Íslenzk tunga - 01.01.1961, Blaðsíða 72
HERMANN PÁLSSON
Atliugasemd um Höfuðlausn
J^Iyrsta erindi Höfuðlausnar hljóðar á þessa lund:1
Vestr fórk of ver,
en ek Viðris ber
munstrandar mar,
svá’s mitt of far;
drók eik á flot
við ísa brot,
hlóðk mærðar hlut
míns knarrar skut.
Allir fræðimenn, sem um þetta erindi hafa fjallað og mér eru
kunn verk þeirra, munu vera á einu máli um, að orðið far sé notað
hér í merkingunni ‘hagur, hátterni’.2 Slikur skilningur er þó hvergi
nærri einhlítur og virðist eiga heldur illa við í þessu sambandi. í
rauninni væri vísuorðið þá litlu meira en merkingarsnauður hortitt-
ur, sem yki engu við lýsingu Egils á aðstæðunum. Og slíkt væri næsta
ólíkt hinum magnaða skáldastíl Egils.
Við rannsóknir á merkingu og hlutverki einstakra orða. í drótt-
kvæðum verður margt til leiðbeiningar, og hér hagar svo til, að
tvenns konar rök benda eindregið í þá átt, að annað og meira hafi
vakað fyrir Agli með þessu vísuorði en hin léttvæga staðhæfing, að
‘svo hafi hagur hans verið’. í fyrsta lagi er það eftirtektarvert, hverj-
um myndum og líkingum hann beitir í vísu þessari. Þær lúta einkum
1 Sigurður Nordal (útg.), Egils saga Skalla-Grímssonar (íslenzk fornrit, II;
Reykjavík 1933), 185.
2 Sjá t. d. Finnur Jónsson, Lexicon poeticum (2. útg.; Kpbenhavn 1931), 121;
Björn M. Ólsen, „Til versene i Egils saga,“ Arkiv för nordisk filologi, XIX
(1903), 110; S. Nordal, Egils saga, 185.