Húsfreyjan - 01.07.1965, Blaðsíða 38

Máttur
málsins
Niðurlag.
Einn morgun kemur Algot ekki í skól-
ann. Börnin taka þögul á móti kennslu-
konunni. Þau búast við stórviðburði. Þau
sitja öll í hljóðri eftirvæntingu og bíða
þess, að einhver kveði upp úr með það,
sem þau eru öll að hugsa um. En auðvit-
að verður það Emma, sem ríður á vaðið.
Rödd hennar er þóttafull og hátíðleg.
— Algot er farinn á spítala, segir hún.
— Hvernig skyldi þetta fara?
— Já, ég veit það, segir kennslukonan.
— Það gengur vonandi vel. — Já, en með
lærdóminn þá, segir Emma til skýringar.
Hún er áhyggjufull á svipinn.
Nú hófst nýtt tírpabil í skólavist Önnu.
Hún varð þess vör, að allir höfðu á ein-
hvern hátt gleymt henni. Það var sífellt
verið að tala um Algot, en enginn virtist
kæra sig minnstu vitund um hana. Skóla-
systkini hennar vissu nú, að hún ætlaði
sér ekki að tala og var alltaf eins, að
minnsta kosti var ekkert gaman að henni
lengur. Börnin gátu lesið þögula uppgjöf í
augum kennslukonunnar, þegar Anna átti
i hlut. Hún hafði gefizt upp við að fá barn-
ið til að gera nokkurn skapaðan hlut.
Ekkert finnst börnunum jafn þýðingar-
mikið og svipbrigði kennslukonunnar. Og
stundum geta þau lesið ýmislegt út úr
andliti hennar, enda þótt hún reyni að
dylja það. Þau vita að minnsta kosti öll,
hvað hún hugsar gagnvart Önnu. Og Anna
veit það sjálf betur en nokkur annar. Nú
er eins og augu kennslukonunnar segi,
það liggur í loftinu, að ekkert sé frekar
að gera. Eina ráðið sé að bíða og sjá hvað
setur, bíða með þolinmæði.
Anna finnur, að umhverfis hana verður
hljótt og kyrrt. Enginn lítur til hennar.
Enginn sendir henni lengur hvetjandi eða
uppörvandi augnaráð. Allt er svo rólegt,
engin mótspyrna, öllum virðist nú vera
bókstaflega sama um hana. Hún er blátt
áfram gleymd. Það kærir sig enginn um,
hvort hún talar eða þegir, eða hvort hún
yfirleitt getur talað.
Nú eru það aðrir hlutir, sem vekja meiri
áhuga. Kennslukonan veitir því alls enga
eftirtekt, þó að Anna sé þrjóskufull, eða
þótt hún geri þvert á móti því sem henni
er sagt. Hún lítur með mestu rósemi á
pírumpárið í skrifbókinni hennar. Nú get-
ur hún líka klórað og krassað eins mikið
og hún vill á borðið sitt, því að hún hefir
fengið gamalt og ljótt borð til þess að
sitja við.
En í þessari kyrrð og ró gleymir Anna
sjálfri sér. Það er eins og byrði sé af henni
létt. Eitthvað innra með henni losnar. Hún
verður þess áskynja, að hún hlustar á
röddina innra með sér.
Tímunum saman situr hún og horfir
spyrjandi augum á kennslukonuna með
litlu, skæru, kringlóttu augunum sínum,
og ofurlítill angi af tortryggni leynist þar
enn niðri í djúpinu. En þetta hverfur að
lokum og eftirtektin verður ein eftir. Og
enginn skiptir sér af því sem hún gerir.
Lítið nú á! Ofurlítill leirköggull mótast
milli fingranna á önnu. Börnin eru að
hnoða leir. Allt er hljótt. Hver og einn
er niðursokkinn í starfi sínu. Leirinn er
gljúpur og rakur, fögnuður sá, er felst í
sköpunargleðinni svífur um í skólastof-
unni og fyllir andrúmsloftið. Anna verður
áköf. Hún vinnur og hlær og reynir aftur
og aftur. Kennslukonan kinkar til hennar
kolli. Hún teiknar líka mjög einkennileg-
ar, en á einhvern hátt talandi myndir með
svartkrít. Þessar myndir elskar hún og er
hreykin af þeim, og hún talar við þær, en
vitanlega aðeins í huganum svo lágt, að
enginn heyrir.
— Ágætt, segir kennslukonan vin-
36
HÚSFREYJAN