Vera - 01.05.1989, Blaðsíða 25

SIGRÍÐUR
KRISTINSDÓTTIR
urnar jafnvel heim til manns ef hon-
um þótt þær of lengi í útláni. Ég var
tólf ára þegar ég las Atómstöðina að
áeggjan móður minnar og beið þess
aldrei bætur. Bókin hafði gífurleg
áhrif á mig þrátt fyrir annað lesefni,
Slaugther og Satini, en mamma túlk-
aði hana lfka fyrir mig, á sinn hátt.
Skólagöngu minni lauk — að sinni
— þegar ég tók gagnfræðapróf. Ég fór
að vinna, fyrst úti í mjólkurbúð, síðan
fór ég einn vetur á vertíð á Súganda-
fjörð. Það var ömurleg vist enda litið
á vertíðarfólk sem annars flokks fólk
og þarna var mikil drykkja — en ekk-
ert bókasafn! Þetta voru stefnulaus ár.
Eitt vissi ég þó, mig langaði ekkert til
að gifta mig. Valmöguleikarnir í til-
verunni voru ekki miklir. Ég gat farið
í verknám, en þar var í rauninni ekki
um annað að ræða en hárgreiðslu, en
hjúkrun gat ég alls ekki hugsað mér!
Og ég var ákveðin í að mig langaði
ekkert að eignast barn. Ég hafði aldrei
passað börn, eins og margar stelpur
gera. En tvítug að aldri varð ég ólétt,
eins og konur urðu gjarnan í þá daga.
Eg vissi auðvitað lítið sem ekkert um
getnaðarvarnir frekar en aðrar jafn-
öldrur mínar og pillan var rétt að
koma um þetta ley ti og hún var þá að-
eins ætluð konum sem átti mörg börn
fyrir.
Ég eignaðist stelpu, Sigfríð Magn-
Ljósmyndir: Anna
Fjóla Gísladóttir.
úsdóttur, og var ein með hana, sam-
band mitt og barnsföðurins entist að-
eins meðgönguna. Á þessum árum
var erfitt að fá barnaheimilispláss, en
ég fór að vinna úti aðeins einum og
hálfum mánuði eftir fæðinguna.
Stelpan var tvo mánuði í fóstri heima
hjá föðurömmu sinni og afa og föður-
systur á meðan ég reyndi að útvega
barnaheimilispláss. Svörin sem ég
fékk við tilraunum mínum voru nú
bara hvort móðir mín gæti ekki hugs-
að um barnið! Að lokum fékk ég
plássið gegnum klíku, annað virkaði
ekki. Ég bjó um þessar mundir hjá
mömmu ásamt systur minni og bróð-
ur, en hann dó ungur, einmitt á þess-
um sama tíma.
Heimilið okkar var sextíu fermetra
íbúð, þar sem hvorki var bað né
þvottahús. Ég varð að vakna um sex
— sjö leytið á morgnana, baða dóttur
rnína og þvo, en auðvitað var ég hepp-
in að geta verið hjá mömmu og hafa
tryggt húsnæði. Þarna var ég þar til ég
gifti mig, tveimur árum seinna. Og ég
sem ætlaði aldrei að gifta mig.En ég
gerði það nú samt.
Við vorum heppin með leiguhús-
næði, ég og maðurinn minn Sigurður
Hjörtur Stefánsson. Hann var kennari
og bifvélavirki, ýmist annað hvort
eða hvort tveggja í senn. Sigurður var
úr Kópavogi og trúði á Finnboga Rút
og Huldu, enda fluttum við í Kópa-
voginn þar sem jafnvel gift fólk gat
fengið barnaheimilispláss. Ég var far-
in að vinna á skrifstofu Bæjarútgerðar
Reykjavíkur, og hélt áfram að vinna
úti eftir að ég gifti mig. Ég hef alluf
unnið út, það er bæði mitt val og var
auk þess nauðsynlegt fyrir fjárhag-
inn.
Við vorum lengi vel á leigumarkað-
inum, sex eða sjö ár, þar af eitt ár í Vík
í Mýrdal, þar sem mér leiddist skelfi-
lega. Þegar við fluttum aftur í bæinn
fór ég að vinna á Kleppi og vann þar
í allmörg ár. Við réðumst í að kaupa
okkur íbúð eftir að við fluttum aftur
f bæinn, og keyptum fyrst þriggja her-
berja fbúð við Skólagerði í Kópavogi.
Síðan stækkuðum við við okkur og
keyptum okkur fimm herbergja íbúð
við Holtagerði.
Með Sigurði átti ég yngri dóttur
mína, Ernu Kristínu, en þegar hún
var þriggja mánaða dó hann af slys-
förum, 1975. Hann var aðeins þrjátíu
og tveggja ára þegar hann dó, jafn-
aldri minn.
Vissulega breyttist líf mitt mikið á
þessum tíma. Ég saknaði hans. Og svo
varð ég að huga að veraldlegu málun-
um einnig. Ég lenti í miklu basli við
að borga af íbúðinni þegar Sigurður
dó. íbúðin var að mestu í skuld þá, en
25