélt henni fastri.
„Ég heyrði þig koma,“ hvíslaði hún.
„Ég heyrði í sleðabjöllunum þínum. Er
Þytur með þér?“
„Þú ert greindartelpa,“ drundi í Nick.
,,Já, Þytur er hreinninn minn.“
Telpan horfði upp í loftið. „Ég vildi
óska, að ég ætti hrein eins og Þyt,“ hvisl-
aði hún.
Nick settist á stól við rúmið. „Jóla-
sveinninn getur ekki gefið þér Þyt sinn,“
sagði hann, „þá gæti hann ekki komið
bögglunum til skila til allra litlu barn-
anna. En hann getur gefið þér svipuna
sina. Viltu það?“
Augu telpunnar hvörfluðu að svip-
unni. „Viltu það, góði jólasveinn? Mikið
yrði ég glöð. Þá gæti ég sagt öllum krökk-
unum frá því, þegar ég verð frísk, að
jólasveinninn hafi sjálfur gefið mér svip-
una sína og þá vilja þau öll fá að leika
sér að henni.“
„Hér er hún, Anita.“ Hann lagði svip-
una í lófa telpunnar.
Hún leit af Nick á móður sina.
„Mamma,“ hvíslaði hún. „Sjáðu —
sjáðu, hvað jólasveinninn gaf mér!“
Frú Jensen brosti og varir hennar titr-
uðu.
„Viltu segja mér af dvergunum, jóla-
sveinn?“ hvíslaði barnið.
„Mér þykir fyrir því, Anita —“ rödd
hans varð næstum eðlileg, er hann minnt-
ist mannsins, sem hann átti að hitta
klukkan níu. „Ég verð að fara,“ hann reis
á fætur. Heit og rök hendi barnsins vildi
ekki sleppa honum. Nick reyndi að losa
sig með gætni.
„Elsku jólasveinn! Bara eina sögu. Mér
líður svo vel, þegar þú ert hjá mér.“
Þarna stóð Nick Tierney í jólasveins-
búningnum. Á metaskálunum lá það, sem
hann sagði sjálfum sér að hann ætti að
12 HÚSFREYJAN