Vera - 01.07.1989, Blaðsíða 20

*
ÞETTA ER
VERA birtir nú frásögn enn einnar hvunndagshetjunn-
ar, sem er aö þessu sinni Sigrún Huld Þorgrímsdóttir
hjúkrunarfrœöingur. Sigrún Huld rifjar upp ótrúlega
breytilega tíma á tiltölulega stuttri œvi. Foreldrar
Sigrúnar Huldar eru mektarhjónin Jakobína Sigurö-
ardóttir og Þorgrímur Starri Björgvinsson (Starri í Garði)
en þau hjón er óþarti að kynna. Sigrún Huld rifjar upp
bernskuna í Mývatnssveit og þau frumstœðu skilyrði
sem hún ólst upp við þegar hún fyrst man eftir sér. Hún
rifjar upp gelgjuskeiðið og unglingsárin og tekur fyrir
þá togstreitu sem margar stúlkur lenda í þegar þœr
þurfa að taka ákvörðun um að „verða eitthvað” eða
„fá bara að vera heimsk og sœt Ijóska”.
Sigrún segir frá námsárum og hippalífi sínu í Reykja-
vík, pólitískum viðhorfum sínum sem mótuðust
snemma, því eins og hún segir sjálf, þá var hún „alin
upp við það að vera mikill herstöðvaandstœðingur og
það var það veganesti sem ég fór með út í lífið.” Sigrún
rifjar upp reynslu sína af starfi í róttœkri vinstri
grúppu og að lokum fjallar hún um hvunndagsbarátt-
una sem fylgir því að eignast mann, fjögur börn og
íbúð, auk þess að fara aftur í skóla. Staða kjarnafjöl-
skyldunnar og aðbúnaður hennar í íslensku þjóðfélagi
er henni ofarlega í huga.
Sigrún er nú nýlega fráskilin og hún stendur því á
tímamótum og býr sig undir að taka á móti því sem
koma skal með biti á jaxl og brosi á vör. En hér er
hennar líf.
Sigrún Huld meö
yngsta barninu
Hallgerði. Ljósmynd:
Anna Fjóla
Gísladóttir
Ég fæddist vorið 1952 í Garði í
Mývatnssveit. Foreldrar mínir eru
Þorgrímur Starri Björgvinsson og
Jakobína Sigurðardóttir. Ég er næst
elst af fjórum systkinum. Garður var
upphaflega einbýli. Langafi bjó þar
einn en synir hans tveir, afi og bróðir
hans, skiptu með sér jörðinni. Bróðir
afa var eldri og hann byggði sér bæ
í túninu. Afi bjó fyrst í gamla bænum
en svo byggði hann nýtt steinhús árið
1939. Afi og amma voru bæði á lífi
þegar ég fæddist, en amma dó þegar
ég var 7 ára og afi eftir að ég fluttist
að heiman.
Mamma var 32 ára þegar hún kom
í Garð og fór að búa þar með
pabba. Fljótlega fæddist eldri systir
mín og svo átti hún mig tveimur árum
seinna. Það voru mikil vonbrigði
þegar ég fæddist því það var von á
strák. Systir mín fylltist skelfingu
þegar hún sá mig og sagði: „Það er
ekkert tippi á honum bróður
mínum.”
Á þessum tíma bjuggu pabbi og
mamma í einu herbergi í kjallaranum.
Þetta var frekar stórt herbergi en tals-
vert niðurgrafið og lýst upp með
olíulömpum. Síðan fæddust yngri
systkini mín tvö með stuttu millibili
og þá vorum við orðin sex sem sváf-
um í þessu eina herbergi sem var
bæði kalt og loftlaust. Það þurfti að
fara yfir bert steingólfið til þess að
fara á klósettið, svo við vorum nátt-
úrlega með koppa hjá okkur á nótt-
unni. Við systurnar vorum sífellt með
kvef og aðrar pestar og við litum á
það sem hluta af tilverunni.
Þó ég sé ekki nema 37 ára í dag þá
hef ég uppgötvað það þegar ég tala
við jafnaldra mína, hvað ég get borið
saman ótrúlega gamla tíma og hvað
mikið hefur breyst á þessum árum. Ég
er alin upp við rafmagnsleysi því raf-
magn kom ekki heim fyrr en ég var
10 ára. Ég man eftir að hestar voru
notaðir við heyskapinn en þó hafði
pabbi aðgang að traktor því þá var
búið að stofna ræktunarfélag í
sveitinni. Mjólkin var öll unnin
heima þegar ég man fyrst eftir mér,
ég hjálpaði oft til við skilvinduna og
strokkinn. Ég man meira að segja eftir
20