Húsfreyjan - 01.09.1957, Qupperneq 21

Daginn, sem ég varð fullorðinn
Eftir Leck Fischer.
Þegar þetta gerðist, var ég ellefu ára
gamall.
Fyrsta daginn, sem við vorum í skól-
anum eftir jólaleyfið, fékk ég heimboðið.
öllum drengjunum úr bekknum var boðið
heim til Hinriks á afmælisdaginn hans,
og við gátum ekki um annað talað á leið-
inni úr skólanum. Hinrik átti heima í
stærsta húsinu í bænum, og foreldrar
hans höfðu þrjár vinnukonur.
Það átti að vera matarveizla, og faðir
Hinriks hafði fengið töframann til þess
að skemmta okkur. Þessi töframaður gat
látið hvítar kanínur stökkva sprelllifandi
út úr nefinu á manni. Það var svo sem
engin furða, þó að við hlökkuðum til.
Þegar ég kom heim, voru allir farnir að
borða. Pabbi var að blanda meðalið sitt,
og Pési hrökk svo við, þegar hurðin
skelltist aftur á eftir mér, að hann missti
skeiðina ofan í diskinn sinn. Jörgen hélt
áfram að borða, eins og ekkert hefði í
skorizt, en mamma leit ásökunaraugum
á mig. Ég hafði gersamlega gleymt, hvað
tímanum leið. Við fórum að rífast út af
töfrabragðinu með kanínurnar á heim-
leiðinni, og það tók sinn tíma að leiða
rifrildið til lykta.
,,Þú kemur seint. Seztu niður og farðu
að borða,“ sagði pabbi og drakk meðalið
sitt og fékk sér skeið af súpu strax á
eftir. Gleði mín dofnaði við orð hans.
Pabbi var veikur og hafði verið frá störf-
um í þrjá mánuði. Á þessum þrem mán-
uðum hafði hann breytzt mikið. Það var
engu líkara en að hann sæi okkur ekki.
Eins og hann hefði gleymt, að við vorum
til.
Við áttum að hafa hægt um okkur til
þess að þreyta hann ekki. Á hverjum degi
bað mamma okkur um að hafa ekki hátt,
en það var enginn hægðarleikur.
Hvers vegna mátti ég ekki láta gleði
mína í ljós núna, þegar ég var svona
glaður? Og ég gat heldur ekki þagað. Ég
sagði frá afmælinu og því, að okkur væri
öllum boðið og mér var svo mikið niðri
fyrir, að ég stamaði og var óðamála og
velti glasinu mínu um koll. Mamma var
staðin á fætur til að ausa upp súpunni,
og hún leit aftur ásakandi á mig, en þá
var það um seinan. Hún setti súpudiskinn
fyrir framan mig: „Jæja, Svo þú ætlar í
afmælisveizlu." Annað sagði hún ekki.
Hún sýndi engan áhuga, enga gleði og
það sljákkaði í mér. Mamma hafði líka
breytzt. Það var eins og sjúkdómur pabba
væri einhvern veginn smitandi. Ekki svo
að skilja, að mamma væri veik á sama
hátt og pabbi, en mér fannst hún samt
ekki vera heilbrigð.
„Eigið þið að dansa kringum jólatré?“
Það var Pési, sem spurði. Hann var ekki
enn farinn að ganga í skóla og honum var
aldrei boðið í afmæli. Jörgen lagði við
hlustirnar. Hann var í 1. bekk og honum
hafði tvisvar verið boðið í afmæli, en
hann kærði sig ekki um veizlur. Honum
leiddist í veizlum. Þegar hann fékk ekki
að lesa bækur í friði, leiddist honum.
„Auðvitað dönsum við í kringum jóla-
tré. Jólatréð heima hjá Hinrik er svo
stórt, að það nær alveg upp í loft,“ sagði
ég sigri hrósandi til þess að vekja aðdáun
Pésa og það tókst mér líka. En ég hafði
ekki fyrr sleppt orðinu en ég dauðsá eftir
öllu saman. Pési leit á jólatréð okkar, sem
stóð á saumaborðinu hennar mömmu.
Það var tæpur metri á hæð og þetta var
HÚSFREYJAN 31