Vera - 01.05.1989, Blaðsíða 24
ÞETTA ER
VERA tekur nú upp þráóinn frá því í síöasta blaöi og kynnir
nýja konu undir yfirskriftinni: Þetta er mitt líf. Líf og viðhorf
Sigríöar Kristinsdóttur sjúkraliöa eru vissulega efni í meira en
eina frásögn í blaði, hún er ung kona meö langa œvisögu.
Hún er alin upp í kjarnaf jölskyldu en varö síöar ein af börnum
einstœðrar móöur, hún hefur sjálf veriö einsfœö móöir, ekkja,
gift, ógift, en þetta allt eru bara ytri aöstœöurnar, flokkun í
þjóðskrá. Samspil yfri aöstœðna og innra lífs hafa mótaö líf
Sigríöar rétt eins og líf annarra. Sigríöur hefur aldrei velt því
fyrir sér hvort hún heföi eitthvert lífsmottó, en við nánari um-
hugsun segir hún þó eitthvaö á þessa leiö: Æ\\\ ég hafi ekki
reynt aö vera sjálfri mér samkvœm. Um leiö ítrekar hún þaö
aö erfitt geti veriö aö halda sig viö þá hugmyndafrœöi sem
er samgróin lífi hennar, róttœkri, sósíalískri félagshyggju,
sem fylgdi henni úr foreldrahúsum og hún hefur alla tíö síöan
lifaö eftir, eöa því sem nœst. „Ég studdi Ólaf Thors þegar ég
var lítil," segir hún sposk á svipinn. „Ég fór í nœsta hús til aö
lesa blööin, því þau voru ekki keypt heima. Mamma tók
þessu tímabiii mínu meö umburöarlyndi. Foreldrar mínir, Sig-
fríð Sigmundsdóftir og Kristinn Stefánsson, voru frá Eskifirði,
bœöi róttœk í skoöunum, þaö var arfurinn frá Arnfinni Jóns-
syni skólastjóra."
Sigríður tók slöar þátt í einni róttœkustu þjóömálahreyf-
ingu síöari tima, Rauösokkahreyf ingunni, og hefur alla tíö lát-
iö sig skipta bœöi kvenfrelsismál og síöar baráttu fyrir betri
kjörum i stéttarféiagi sínu, Sjúkraliöafélaginu, en þar hefur
hún veriö í forystu á undanförnum árum. Þetfa er hennar líf.
Eg hef alltaf talið mig Eskfirðing,
þótt ég sé fædd og uppalin í Reykja-
vík. Báðir foreldrar mínir eru þaðan,
og elsta systir mín er raunar alin þar
upp. Mamma átti hana áður en hún
giftist pabba, og hún varð eftir þegar
mamma fluttist í bæinn.
Ég er fædd hér í Reykjavík árið
1943 og alin upp í hópi þriggja syst-
kina. Við höfðum það gott þegar ég
var lítil, pabbi var sjómaður og ágæt-
lega tekjuhár, en hann var trúr sínum
sósíalfsku skoðunum og lagði aldrei
upp úr að safna auði né berast á. heg-
ar ég var sjö ára dó hann, og óneitan-
lega varð þá breyting á ytri aðstæðum
okkar. Við fluttum í minna húsnæði
og mamma lagði kapp á að vinna fyrir
okkur. Hún var mjög dugleg og
stundum held ég að hún hafi lagt of
mikið á sig til að halda reglu á heimil-
inu. Hún hélt sama sniði á þrifum
heimilisins, þótt hún væri að heiman
ailan daginn, og áður þegar hún var
heima með okkur allan daginn. Hún
vann mikið, fór í fisk og á sfld sendi
okkur á meðan í sveit, síðan vann hún
lengi í mjólkurbúð.
Ég man ekki mikið eftir pabba, í þá
daga voru sjómenn miklu meira úti á
sjó en nú er. Þó man ég að það var allt-
af hátíð þegar hann kom í land. Föð-
uramma mín og-afi bjuggu líka hjá
okkur þar til rétt áður en hann dó. En
ég geri mér grein fyrir að ákveðin skil
urðu í barnssálinni þegar hann dó og
lengi vel hélt ég að hann kæmi ein-
hvern tíma aftur. Ég held ég hafi verið
tólf ára þegar ég skildi að hann kæmi
ekki.
Umhverfið var okkur gott, konurn-
ar í hverfinu voru góðar við okkur
systkinin og í skólanum fékk maður
ekkert að finna fyrir því að aðstæður
okkar væru aðrar en flestra annarra.
Ég stóð mig vel í skóla og hafði gffur-
legan áhuga á þjóðmálum. En á ungl-
ingsárunum hætti ég að vera dugleg í
skólanum. Ég held að fjölskylda mín
hafi haft meiri væntingar til mín en ég
stóð undir á þeim árum. Unglingsárin
voru stundum skemmtileg og stund-
um leiðinleg. Vandinn var sá að ég sá
ekki mikla möguleika á langri skóla-
göngu fjárhagsins vegna og sá því
ekki tilgang í að læra, þótt ég fyndi
fyrir þrýstingi að standa mig. En ég
átti auðvitað mína drauma. Mig
dreymdi um að læra listasögu og bók-
menntir og ætlaði helst ekki að vinna
mikið. Ég hafði unnið frá því ég var
níu ára í sveit á sumrin. Mér fannst
miklu skemmtilegra að lesa og las
mikið. Var alæta á bækur og las jafnt
rómana og betri bækur. Magnús
Stormur var bókavörður í Klepps-
holtinu, þar sem við bjuggum, og
hann var alveg einstakur, sótti bæk-
24