Vera - 01.05.1989, Blaðsíða 27

Hann hópast aldrei massívt saman
eins og tildæmis hjúkrunarfræðing-
arnir sem eru þrjú til fjögur ár saman
í skóla, enda held ég því fram að
saumaklúbbar hjúkrunarfræðing-
anna séu frímúrarareglur sjúkrahús-
anna. Það er ekki bara sagt í nei-
kvæðri merkingu, því samhjálp og
samráð eru stór þáttur innan jæirrar
stéttar.
Arið 1982 kom afgerandi rof í
vinnuna mína. Ég gifti mig aftur það
ár, konan sem aldrei ætlaði að gifta
sig, og átti son minn, Torfa Stefán, ár-
ið 1983. Hann varð því hið dæmi-
gerða barn fertugrar móður. Þetta var
erfið meðganga og ég var mikið frá
vinnu. Samkvæmt samningum átti ég
rétt til að vera frá vinnu meðan ég var
veik á meðöngu en ég lenti í mesta
basli með að fá þann rétt minn viður-
kenndan, og það brást ekki að for-
stöðukonan týndi vottorðunum mín-
um um hver mánaðarmót. Ég hafði
líka sést á gangi einhvers staðar, og
það var eins og illa gengi að koma því
heim og saman að það að vera
óvinnufær er ekki sama og að vera
ófær um að fara í smá gönguferð.
Þetta var erfið lífsreynsla og ekki tók
betra við eftir að ég átti drenginn í
ágúst '83. Ég veiktist hastarlega á eft-
ir, fékk barnsfararsótt, sem ekki má
tala um á fslandi. Það er víst ófínt og
riðlar heilbrigðisskýrslur frá landinu.
Ég lá á spítala í þrjár vikur eftir fæð-
inguna, á sængurkvennaganginum.
Álagið var mikið, ég vildi fá að vera í
friði og það samræmdist alls ekki
þeirri gloríuhugmynd um heim móð-
ur og barns, sem tilheyrði þessu um-
hverfi. Þarna var til dæmis ekkert af-
drep fyrir hjón til að hittast.
Maðurinn minn studdi mig dyggi-
lega, bæði á meðgöngu og eftir fæð-
ingu. Hann heitir Jón Torfason,
menntaður í íslenskum fræðum í Há-
skóla íslands, en var bóndi í allmörg
ár eftir að hann lauk BA-námi. Hann
starfar nú á Þjóðskjalasafninu, er að
ljúka cand.mag.námi og kennir auk
þess í Ármúlaskóla.
Ég hef að vissu leyti gaman af að
eiga eitt lítið barn núna, en stundum
er lítill tími til að sinna fjölskyldunni.
Eins og ég sagði áðan þá er það mitt
val að vinna úti. Stundum finnur
maður fyrir því, eins og þegar sá litli
segir: Mamma ég vildi að þú færir
aldrei út! Ég fór að vinna aftur eftir
veikindin árið 1984 og þá á Kvenna-
deild Landspítalans og þegar henni
var skipt valdi ég þann hluta sem nú
er krabbameinsdeildin. Vissulega er
óþægileg tilfinning að vita að ekki fer
alltaf vel þegar við þennan sjúkdóm
er að eiga og sumar konurnar eru
ólæknandi. Deildin er nú lítil og við
erum oft búnar að kynnast konunum
í langan tíma og þær þekkja okkur
vel. Sjúkrahús getur aldrei orðið
heimili, en litlar einingar gera þau
hlýlegri og persónulegri. Við erum
oft í sálusorgarahlutverkum og við
eigum að taka þátt í sorginni með
fjölskyldunum sem við höfum oft
kynnst vel. Við reynum að leyfa þeim
að vera á deildinni dag og nótt þegar
þannig stendur á og sem betur fer er
það hægt. Hjúkrun er ekki eins steril
og hún var áður, sem betur fer. Og
starfsfólkið þarf líka á styrk og hlýju
að halda til að geta haldið áfram, á því
sviði hefur mikið breyst, þetta er nú
viðurkennt. Fyrst eftir að ég kom á
deildina var ekki talað um það ef ein-
hver dó, en núna leyfum við okkur að
vera sorgbitin og sýna sorg okkar. Mér
finnst að starfsfólk ætti að hafa að-
gang að sálfræðingi og félagsráðgjafa
ekki síður en sjúklingarnir, það
myndi áreiðanlega skila sér í betri
vinnu.
Slgriður að störfum.
Auðvitað tek ég vinnuna oft með
mér heim og heimilisfólkið veit hvort
mér líður vel eða illa. Ég reyni oft að
hlífa börnunum en maðurinn minn
tekur þátt í þessu með mér og skilur
mína afstöðu.
Þrátt fyrir þetta verð ég að segja að
ég hef gaman af vinnu minni. Ég finn
góðvild og hlýju og fæ mikið þakklæti
fyrir það sem ég er að gera og sjúkl-
ingarnir geta gefið svo mikið af sér.
Það vonda við vinnuna eru launin.
Þetta er dæmigert kvennastarf, og
þótt okkur hafi miðað áfram og unn-
ið stóra sigra 1987, þá er ótrúlegt að
hugsa sér að geta fengið aðeins 55
þúsund krónur í laun fyrir starf hálfa
ævina. Og lægstu launin eru 43 þús-
und krónur! En hópurinn er að
þjappast saman, við vitum að það
kemur enginn með neitt til okkar, við
verðum að sækja það sjálfar sem við
fáum. Bætt menntun er eitt af því sem
við leggjum áherslu á, en þar eru nú
því miður mörg ljón á veginum, sum
æði undarleg. Ég er sem stendur í
stjórn starfsmannafélags ríkisstofn-
ana sem ásamt fleirum fer með sam-
ingamálin fyrir okkur, svo þetta
brennur sannarlega á mér.
Ég er sátt við tilveruna þrátt fyrir
að ég er óánægð með ýmislegt. Ég á
góðan mann og góð börn, er í góðu
starfi þótt launin séu lág. í þessu
uppaþjóðfélagi þar sem allir eiga að
vera að gera eitthvað nýtt og spenn-
andi finnst víst sumum lítið til um að
vera í sama starfi árum saman, en mér
finnst það gefandi og þá fær maður
möguleika á að þroskast í starfi og
dýpka skilning sinn á því. En svo
blundar í mér bóheminn og ég gæti
svo sannarlega hugsað mér að að taka
til við listasöguna og bókmenntirnar,
einhvern tíma.
Þegar ég verð stór ætla ég að fara til
Parísar, lifa mig inn í frönsku bylting-
una og . . .
Anna Ólafsdóttir Björnsson
Kverrtrelslsbarátta á götum útl.
27