Vera - 01.06.2002, Blaðsíða 42

vera
Ég veit ekki hvað maður á að kalla sárt og
hvað maður á að kalla einhverju öðru nafni.
Það er svo margt sem er sárt. Lífið er sárt.
42
aldri. Skáldin hugnast henni þó
vel og einkum og sór í lagi Hannes
Sigfússon sem hún hefur miklar
mætur á eins og fram hefur
komið. Stefán Hörður Grímsson
hefur að hennar mati líka gert
íslenskum ljóðaunnendum marg-
an stórgreiðann. En sá sem margir
segja að hafi verið upphafs-
maðurinn að þessu öllu saman,
Steinn Steinarr. Man hún eftir
honum á götum Reykjavíkur-
borgar á þessum árum?
„Hann var svo miklu miklu
ofar en óg,“ segir Arnfríður með
lotningu í svipnum. „Ég leit
óskaplega upp til hans, fannst
hann vera hálfgert goð en hann
var líka fjandi snúinn. Ég held þó
að hann hafi ekki verið svona
voðalega snúinn, frekar haldinn
af einhverri furðulegri minnimátt-
arkennd sem ég náttúrlega skildi
alls ekki. Hann hafði allt til
brunns að bera. En ég varð alveg
hreint að gjalti ef hann nálgaðist
þann blett sem ég stóð á. Ég
svaraði kannski ef hann yrti á mig
en það var meira af vilja en mætti.
Ég gaf honum það þó ekki til
kynna fremur en endranær að ég
liti svona upp til hans, það gat óg
ekki. Svona var þetta nú í þessu
umróti," segir Arnfríður og glottir.
„Þarna var saman kominn nokkuð
skemmtilegur stapi af fólki, þó að
enginn nyti þess vegna þess að
allir voru svo hræddir við alla!
Því gat ekki orðið nokkur hlutur
úr þessu nema þá ennþá meiri
ótti!“
Hvernig tóku þessir karlar
þér?
„Með góðlátlegu gríni. Annars
var ég ekkert að reyna að komast
að því hvað þeim fannst um mig.
I námunda við þá lát óg eins og ég
ætti hálfa veröldina. Þeir hafa
sjálfsagt undrast hverslags voða-
legt merkikerti ég væri en mér
fannst ég ekki geta hegðað mór
öðruvísi. Það var ekki beint vilji
minn en það var ekki um annað
að ræða.“
Þeir hefðu kannski að öðrum
kosti rifið þig í sig?
„Já, það hefðu þeir gert alveg
kaldir," segir Arnfríður og hristist
af hlátri.
Hinu umtalaða bóhemlífi
skáldanna, að hanga á kaffihúsum
eða flakka um heiminn, hefur
verið lýst í mörgum bókum.
Hannes Sigfússon hefur tildæmis
gert því góð skil í sjálfsævisögu
sinni Flökkulífi og Framhaldslífi
förumanns og lýsir því þar óborg-
anlega þegar hann eyddi mörgum
mánuðum með Steini Steinarr á
fínustu kaffihúsum Svíþjóðar og
Danmerkur. Þar borðuðu þeir
tartalettur frá morgni til kvölds til
þess eins að fá öl og snaps með.
Arnfríði er þetta líf ókunnugt.
„Ég fór ekkert á kaffihús eins
og þeir því að ég tímdi því ekki.
Það hefði ekki náð nokkurri átt að
ég færi að bruðla svoleiðis með
peninga. Þetta leit maður á sem
hvern annan löst og var alveg
fráleitt. En þarna hóngu þeir,
mikil ósköp.“
Þú hefur lítið daðrað við lest-
ina í gegnum tíðina.
„Nei óg gerði það aldrei. Það
kom ekki til. Það var bara
óráðsía." Arnfríður hlær og bætir
við: „Og óg hafði enga ráðsíu til
þess að gera að óráðsíu."
Nokkru seinna kynntist
Arnfríður öðru nýjungagjörnu
skáldi og með þeim tókst mikil og
góð vinátta. Það var Ásta
Sigurðardóttir.
„Ásta var mikið yngri en ég,“
segir Arnfríður og það bregður
fyrir söknuði í svip hennar. „Sjö
ár eru nokkuð mikið á þessum
aldri. En eftir að við kynntumst
gekk ekki hnífurinn á milli okkar
og hún var heimagangur hjá okkur
mömmu þó að við hefðum tæpast
aðstöðu til þess að hýsa hana.
Hún gat líka verið svolítið erfið
með víni, þó að hún væri yndisleg
manneskja."
Fannst þór hún frábrugðin
öðrum konum á þessum árum?
„Já, hún var svo leiftrandi
gáfuð og hæfileikarík. Það var
afskapleg sorg að horfa upp á
hana því það var alveg auðséð
hvert hún stefndi. Hún drakk eins
og brjálæðingur. Ef hún komst í
vín var ekkert sem hét fyrirstaða,
hún bara drakk, eins og hún væri
óð. Það var fátt sem gat stöðvað
hana. Hún endaði oftast heima hjá
okkur þegar hún var að ná úr sér